She's a cannibal

H Φύση έχει μια αλλόκοτη μανία με τα επικίνδυνα πειράματα. Αν σε αυτό συνυπολογιστεί και ότι, καθώς λέγεται, τα θηλυκά δεν πρέπει να προσπαθείς να τα καταλάβεις, συμπεραίνει κανείς ότι η θηλυκή φύση εκτός από ακατανόητη είναι και επικίνδυνη.

Το ανθρώπινο είδος χρειάστηκε εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια εξελικτικής πορείας για να φτάσει στο σημείο να μη μοιάζει με κανένα άλλο στο ζωικό βασίλειο. Σήμερα, οι άντρες φλερτάρουν τις γυναίκες όχι με ρόπαλα και τραβώντας τις απ’ τα μαλλιά στη σπηλιά, αλλά οδηγώντας αστραφτερό δεκαεξαβάλβιδο και κλείνοντας πρώτο τραπέζι πίστα. Το μενού ωστόσο έχει παραμείνει το ίδιο (μπριζόλα saignant), αλλά αυτό είναι άλλου συντάκτη ευαγγέλιο.
Στην υπόλοιπη Φύση, δύσκολα συναντά κανείς παραδείγματα πλασμάτων, θηλαστικών ή μη, που να επέτυχαν τόσα όσα ο άνθρωπος. Υπάρχουν ωστόσο περιπτώσεις όπου, θα έπρεπε ίσως το είδος μας να παρακολουθήσει επισταμένα, λαμβάνοντάς τις σοβαρά ως παραδείγματα, προς αποφυγή ή όχι.
Και βέβαια, περίοπτη θέση στο πάνθεον της Φυσικής Κοινωνιολογίας των δυο φύλων δεν θα μπορούσε να μην έχει το παράδειγμα του ιππόκαμπου όπου μετά τη γονιμοποίηση, το αρσενικό «αλογάκι της θάλασσας» κυοφορεί τα αυγά ενώ το θηλυκό είναι ελεύθερο να ζήσει τη ζωή του. Αποτελεί μόνιμο επιχείρημα των φεμινιστριών από τα ‘80s.
Και μπορεί το αρσενικό στην παραπάνω περίπτωση να γίνεται όντως «άλογο» από τις ευθύνες που επιφορτίζεται απ’ τη Φύση του, αρκετοί από μας όμως, δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε απ’ αυτό.
Χειρότερη είναι η μοίρα ενός άλλου αλόγου, με θεϊκό μάλιστα όνομα. Άγνωστο γιατί, το αρσενικό αλογάκι της Παναγίας, το γνωστό σε όλους μας μικρό πράσινο έντομο που μοιάζει με φύλλο και κατατρώγει τα φύλλα των δέντρων, πέφτει θύμα των κανιβαλικών ορέξεων της συντρόφου του, αμέσως μετά το ζευγάρωμα.
Ο λόγος δεν είναι ότι η σύντροφος (αν και θα πρέπει να είμαστε σκεπτικοί στον χαρακτηρισμό, αφού μόνο συν-τροφος δεν είναι, μόνη της τον τρώει) τον μπέρδεψε με φύλλο. Αν η ίδια μπορούσε να μιλήσει, θα μας έλεγε ότι το να τον μασουλήσει ζωντανό, της παρέχει όλες τις θρεπτικές ουσίες για την επιβίωση της όπως και του νεογνού της. Τώρα το κατά πόσον θα μας έπειθε αυτό, τη στιγμή που βρίσκεται περιτριγυρισμένη από φρεσκότατα καταπράσινα φυλλαράκια τροφής, είναι άλλο ζήτημα.
Κάτι παρόμοιο θα μπορούσε να ισχυριστεί και η αράχνη «μαύρη χήρα» που έχει βγάλει πολύ κακό όνομα στις ζωντοχήρες. Και αυτή κολατσίζει τον αρσενικό της μετά το πέρας του ζευγαρώματος, συχνά μάλιστα, ευθύς με τη γονιμοποίηση, πριν καν εκείνος προλάβει να απομακρυνθεί.
Ωστόσο, αρκετά αρσενικά καταφέρνουν να ξεφύγουν από το κανιβαλικό αυτό γεύμα, έστω και ακρωτηριασμένα, δραπετεύοντας από τον θανάσιμο ιστό της που είναι υφασμένος με σαγήνη, έρωτα και ενστικτώδες πάθος. Όπως άλλωστε και πολλοί από μας...