10.9.12

Zoe was here

Η φράση που συναγωνίζεται ίσως σε κοινοτυπία τον «ήχο της πόλης», είναι «το soundtrack του καλοκαιριού». Ανέμπνευστοι υλατζήδες εφημερίδων και ξεπέτηδες συντάκτες lifestyle περιοδικών το έχουν χρησιμοποιήσει τόσο εκνευρυστικά πολύ, ώστε δεν θα με εξέπληττε αν μια μέρα, απ’ το κακό του, το καλοκαίρι άρχιζε να μοιάζει με φθινόπωρο. 

Τι μου λέτε; Συμβαίνει ήδη; Χιόνισε στη νότιο Αφρικη;
Το «soundtrack του καλοκαιριού» λοιπόν δεν είναι κάτι υποχρεωτικά αντικειμενικό, όπως υπαινίσσονται οι φιλόπονοι γραφιάδες των εν λόγω πονημάτων. Είναι διαφορετικό για τον καθένα – και ναι, μιλάω και για σένα, άσπονδε σκυλά που πίνεις ιδρωμένος πετρέλαιο σανράιζ στο κάθε ελληνάδικο της συμφοράς (σου) και για σας, μωρέ παιδιά καημένα κι ας είστε λερωμένα επειδή ξερνάτε κάθε χαραυγή στα trance πάρτι της Αντιπάρου.
Καθένας εις το είδος του και ο τζίτζικας στο κυπαρίσσι. Ή στη συκιά. Ορίστε, αυτό θα μπορούσε να είναι μια αφετηρία αν θες να προσδιορίσεις αυτό το γαμημένο «soundtrack του καλοκαιριού»:
O ξενηστικωμένος τζίτζικας που καλύπτει τα χάχανα της τουρίστριας που μαρκαλεύεις καταμεσήμερο στο ενοικιαζόμενο δωμάτιο. Το τριζόνι που πριονίζει τη νύχτα στο ταβερνάκι που κάθισες αποβραδίς –μετά της τουρίστριας βεβαίως, ας τη λέμε Zoe- μη ξέροντας αν η υγρασία που νιώθει (το τριζόνι) είναι από τη θάλασσα ή από το θρούμπι πάνω στο οποίο αναπαύεται στη βραδυνή ύπαιθρο. Κλισέ; Άντε και συμφωνώ. Σε κάθε περίπτωση όμως, όχι mainstream, παραθερισταρά μου.
Το «soundtrack του καλοκαιριού» δεν είναι mainstream ακόμη κι αν τσαλαβουτάς όλη μέρα στην πισίνα του all inclusive ή της αυθαίρετης βίλλας σου και ακούς λαουντζιές και bouzouki hits (Ζoe, πώς και τόσο νωρίς;).
Ο ήχος του καλοκαιριού -και θα παρατηρήσατε ότι δεν έχω αναφέρει πουθενά τον παφλασμό των κυμάτων, ευχαριστώ- θα μπορούσε να είναι εκατοντάδες άλλα, ΜΗ mainstream, υποδόρια και ιδιοσυγκρασιακά, πράγματα: Το σούρσιμο από τις παντόφλες της στο δωμάτιο.
Το ξεφύλλισμα εφημερίδων και περιοδικών σε δροσερά σκεπάσματα μετά τον απογευματινό ύπνο - η Zoe, διαβάζει Uncut. Το μελτέμι στη βεράντα. Το ζζζζ του κουνουπιού (στην ακτή του κουνουπιού που αποφάσισες να πάτε για βραδυνό μπάνιο). Το ντουπ από την κουτουλιά σου στο θαλασσόδεντρο. Ξύπνα, ήρθε ο Σεπτέμβρης. Στο τέλος του μήνα, θα πρέπει να ξυπνήσουμε κι εκείνον τον τύπο από τους Green Day.

YΓ. Η Zoe, στέλνει χαιρετίσματα από το Bέλγιο.

Δημοσιεύθηκε στο e-tetRadio

6.9.12

Δώσ'μου τσιγάρο

Τώρα που η χρεωκοπία βάφτιστηκε στο Είναι μας ως σύγχρονο Ελληνικό trademark, τα βράδυα στο νησί όλοι καπνίζουν στριφτά και πίνουν μπίρα κονσέρβα -απ’ το περίπτερο- κοιτώντας το κύμα. Το τελετουργικό είναι δεδομένο: πιθανόν επειδή οι περισσότεροι αναγκάστηκαν από το τσιγάρο με φίλτρο να το «γυρίσουν» στον καπνό, γι’ αυτό και σε ποσοστό πάνω από 90% καπνίζουν το στριφτό με φίλτρο.

Το υποκοριστικό «τσιγαράκι» που χρησιμοποιούμε στη γωνία αυτή της γης όπου όλα μας δόθηκαν απλόχερα τόσο ώστε να μπορούμε να κερνάμε τους άλλους, ακριβώς όπως το «ουζάκι» και το «καφεδάκι», το «χταποδάκι» και το «τσιπουράκι», εκτός από μια τρυφερότητα και μια χαριτωμένη διάθεση οικειότητας μαρτυρούν και τη διάθεσή σου να τα μοιραστείς αναπόφευκτα με κάποιον άλλον.
Και αυτό είναι κάτι που δεν χρεωκοπεί ποτέ. Γιατί όσο λίγα κι αν καταλήξεις να έχεις, όσα λίγα κι αν σου επιτρέψουν να έχεις, εσύ θα συνεχίσει να τα αποκαλείς χαϊδευτικά, να τα χαρίζεις και να τα μοιράζεσαι.

Αυτές τις μέρες, αν σταθείς στην άκρη της θάλασσας μπορείς να νιώσεις αυτή την θρυμματισμένη συγκίνηση. Τα βράδυα είναι γλυκά και ανεμισμένα στο μελτέμι, το Αιγαίο λαμπυρίζει στα αρχαία του φεγγάρια και τα δεκαόροφα κρουαζιερόπλοια που καταδυναστεύουν με την παρουσία τους τον ορίζοντα, φαντάζουν τόσο εφήμερα αλλά και τόσο μακρινά στη χρεωκοπημένη μας ματιά και ύπαρξη. Ξημερώνοντας, δεν θα υπάρχουν εκεί, θα έχουν σαλπάρει γι’ αλλού, αφήνοντάς μας να καπνίζουμε ανέμελα στις προκυμαίες, ευτυχισμένους μέσα σε αυτή τη φτώχεια που μας κάνει πλουσιότερους.

Για το Protagon