London is calling

Απόψε θέλω να πιω μια φρουτώδη μπίρα. Να χαθώ σε μια ομίχλη. Nα φλερτάρω μια Αγγλίδα που μου ξέφυγε το καλοκαίρι. Πάμε Λονδίνο; Πάρε μπουφάν, κασκόλ, ομπρέλα, σκούφο, γάντια και φύγαμε.
Το ίδιο βράδυ στις 11, στο παμπ χτυπάει το τελευταίο καμπανάκι για ποτό. Ένας Γάλλος που εργάζεται στο Λονδίνο ως ανιμέητορ, προτείνει να συνεχίσουμε με την παρέα τους σε κάποιο club. Τhanks, but, no thanks. Μας περιμένει ο Michael από την Αλγερία στο Μαροκινό και εκείνος ο απίστευτος μπάρμαν που επιμένει να μας βάζει ροδοπέταλα στο ποτό. Άσε που εκεί θα μπορούμε να καπνίσουμε κιόλας (ναργιλέ). Στο Levant δουλεύουν ακόμη μια κατάξανθη Ρωσίδα, ένας θηριώδης Αρμένης κι ένας Πολωνός που μοιάζει με τον Hammill.

Στο Λονδίνο, μόνο Άγγλους δεν συναντάς πια. Οι άνθρωποι αυτοί που δεν θέλουν το ευρώ και ανέχονται να στέλνουν τους νέους τους στην άλλη άκρη του κόσμου, στο Ιράκ, ζουν σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία, ένα μωσαϊκό πολιτισμών που δεν σε κάνει να αισθάνεσαι ξένος.
-Ποιος μπορεί να σου κλέψει τη γλάστρα με τη χουρμαδιά και την κουβαλάς μέσα; ρωτάω την επόμενη τον Αρμένιο. Είναι πολύ βαριά!
-Που ξέρεις; Κάποιος τόσο δυνατός όσο εγώ! λέει με τα σπασμένα αγγλικά του που είναι δυσπρόφερτα όσο και τα δικά μου μετά το τρίτο κοκτέηλ (λες να έφταιγαν τα ροδοπέταλα; ).
Βγαίνοντας έξω, χαμηλώνω τον σκούφο - να μπούμε κάπου να γλυτώσουμε από το ψιλόβροχο; Α, στην Καλών Τεχνών τους, έχουν αφιέρωμα στον Τουρκικό πολιτισμό (ε;). Μπαίνουμε από περιέργεια. Έχει εισιτήριο. Και τύπους με ακριβά κοστούμια, κυρίες που στα μάτια τους διακρίνεις ότι έρχονται απ’ την Ανατολή (πιθανόν με τη λιμουζίνα, που τις περιμένει παρκαρισμένη απ’ έξω). Δρόμο. Καλύτερα στην Εθνική Πινακοθήκη. Αυτή την εποχή έχει Καραβάτσιο.
Ζεσταινόμαστε αγκαλιασμένοι μπροστά σε πίνακες ζωγραφικής, άφωνοι από την έκπληξη: είναι Παρασκευή απόγευμα και οι αίθουσες είναι τίγκα στον κόσμο.


Έξω στο δρόμο, τρώμε στα όρθια ιαπωνικά γλυκά από ρύζι, ζελέ και κάστανο,
μετά περνάμε τον Τάμεση. Δεν θέλω τουριστικά είδη, ούτε κρουαζιέρες στην ομίχλη. Πάμε στην Tate modern. Μένει ανοιχτά ως τις 10 το βράδυ.
Θα μπορούσα να κοιτάζω μέρες αυτό το γιγάντιο, επταόροφο κτίριο με το βιομηχανικό τούβλο, που ήταν άλλοτε power station. Είναι σαν να βγάζει τη γλώσσα στο σήμερα. Σε ρωτάω: το Λονδίνο βομβαρδίστηκε άγρια στον Β’ Παγκόσμιο και σήμερα έχει χιλιάδες κτίρια από το 1900, η Αθήνα που δεν βομβαρδίστηκε γιατί είναι γεμάτη πολυκατοικίες; Δεν απαντάς. Άλλη ερώτηση: Λες αν δεν έβγαζα φωτογραφίες να αισθανόμουν λιγότερο τουρίστας; Δεν βγάζω λοιπόν. Κάτω από τις γέφυρες, skateboarders και BMXάδες δίνουν το δικό τους σόου. Από το πρωί μέχρι να πέσει η νύχτα. My kind of people.
Πίσω στο κέντρο, γίνεται ο χαμός στην Τσάινατάουν. Η Vanessa Redgrave παίζει Εκάβη, οι Ian McKellen και Patrick Stewart Mπέκετ, η λιμουζίνα κάποιας Μadonna κλείνει το στενό στο Soho, βλαστημάω που δεν έχω τη φωτογραφική μαζί μου, οι παπαράτσι πάντως καραδοκούν κι εκείνη μπουκάρει στο θέατρο τυλιγμένη με μαντήλα και γυαλιά ηλίου (ωραία μύτη, Maddy).

Το άλλο πρωί, περίπατος στο Hyde Park. Αυτές είναι πόλεις να τις ζεις: περνάς τη λεωφόρο και βρίσκεσαι στο μαγεμένο δάσος. Ταΐζουμε τους σκίουρους και τα πουλιά με ψίχουλα και τυράκια απ’ το πρωινό. Ο Sam γνωρίζει τα πλάσματα αυτά προσωπικά. Είναι 60 χρονών και κάνει αυτό το πράγμα κάθε πρωί, ανεξαρτήτως καιρού. Σε αυτό το δέντρο, έχει μια πάπια κι ένα τρυγόνι, λέει.
Στην Denmark street ψάχνω χορδές για το Steinberger μπάσο του Πάνου. Τα μουσικομάγαζα έχουν ονόματα που σχεδόν σε προκαλούν να γίνεις μουσικός. Όλοι με στέλνουν στο Bass Cellar.
Απ’ έξω βλέπω ένα ηλεκτρικό κοντραμπάσο σαν αυτό που παίζει ο Sting στα unplugged, ένα Rickenbaker, ένα MusicMan. Μέσα, ένα αγόρι που μοιάζει με κορίτσι και ένα κορίτσι που μοιάζει με αγόρι με εξυπηρετούν. Οι χορδές για το Steinberger που ο Πάνος δεν βρίσκει στην Ελλάδα, εδώ κυκλοφορούν και σε διάφορα μεγέθη. Τον παίρνω τηλέφωνο. Μετά παίρνω τις χορδές, την απόδειξη, ρέστα από 50λιρο και ένα χαμόγελο από το αγορίτσι.


Πείνασες; Φαγητό από τη Βενεζουέλα (κοτόπουλο με αβοκάντο, τυρί και σάλτσα από μαύρα φασόλια) που θα έκανε τον Limbo να ζηλέψει, και μέχρι να φτάσουμε στο Camden, Ταιλανδέζικη μπίρα Singa και καυτά noodles σε χάρτινο ανακυκλωμένο χωνάκι για να ζεσταθείς. Θα πάμε απ’ τα κανάλια και θα σου πάρω εκείνο το photobook με τα σκίτσα του Andy Warhol που βρήκες για 1 λίρα. Εδώ οι τιμές στα απούλητα CD, DVD, ρούχα και βιβλία πέφτουν μια λίρα κάθε βδομάδα.
Το βράδυ συναντάμε τον Αντωνάκη. Ευτυχώς, γιατί λίγο ακόμη και θα την γυρίζαμε στην Αθήνα τη σακ βουαγιάζ του με τα παιχνίδια. Ελπίζω όταν τα αναδομήσει και τα κάνει τέχνη, να μας καλέσει στην έκθεσή του στο Λονδίνο. Να του το πεις. Ή άσε καλύτερα. Θα του το πω εγώ τον άλλο μήνα που θα ξανάρθουμε για τη συναυλία των Florence and the Machine.