Έχω τέτοια έλλειψη έμπνευσης, που λέω να γράψω κάτι

Γράφω. Σβήνω. Γράφω κάτι άλλο. Ξανασβήνω. Μετά ξαναγράφω. Αυτή τη φορά όμως δεν σβήνω, χτυπάω Enter μέχρι το κείμενο να χαθεί απ’ τα μάτια μου. Λευκή σελίδα. Πάλι. Απ’ το πρωί πια αυτή η ιστορία.

Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι τώρα υπάρχουν κάποιες σκόρπιες σκέψεις στην άκρη της άγραφης σελίδας. Αυτές που τους χτύπησα τα Enter. Δεν τις βλέπω αλλά είναι εκεί. Ή κάπου εκεί. Έχουν πάει κι έχουν χωθεί στην άκρη του κειμένου, στο περιθώριο. Για αυτές που έκανα delete πάλι, δεν μπορώ να πω το ίδιο. Όσα κάνουμε delete απ’ τη ζωή μας, λέξεις, άνθρωποι και στιγμές, δεν ξανάρχονται. Δεν μπορείς να τα επαναφέρεις. Δεν μπορείς να τα ανακαλέσεις σε κανένα αρχείο προσωρινής μνήμης tmp, σε κανένα Autosave. Autosave; Στη ζωή, τίποτε δεν μπορεί να σωθεί από μόνο του.

Υπάρχει βέβαια η μνήμη. Kαι αυτή δεν την ελέγχεις. Τουλάχιστον όχι πάντα. Μπορεί να νομίζεις ότι θα βάλεις όσα θέλεις να ξεχάσεις να κολυμπάνε στο αλκοόλ, ή ότι κάνοντας ένα ζεστό μπάνιο θα ξεπλύνεις από πάνω σου τα αγγίγματα μιας ανάξιας σχέσης. Αλλά δεν μπορείς να ξεχάσεις. Κάποια ανύποπτη στιγμή, εκεί που θα γλύφεις το πρώτο σου παγωτό τού καλοκαιριού, εκεί που θα σχηματίζεις έναν αριθμό τηλεφώνου, που θα πέφτεις για ύπνο ή θα χαϊδεύεις το σκύλο σου, οι αναμνήσεις θα σου χτυπήσουν την πλάτη για να γυρίσεις να τις κοιτάξεις. Θα ξαφνιαστείς;

Θα ξαφνιαστείς γιατί εσύ δεν χτύπησες κανένα Enter γι’ αυτές. Δεν τις έστειλες στο τέλος του κειμένου. Στο φινάλε. Δεν τους είπες «ραντεβού την τάδε ώρα στην άκρη του μπαρ» ούτε «στο καλό, θα τα ξαναπούμε». Αντιθέτως, νόμιζες ότι τις είχες κάνει delete. Ότι αρκούσε να μην βλέπεις κάτι, να μην το πιστεύεις, για να πάψει να υπάρχει.

So much with that, λοιπόν. Υπάρχει πάντα το Escape.