Μίλα μου για μήλα

Από τον Αδάμ και την Εύα μέχρι τον Νεύτωνα ή τα διαφημιστικά της Αpple, το μήλο αποτελούσε ανέκαθεν σύμβολο διαφορετικού τρόπου σκέψης.

«Λόλα, να ένα μήλο». Αν η Λόλα των αναγνωστικών της Α’ Δημοτικού ήταν υπαρκτό πρόσωπο, σήμερα θα ήταν περίπου 70 χρονών και αντί για μήλα ίσως προτιμούσε την κατανάλωση αφράτης μηλόπιτας. Είναι επίσης πολύ πιθανόν να την ενδιέφερε και η ακόλουθη είδηση, σύμφωνα με την οποία, μια έρευνα του Πανεπιστημίου Cornell της Nέας Yόρκης, έδειξε ότι τα μήλα περιέχουν άφθονες ποσότητες από την ουσία quercetin, που δρα αποτρεπτικά στη νόσο του Αλτσχάιμερ.
Η εν λόγω ουσία παρουσιάζει ισχυρή αντιοξειδωτική δράση στα κύτταρα του εγκεφάλου, ισχυρότερη μάλιστα και από εκείνη της βιταμίνης C – ένα γεγονός που θα έκανε τα πορτοκάλια που είχαν μεταμφιεστεί ως «μήλα των εσπερίδων» στους άθλους του Ηρακλή, να πρασινίσουν πάλι - αυτή τη φορά απ’ το κακό τους.
Βέβαια, η παροιμία που προτρέπει όποιον επιθυμεί να διακόψει διπλωματικές σχέσεις με τους εκπροσώπους του Ιπποκράτη, τρώγωντας απλώς «ένα μήλο την ημέρα», είναι παμπάλαια και δικαιολογημένη ιατρικώς: ένα μέτριο μήλο περιέχει 60 θερμίδες και καθόλου λιπαρά, μεταλλικά στοιχεία που ενισχύουν τα οστά, ασβέστιο, φώσφορο, σίδηρο, κάλιο, βιταμίνη C και A, φολικό οξύ, βιοτίνη και μηλικό οξύ, μειώνει την «κακή» χοληστερίνη και ρυθμίζει το σάκχαρο στο αίμα.
Παρά όλα του τα θετικά, ωστόσο, είναι μάλλον απίθανο να σας εξασφαλίσει μια θέση στον Παράδεισο, αφού δοκιμάστηκε στο παρελθόν με καταστροφικά αποτελέσματα. Και είναι μάλλον δυστύχημα ότι ο άμοιρος Αδάμ, όπως φαίνεται δεν γνώριζε ούτε μια από τις παραπάνω ευεργετικές ιδιότητες των μήλων ώστε να επιδιώξει να μεταπείσει τον Ύψιστο για τις αγνές του προθέσεις να τα καταπιεί αμάσητα.
Ο «απαγορευμένος καρπός», του κάθισε έκτοτε στο λαιμό κι έτσι ο αδένας που φουσκώνει στο σημείο όπου ενώνονται οι δύο βασικοί χόνδροι του λάρυγγα κι ο αγωγός που συνδέει τη στοματική κοιλότητα με την τραχεία στους άντρες, ονομάστηκε από τότε «μήλο του Αδάμ» – αν και σε αντίθεση με τον «καρπό της γνώσης», αυτός δεν εξυπηρετεί καμία συγκεκριμένη χρησιμότητα.

Το φρούτο αυτό που μπορεί η προέλευσή του να είναι άγνωστη, αλλά καλλιεργείται από τα αρχαία χρόνια (το συναντάμε στην ποίηση της Σαπφούς, ενώ πολλοί εικάζουν ότι η προέλευση του χριστουγεννιάτικου δέντρου προέρχεται από τους Κέλτες και από το παγανιστικό έθιμο οι δρυίδες στις υπαίθριες τελετές τους να διακοσμούν τα δέντρα με μήλα και να ανάβουν κεριά) κυκλοφορεί ανάμεσά μας: από το χωριό Μηλιές στο Πήλιο μέχρι τη λαΙκή της Καλλιδρομίου (προτιμήστε τα σκληρά, σφιχτά με καλό χρώμα, που δεν έχουν χτυπήματα) σε πάμπολλες ποικιλίες: Στάρκιν, φιρίκια, Ζαγοράς, μπελφόρ, μπανανόμηλα, ξινόμηλα και εκείνα τα μοναδικά στο είδος τους ξινά και θαμπά μήλα, τα Τριπόλεως, διατίθενται προς βρώσιν εκτός Παραδείσου.
Αιώνες τώρα, το μήλο ως φρούτο εξακολουθεί «να κάνει πέρα» τους γιατρούς, να χρησιμεύει ως στόχος τοξοβολίας πάνω στα κεφάλια μικρών παιδιών, ενώ όπως θα μπορούσε να βεβαιώσει και ο Ισαάκ Νεύτων, όταν βρίσκεται σε κάθετη πτώση προς το έδαφος, πέφτει πάντα με επιτάχυνση g = 9.81 m/s². Και εννοείται, πάντοτε κάτω απ’ τη μηλιά φυσικά – μια εξίσου επιβεβαιωμένη, αν και αναπόδεικτη επιστημονικά αλήθεια.

Eve With the Forbidden Fruit ~ at Saint Lazare,
Autun, stone, 1120-1135 A.D.(Musee Rolin, Autun).