The future is uncertain (and the end is always near)

This short documentary looks at the current social crisis in Greece, the growth of alternative economies, general strikes, and the rise of the anti-fascist movement in response to violent attacks by the far-right. After six years of recession, the situation in Greece is growing increasingly dark. As the unemployment rate continues to rise and salaries continue to drop, the country has descended into an increasingly unpredictable situation.

"Alex": A story about Greece's international image crisis

Αthens: Social Meltdown

Produced & Directed by Ross Domoney
Interview: Dimitris Dalakoglou
Filmed, Photographed & Edited by: Ross Domoney

Zoe was here

Η φράση που συναγωνίζεται ίσως σε κοινοτυπία τον «ήχο της πόλης», είναι «το soundtrack του καλοκαιριού». Ανέμπνευστοι υλατζήδες εφημερίδων και ξεπέτηδες συντάκτες lifestyle περιοδικών το έχουν χρησιμοποιήσει τόσο εκνευρυστικά πολύ, ώστε δεν θα με εξέπληττε αν μια μέρα, απ’ το κακό του, το καλοκαίρι άρχιζε να μοιάζει με φθινόπωρο. 

Τι μου λέτε; Συμβαίνει ήδη; Χιόνισε στη νότιο Αφρικη;
Το «soundtrack του καλοκαιριού» λοιπόν δεν είναι κάτι υποχρεωτικά αντικειμενικό, όπως υπαινίσσονται οι φιλόπονοι γραφιάδες των εν λόγω πονημάτων. Είναι διαφορετικό για τον καθένα – και ναι, μιλάω και για σένα, άσπονδε σκυλά που πίνεις ιδρωμένος πετρέλαιο σανράιζ στο κάθε ελληνάδικο της συμφοράς (σου) και για σας, μωρέ παιδιά καημένα κι ας είστε λερωμένα επειδή ξερνάτε κάθε χαραυγή στα trance πάρτι της Αντιπάρου.
Καθένας εις το είδος του και ο τζίτζικας στο κυπαρίσσι. Ή στη συκιά. Ορίστε, αυτό θα μπορούσε να είναι μια αφετηρία αν θες να προσδιορίσεις αυτό το γαμημένο «soundtrack του καλοκαιριού»:
O ξενηστικωμένος τζίτζικας που καλύπτει τα χάχανα της τουρίστριας που μαρκαλεύεις καταμεσήμερο στο ενοικιαζόμενο δωμάτιο. Το τριζόνι που πριονίζει τη νύχτα στο ταβερνάκι που κάθισες αποβραδίς –μετά της τουρίστριας βεβαίως, ας τη λέμε Zoe- μη ξέροντας αν η υγρασία που νιώθει (το τριζόνι) είναι από τη θάλασσα ή από το θρούμπι πάνω στο οποίο αναπαύεται στη βραδυνή ύπαιθρο. Κλισέ; Άντε και συμφωνώ. Σε κάθε περίπτωση όμως, όχι mainstream, παραθερισταρά μου.
Το «soundtrack του καλοκαιριού» δεν είναι mainstream ακόμη κι αν τσαλαβουτάς όλη μέρα στην πισίνα του all inclusive ή της αυθαίρετης βίλλας σου και ακούς λαουντζιές και bouzouki hits (Ζoe, πώς και τόσο νωρίς;).
Ο ήχος του καλοκαιριού -και θα παρατηρήσατε ότι δεν έχω αναφέρει πουθενά τον παφλασμό των κυμάτων, ευχαριστώ- θα μπορούσε να είναι εκατοντάδες άλλα, ΜΗ mainstream, υποδόρια και ιδιοσυγκρασιακά, πράγματα: Το σούρσιμο από τις παντόφλες της στο δωμάτιο.
Το ξεφύλλισμα εφημερίδων και περιοδικών σε δροσερά σκεπάσματα μετά τον απογευματινό ύπνο - η Zoe, διαβάζει Uncut. Το μελτέμι στη βεράντα. Το ζζζζ του κουνουπιού (στην ακτή του κουνουπιού που αποφάσισες να πάτε για βραδυνό μπάνιο). Το ντουπ από την κουτουλιά σου στο θαλασσόδεντρο. Ξύπνα, ήρθε ο Σεπτέμβρης. Στο τέλος του μήνα, θα πρέπει να ξυπνήσουμε κι εκείνον τον τύπο από τους Green Day.

YΓ. Η Zoe, στέλνει χαιρετίσματα από το Bέλγιο.

Δημοσιεύθηκε στο e-tetRadio

Δώσ'μου τσιγάρο

Τώρα που η χρεωκοπία βάφτιστηκε στο Είναι μας ως σύγχρονο Ελληνικό trademark, τα βράδυα στο νησί όλοι καπνίζουν στριφτά και πίνουν μπίρα κονσέρβα -απ’ το περίπτερο- κοιτώντας το κύμα. Το τελετουργικό είναι δεδομένο: πιθανόν επειδή οι περισσότεροι αναγκάστηκαν από το τσιγάρο με φίλτρο να το «γυρίσουν» στον καπνό, γι’ αυτό και σε ποσοστό πάνω από 90% καπνίζουν το στριφτό με φίλτρο.

Το υποκοριστικό «τσιγαράκι» που χρησιμοποιούμε στη γωνία αυτή της γης όπου όλα μας δόθηκαν απλόχερα τόσο ώστε να μπορούμε να κερνάμε τους άλλους, ακριβώς όπως το «ουζάκι» και το «καφεδάκι», το «χταποδάκι» και το «τσιπουράκι», εκτός από μια τρυφερότητα και μια χαριτωμένη διάθεση οικειότητας μαρτυρούν και τη διάθεσή σου να τα μοιραστείς αναπόφευκτα με κάποιον άλλον.
Και αυτό είναι κάτι που δεν χρεωκοπεί ποτέ. Γιατί όσο λίγα κι αν καταλήξεις να έχεις, όσα λίγα κι αν σου επιτρέψουν να έχεις, εσύ θα συνεχίσει να τα αποκαλείς χαϊδευτικά, να τα χαρίζεις και να τα μοιράζεσαι.

Αυτές τις μέρες, αν σταθείς στην άκρη της θάλασσας μπορείς να νιώσεις αυτή την θρυμματισμένη συγκίνηση. Τα βράδυα είναι γλυκά και ανεμισμένα στο μελτέμι, το Αιγαίο λαμπυρίζει στα αρχαία του φεγγάρια και τα δεκαόροφα κρουαζιερόπλοια που καταδυναστεύουν με την παρουσία τους τον ορίζοντα, φαντάζουν τόσο εφήμερα αλλά και τόσο μακρινά στη χρεωκοπημένη μας ματιά και ύπαρξη. Ξημερώνοντας, δεν θα υπάρχουν εκεί, θα έχουν σαλπάρει γι’ αλλού, αφήνοντάς μας να καπνίζουμε ανέμελα στις προκυμαίες, ευτυχισμένους μέσα σε αυτή τη φτώχεια που μας κάνει πλουσιότερους.

Για το Protagon

Πρόθεση φόνου

Αυτόν τον τύπο τον ξέρω. Εδώ και τρεις μήνες είναι χωρίς δουλειά. Εδώ και τρεις βδομάδες, τα βράδια του κλέβουν τη βενζίνη από τη μηχανή του. Στην αρχή δεν το είχε πάρει χαμπάρι, το ανακάλυψε μια μέρα ξαφνικά.
Συνήθως έρχεται αργά το βράδυ έχοντας ψάξει μεροκάματα σε μπαράκια και όταν επιστρέφει τον ακούς να κλαίει στην τουαλέτα. Παρκάρει τη μηχανή του μπροστά στο σπίτι, έχει συναγερμό, όμως τα τζιμάνια έχουν βρει τρόπο να ανοίγουν το καπάκι της με κατσαβίδι και μετά τα πράγματα είναι εύκολα, καθώς η τάπα δεν έχει κλειδαριά. Ακόμη την ξεχρεώνει – αυτό όμως δεν έχει σημασία για κανέναν εκτός από τον ίδιο και για τη συμβία του, με το μισθό της οποίας ζούνε. 620 ευρώ καθαρά. Νοίκι φυσικά. 260 το μήνα, που ο ιδιοκτήτης, να ‘ναι καλά ο άνθρωπος, τους το έριξε από μόνος του ένα 20αρικο – σα να λέμε όσο κοστίζει η βενζίνη που του κλέβουν αυτοί στις δυο βδομάδες.

It Moss be Kate

Μέσα των ‘90s. Δεν ήξερα ποια ήταν, τι ήταν ή τι θα γινόταν. Στο Λονδίνο τότε, ζούσα -κοντά και στους φίλους που με φιλοξενούσαν σε ένα υπενοικιασμένο διόροφο στο Landbroke Grove- τα δικά μου ‘70s. 

Έξω απ’ την πόρτα μας ρασταφάρι πουλούσαν χασίς, κάτω από τον M40 μετανάστες από την Καραϊβική έπαιζαν calypso, στα ρουχάδικα του Notting Hill μπορούσες να ντυθείς μεσαιωνικός μύστης σαν τον Richiie Blackmore ή μικρός Γαβριάς σαν τον Nick Cave. Με τον τελευταίο ψωνίζαμε και στο ίδιο σούπερμάρκετ –αλλά αυτή είναι μια άλλη, ένοχη ιστορία.
Πίσω στο σπίτι με την εσωτερική σκάλα που το ταβάνι της έτριζε όταν περπατούσε (ή πηδιόταν) κανείς στον πάνω όροφο, ακούγαμε τα άπαντα του Hammill και των Led Zeppelin και πειραματιζόμασταν -μεταξύ άλλων- με τα χιλιάδες μπαχάρια και καρυκεύματα που βρίσκαμε στα μαγαζάκια της γειτονιάς.
Πολύ πριν ο Χιου Γκραντ και η κοπέλα με το μεγάλο στόμα κάνουν trend το Notting Hill και αρχίσουν να σκάνε τουρίστες στο Αυγουστιάτικο καρναβάλι, στην ευρύτερη περιοχή του Portobello μπορούσες να συναντήσεις οποιονδήποτε. Εννοώ τα ινδάλματά σου. Τον Nick Cave, τον Paul Weller ή τον Michael Brook.
Ένα μέρος που σκάγαμε συχνά, ήταν ένα μικρό πορτογαλικό καφέ, το café Lisboa. Τότε, δεν είχε γίνει ακόμη η trendy patisserie που είναι σήμερα. Αν περνούσες το πρωί θα συναντούσες κάτι χοντροκομμένους τύπους με φάτσες που έμοιαζαν σα να είχαν μόλις σκοτώσει τη μάνα τους και είχαν σκουπίσει τα αίματα στις ξεχειλωμένες τους φανέλες.
Το βράδυ όμως, pal! Όταν έπεφτε το σκοτάδι πάνω στην αχανή μητρόπολη, το μικροσκοπικό εκείνο καφέ έκανε στιγμιαία υπαρξιακή ανακαίνιση. Αναβαθμιζόταν σε ιερό του πόθου. Τα αίματα άναβαν. Το μέρος μεταμορφωνόταν σε underground spot, με αυτοσχέδια κοκτέιλ και γάρα, χαλαρές γκόμενες –Αγγλίδες, Κύπριες, Τουρκάλες και Ιταλίδες- Νιγηριανούς dudes επικίνδυνα πολύ περήφανους που σέρνανε ξανθές Αγγλιδούλες, Ινδούς φοιτητές και καλλιτέχνες –εδώ ένα βράδυ τσουγκρίσαμε pints με τον Paul Weller που έκανε πρόβες κάπου εκεί κοντά, εδώ τζαμαρισε ο κιθαρίστας του John Lee Hooker, εδώ συνάντησα και εκείνη.
Δεν ήξερα ποια ήταν, τι ήταν ή τι θα γινόταν –το ‘παμε; Δεν μπορούσες όμως να μην την προσέξεις. Άναβε τα τσιγάρα δυο μαζί και έψαχνε κάποιον να δώσει το δεύτερο. Μετά έπινε από το ποτήρι σου. Μια φορά κατέβασε το μπλουζάκι της και μας ρώτησε αν βρίσκαμε ότι το στήθος ήταν πολύ μικρό. Είχε τικ –έξυνε και ρουφούσε τη μύτη της, από την κόκα- και όλοι την αγκάλιαζαν και τη φιλούσαν στο στόμα για το welcome κάθε φορά που έσκαγε, ασυνόδευτη ή όχι, αδιάφορο. Ήταν μικροκαμωμένη και πρόσχαρη, όσοι ήξεραν έλεγαν ότι έστηνε παρτούζες με ένα άλλο κορίτσι, τη Lemon. Απ’ την παρέα μόνο ένας είχε την τύχη να τον προσκαλέσουν μια φορά -εκείνες διάλεγαν.
Την ξανάδα πολλές φορές τα επόμενα χρόνια. Στο βιντεοκλίπ του Jack White, σε διαφημιστικά, στο τελευταίο εξώφυλλο του Bryan Ferry, σε catwalks και δουλειές φωτογράφων που θαυμάζω , στο νέο clip του George Michael ... Ο George δεν την είχε καλέσει τότε στα 90'ς να παίξει στο video του "Freedom" - είχε προτιμήσει τις Linda Evangelista, Naomi Campbell, Christie Turlington και Cindy Crawford.
Σήμερα όμως δεν είχε ίσως άλλη επιλογή. Ίσως επειδή είναι κι αυτή ένα από τα «κουρέλια που τραγουδάνε ακόμα», survivor όπως εκείνος ή ίσως πάλι, επειδή είναι η μόνη που θα μπορούσε ακόμη να τον φιλήσει στο στόμα. Όπως τότε που ήταν 21 χρονών, στο café Lisboa. .


Γράφτηκε για το e-tetradio

Γαβ

Είναι γένους θηλυκού. Σοκολατόχρωμη και γλυκειά. Την έφερε στο σπίτι το έτερο θηλυκό με το οποίο το μοιραζόμαστε. Η ηλικία του είναι 50κάτι ημέρών και η διάθεσή του για παιχνίδια –κατά προτίμηση μετά τα μαύρα μεσάνυχτα όταν και μας ξυπνά κλαψουρίζοντας και ζητώντας επιτακτικά να ανέβει στο κρεβάτι μαζί μας- ανεξάντλητη.
Το όνομά της «Μερέντα», για τους φίλους just «Μέντα», ένα όνομα που δεν (ή κάνει πως δεν) ακούει ακόμη. Αυτό που ακούει όμως είναι οι μουσικές που παίζουν στο σπίτι μας. Βαριέται την Amy McDonald, βρίσκει ενδιαφέρουσα την piano jazz των e.s.t. και παραδόξως, οι Belle & Sebastian την τρόμαξαν τελευταία, αλλά που θα πάει, μικρή είναι ακόμη, θα μάθει. Ήδη βρίσκεται σε καλό δρόμο. Για του λόγου το αληθές, πρόσφατα μας συνόδεψε στην παρουσίαση της βιογραφίας του Keith Richards και αν κρίνω από τη γενικότερα θετική της διάθεση, δεν θα πρέπει να ήταν μόνο επειδή πνίγηκε στα χάδια των φίλων και η παρουσίαση έγινε στο «6 Dogs».

 - Η πρώτη έντυπη εμφάνιση της Μερέντας, στο τελευταίο SONIK που κυκλοφορεί.
Ήδη σταρ.

Σχετικά με το σωματίδιο Χίγκς... (άρθρο του Διονύση Π. Σιμόπουλου, Διευθυντή του Ευγενιδείου Πλανηταρίου)

«Αυτός ο Κόσμος ο Μικρός, ο Μέγας…»

Με την ενθουσιώδη ανακοίνωση που έγινε σήμερα στις εγκαταστάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Πυρηνικών Ερευνών (CERN) σχετικά με τον εντοπισμό του περίφημου σωματιδίου Χίγκς αναζωπυρώθηκε και πάλι το ενδιαφέρον του κοινού. Ελπίζω ότι το κείμενο που ακολουθεί θα βοηθήσει στην καλύτερη κατανόηση της σημαντικής αυτής ανακάλυψης.

This is Britain: Anna Calvi

Σε έναν μακρινό γαλαξία, εκατομμύρια έτη φωτός από εδώ, την ώρα που τα βλέμματα του πολιτισμένου κόσμου στρέφονται στο Λονδίνο των Ολυμπιακών και του Jubilee, η Tate Gallery κάνει  promotion προσκαλώντας καλλιτέχνες (μεταξύ άλλων και μουσικούς) να παρουσιάσουν μέσα από σύντομα διαφημιστικά σποτ, τη σχέση τους με την εικαστική Τέχνη.
Η Anna Calvi αγαπά την ομορφιά και το μυστήριο του Turner και του Peter Doig και δίνει μια performance στις αίθουσες της Tate, εμπνευσμένη από τους αγαπημένους της ζωγραφικούς πίνακες.

This is Britain, indeed...

Ανοιχτή επιστολή στον εργοδότη μου

Κύριε Λυμπέρη

Ο μηνιαίος μου μισθός στις εκδόσεις σας, ανέρχεται πλέον, ύστερα και από την περικοπή για την οποία «ο ίδιος προσωπικά μεριμνήσατε αναφορικά με κάθε εργαζόμενο» όπως μας μεταφέρθηκε τον Ιανουάριο, στο ιλιγγιώδες ποσό των 830κάτι ευρώ.

Έτσι, μπορεί να περιμένετε σήμερα από εμένα να βρω για συνέντευξη τον Τομ Χανκς, με βάση όμως την αμοιβή μου θα μπορούσατε κάλλιστα να αναθέσετε τη δουλειά αυτή και στον σωφέρ του μίνι βαν της επιχείρησης, με τον οποίο παίρνουμε πλέον τα ίδια χρήματα. Το γράφω χωρίς καμία σνομπ διάθεση, αντιθέτως, ζηλεύω τη θέση του καθώς εκείνος πληρώνεται και υπερωρίες.

Επιπλέον, το γεγονός ότι ενας έμπειρος εκδότης όπως λέτε ότι είστε, δεν έχει να μας δώσει –τέσσερις μόλις μήνες από την ημέρα που υπογράψαμε τις νέες μειωμένες συμβάσεις, τον Ιανουάριο- ούτε το μισό (15θημερο) του μισού (πλέον) μισθού που καταλήξαμε να παίρνουμε, δύσκολα πείθει για τις καλές σας προθέσεις. Ή για το ότι δεν το είχατε προσχεδιάσει.

Πόσο μάλλον, όταν την ίδια στιγμή που καθυστερείτε τις πληρωμές εσωτερικών και εξωτερικών συνεργατών, αυτό δεν φαίνεται διόλου να σας εμποδίζει να τυπώσετε και να κυκλοφορήσετε το βιβλίο της συζύγου σας ενώ εμείς παραμένουμε απλήρωτοι.

Την τελευταία φορά, μας κάνατε την τιμή να μας μιλήσετε προκειμένου να μας εκλιπαρήσετε/εκβιάσετε να υπογράψουμε οικειοθελώς μείωση στο μισθό μας για να «βάλουμε πλάτη» μπλα μπλα μπλα. Πράγμα και το οποίο πράξαμε στο μεγαλύτερο σύνολο οι εργαζόμενοί σας.

Για να μας πείσετε τότε (για να μας προσεταιριστείτε και να μας διαβεβαιώσετε ότι συμπάσχετε μαζί μας) μας είπατε ότι έχετε κόψει το… κομμωτήριο και ότι ψάχνατε να πουλήσετε μια RXκάτι BMW και δεν την έπαιρνε κανένας. Και την ίδια στιγμή, η σύζυγός σας σιγοντάριζε χαριτολογώντας για να ελαφρύνει την βαριά ατμόσφαιρα ότι «ε, μωρέ, αφού κρεμόταν ο προφυλακτήρας της, ποιος να την πάρει;» Και τι δεν μας είπατε ακόμη: ότι δεν μπορείτε να κυκλοφορήσετε με μια ακριβή τσάντα Prada... όλα αυτά, σε ανθρώπους που αμείβονταν (όσο ακόμη τους πληρώνατε) με 600 ευρώ και δεν είχαν -και πολυ  περισσότερο δεν έχουν σήμερα) να βάλουν βενζίνη για να έρθουν στο εξωτικό Κορωπί να εργαστούν στην επιχείρησή σας!

Το γεγονός ότι δεν συναισθάνεστε οικογενειακώς τι είναι αυτά που μας λέτε οπωσδήποτε εκπλήσσει, ειδικά τη στιγμή που ευτυχήσατε να σας συμπαρασταθούμε στην επιχειρηματική σας ανάγκη.

Στις 15/4/2012, μας ανακοίνωσαν από το γραφείο προσωπικού:

-"Δεν θα πληρωθείτε 15νθημερο αλλά θα εξοφληθείτε στο τέλος του μήνα".

-"Ευχαριστούμε» είπαμε και φύγαμε ελπίζοντας.

Ελπίζω να περάσατε καλό Πάσχα, αν και γνωρίζοντας ότι πολλοί από μας, την τελευταία στιγμή που μας ανακοινώθηκε ότι… δεν θα πληρωθούμε, δύσκολα θα τα φέρναμε βόλτα.

Και στο τέλος του μήνα, στις 30/4/2012, (δεν μπήκε κανείς στον κόπο να μας ανακοινώσει, αλλά), μάθαμε και πάλι από το γραφείο προσωπικού ότι:

-"Δεν θα πληρωθείτε σήμερα".

-"Αλλά; Θα πληρωθούμε την Τετάρτη;" (διότι Τρίτη πέφτει Πρωτομαγιά)

-"Δεν έχουμε καμία πληροφορία επ' αυτού..."

Μήνα Μάιο, το αστειάκι συνεχίζεται. Μας χρωστάτε πλέον το μισθό ενός μήνα και κανείς δεν ξέρει αν θα πληρωθούμε, πότε και τι ποσό. Τόση έγνοια δείχνετε για τους ανθρώπους που φτιάχνουν τα περιοδικά σας;

Στο εν τω μεταξύ χρονικό διάστημα, την ίδια στιγμή που διατείνεστε ότι δεν έχετε να πληρώσετε τα δεδουλευμένα μας -15θημερα της τάξεως των 400 ευρώ λέμε τώρα, έτσι;- κυκλοφορείτε ανερυθρίαστα βιβλία για την Ελένη Μενεγάκη ή το magnum opus της συζύγου σας, γιορτάζοντας το γεγονός σε λαμπρά πανηγύρια βγαλμένα από τα παλιά, όπου δίνουν το παρών υπέροχοι άνθρωποι όπως ο Βασίλης Βασιλικός, η Φαίη Σκορδά, ο Δημήτρης Καμπουράκης, η Μαριέττα Χρουσαλά, ο Πέτρος Φιλιππίδης, η Γωγώ Μαστροκώστα, η Σταματίνα Τσιμτσιλή, ο Λάκης Γαβαλάς και πολλοί άλλοι φίλοι σας.

Έτσι, βγάζω κι εγώ βιβλία, αφεντικό.


ΥΓ.
Προβληματίστηκα σχετικά με το αν θα έπρεπε να σας στείλω προσωπικά αυτή την επιστολή, κοινοποιώντας τη ταυτόχρονα και σε όλους τους εργαζόμενους του ομίλου, οι οποίοι είμαι βέβαιος ότι σκέφτονται πάνω κάτω ό,τι και εγώ.
Τελικά όμως, αποφάσισα να την αναρτήσω στο άγριο, ελεύθερο Ίντερνετ και να μην κρατήσω τα του οίκου εντός του οίκου, για τον μοναδικό λόγο ότι ούτε εσείς μπήκατε στον κόπο να επικοινωνήσετε μαζί μας κατά πρόσωπο όπως θα όφειλε να κάνει ένας -συμπληρώστε μόνος το επίθετο που επιθυμείτε- εργοδότης. 

Όταν χρειαστήκατε τη βοήθειά μας (βλέπε: νέες συμβάσεις) μας απευθυνθήκατε. Κατόπιν μας περιφρονήσατε χωρίς καν να μας ενημερώσετε για το ότι δεν θα πληρωθούμε! Από εσάς έχουμε εισπράξει μοναχά απαξίωση. 

ΜΣ


-Edit 16/5/2012 :

Επειδή ορισμένα παπαγαλάκια διαδίδουν ψευδώς ότι η επιστολή μου είναι ανυπόγραφη, ενημερώνω ότι ουδέποτε έκρυψα το όνομά μου - αναγράφεται since day one στο παρόν blog, στο sidebar δεξιά.

Χρίστος Παπαδημητρίου: "Με τους Ναζί μπροστά δεν φτιάχνεται Ισραήλ"

Η Ελλάδα δεν πέρασε καλά τον εικοστό αιώνα: Σμύρνη, προσφυγιά, Κατοχή, εμφύλιος, χούντα. Αλλά μέσα από τις στάχτες αυτών των συμφορών βγήκαν ο Σεφέρης και ο Ελύτης, ο Βενέζης και η Σωτηρίου, ο Τσαρούχης και ο Εγγονόπουλος, η Κάλας και ο Χατζιδάκις, ο Παπανικολάου και ο Παπακυριακόπουλος και η υπόλοιπη ακαδημαϊκή διασπορά. Όταν βρίσκομαι ανάμεσα σε νέους Έλληνες, προσπαθώ να τους θυμίσω ότι, ακόμα και μέσα στο πιο βαθύ σκοτάδι, κανένας νέος δε μετανιωσε ποτέ που έγραψε έναν ωραίο στίχο, που έπαιξε κάτι γλυκό στην κιθάρα, που σκέφτηκε κάτι έξυπνο και πρωτότυπο, που κατάλαβε μια δύσκολη έννοια ή ένα θεώρημα.
Για μένα, το όραμα της αναγέννησης της Ελλάδας περνάει μέσα από την πνευματική άνθιση και τη δημιουργία. Αλλά η σημερινή νέα γενιά είναι πιο τραγική από αυτές των άλλων συμφορών. Tην πρόδοσε ολόκληρη η γενιά των γονιών της, οι οποίοι ψήφιζαν, επί τέσσερις δεκαετίες εναλλάξ και εν γνώσει, δύο σπείρες εγκληματιών που, με νομοθετημένη ατιμωρησία, λεηλατούσαν την Ελλάδα και κατέστρεφαν το μέλλον των παιδιών τους. Τους ψήφιζαν είτε από κλινική αφέλεια, είτε, συχνότερα, από μια αηδή ελπίδα ότι έτσι θα πάρουν κι αυτοί κάποιο κόκκαλο από το τσιμπούσι. Ενώ τα λεγόμενα μικρά κόμματα στάθηκαν εντελώς ανάξια των περιστάσεων.

Πως θα ξαναγεννηθεί η Ελλάδα; Δεν είναι ασυμβίβαστο να καταδικάζει κανείς τα στυγνά εγκλήματα του Ισραήλ και των υποστηρικτών του, αλλά και να ζηλεύει το θαύμα της νεκρανάστασης του λαού αυτού μέσα από τα κρεματόρια. Και η ταυτότητα της αναγέννησης εκείνης ήταν σαφέστατα πνευματική, άρχισε ουσιαστικά με τα πανεπιστήμια, και κάτω από την καθοδήγηση ανθρώπων του πνεύματος όπως ο Βάιζμαν (μετά πού ο Αϊνστάιν αποποιήθηκε την ηγεσία του νέου κράτους). Και μια και μιλάμε για τον Αϊνστάιν, να τον παραφράσουμε λίγο; Από τη συμφορά που ζούμε τώρα στην Ελλάδα, δεν είναι δυνατό να μας βγάλουν αυτοί που την δημιούργησαν. Με τους Ναζί μπροστά δεν φτιάχνεται Ισραήλ. Όλες οι κρίσεις περνούν, αλλά μερικές περνούν πιο δύσκολα. Η αναγέννηση της Ελλάδας θα αρχίσει όταν οι σημερινοί πολιτικοί, αλλά και οι ψηφοφόροι τους, είναι ένας εφιάλτης από το παρελθόν.

- Ο Χρίστος Παπαδημητρίου είναι καθηγητής της Πληροφορικής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϋ. Το νέο του μυθιστόρημα "Ανεξαρτησία" θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο από τις εκδόσεις Πατάκη. Τις απόψεις του για την κρίση μπορείτε να τις δείτε εδώ.

Μια συνομιλία, για το περιοδικό
STATUS

The Dø (Live Session at Studio Pigalle)

A -not so brave- new world

CATASTROIKA από infowar

Χρήστος Γιανναράς: «Η ελληνικότητα, σήμερα, είναι προσωπική ανακάλυψη»

"Προτού μετρήσουμε πόση ευτυχία ή πόση δυστυχία γεννάει το να είσαι Έλληνας, είναι ανάγκη να συνεννοηθούμε τι καταλαβαίνει ο καθένας μας με τον προσδιορισμό «είμαι Έλληνας»: Η ελληνικότητα είναι κρατική υπηκοότητα; Τότε, σίγουρα, γεννάει μόνο δυστυχία, κάτσιασμα, σήμερα και ντροπή. 

Είναι εθνικιστικό ιδεολόγημα, παιδιαρίσματα καύχησης ενός ασήμαντου σήμερα λαού, μειονεκτικού μεταπράτη για προγόνους του κάποτε, που ούτε τη γλώσσα τους πια καταλαβαίνει ούτε την Τέχνη τους μπορεί να εκτιμήσει; Αυτή κι αν είναι αφόρητη δυστυχία, ελεεινή κουφότητα, ρεζιλίκι. 

Ας φανταστούμε να υποχρέωνε κάποιος τούς τριακόσιους του ελλαδικού κοινοβουλίου να γράψουν μια Έκθεση Ιδεών για να απαντήσουν στο ερώτημα: «Γιατί ο Παρθενώνας είναι μνημείο πολιτισμού σημαντικότερο από τον Πύργο του Άιφελ;». Θα ξεκαρδιζόταν στο γέλιο ανά την υφήλιο κάθε παρδαλό ερίφιο. 

Η ελληνικότητα, σήμερα πια, είναι μόνο προσωπική ανακάλυψη. Όπως ο έρωτας, όπως το χάρισμα του ποιητή, του ζωγράφου, του μουσουργού. Χάρισμα και άθλημα. Με καθολικά δεδομένον έναν βαρβαρικό τρόπο του βίου, εμπορευματοποιημένων ηδονών και τέχνης υποταγμένης αδυσώπητα στον εντυπωσιασμό, ελληνικότητα είναι το πείσμα να θέλεις να γευτείς τον έρωτα, την έξοδο από τη νομοτέλεια του εγώ, τη μέθη της αυτοπροσφοράς. Να ψάχνεις στο κάλλος τη γλώσσα του αληθινά υπαρκτού μαζί με τον Φειδία και τον Πανσέληνο, τον Αισχύλο και τον Ρωμανό τον Μελωδό. Όχι μιμούμενος νοσταλγικά το παρελθόν, αλλά πλάθοντας το μέλλον σήμερα. 

Ελληνικότητα είναι η ευτυχία της προτεραιότητας τού έρωτα σήμερα, του κάλλους σήμερα, της αλήθειας σήμερα. Είναι η χαρά μιας συνέχειας που σε ξεπερνάει". 

-δημοσιεύθηκε στο STATUS

*Ο Χρήστος Γιανναράς είναι καθηγητής φιλοσοφίας και συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 10 Απριλίου 1935. Σπούδασε θεολογία στην Αθήνα και φιλοσοφία στη Βόννη και το Παρίσι (Σορβόνη). Διδάκτωρ φιλοσοφίας της Faculte des lettres et sciences humaines του Πανεπιστημίου της Σορβόνης και της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Επίσης, είναι επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου, του St Vladimir's Orthodox Seminary της Νέας Υόρκης και της Σχολής του Τιμίου Σταυρού της Βοστώνης.

Η ουτοπία και η πραγματικότητα της ελληνικής κρίσης του δημόσιου χρέους

Κολωνία, Μάρτιος 2012 

Πρωινό mail από έναν έγκριτο διεθνή οικονομολόγο^
ο κύριος Σπύρος Παρασκευόπουλος,
Ομότιμος Καθηγητής της Μακροοικονομικής στην Οικονομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Λειψίας, εξετάζει "Σενάρια ενδεχόμενης διεξόδου από την κρίση του χρέους"...

Ουτοπίες και πραγματικότητες

Δεν θέλω να θεωρηθώ ως άγγελος κακών ειδήσεων, όταν ισχυρίζομαι ότι η ευφορία της επιτυχίας του PSI δεν θα κρατήσει πάρα πολύ. Είναι κατά τη γνώμη μου υπόθεση μηνών μέχρι να ξανακούσουμε ότι είναι και πάλι δανειακά πακέτα αναπόφευκτα και ότι νέες δημο-σιονομικές και διαρθρωτικές αλλαγές είναι και πάλι αναγκαίες. Γι αυτό αναφέρω ότι είναι ουτοπία να πιστεύει κανείς, ότι με επί πλέον δάνεια (130 δις €), με μείωση του χρέους (κατά 107 δις €), με επί πλέον λιτότητα, με μείωση των εισοδημάτων, με αποκρατικοποιήσεις και διοικητικές αναδιαρθρώσεις θα οδηγηθεί η ελληνική Οικονομία μέχρι το 2020 σε αναπτυξια-κή τροχιά με ανταγωνιστικές ικανότητες και με μείωση του συνολικού δημόσιου χρέους στο 120% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ) από 176% που είναι σήμερα.

Little miss Nadéah

The singer of Nouvelle Vague in her first solo album "Venus Gets Even".

Nadéah writes songs, plays guitars and dances on stages all around the world. This is her day job and she hopes to do it until the day she kicks the bucket. She also likes to write, cook, eat, make love and go bowling.

Myspace

Website

Below you may watch her very first video to a song called Odile.

Concept - Send Paris based Australian singer songwriter girl all the way to LA, where she will ride a very heavy bike across the city, get sweaty, worry about her hair and make up and then, kiss a boy whom she met whilst walking in the street on a Monday at 2pm.




.

Μια φίλη έβγαλε βιβλίο (full preview)

Mantalena Parianos,
Ιστορίες ενός Ελεύθερου Σκοπευτή
{τα ημερολόγια}

BOY = 2 girls

The Hamburg-based duo gets your toes tapping, mind playing, feet moving, emotions travelling, head thinking, hips jerking. But above all, they make music that brings a smile to your face.

Imagine a mix of the art school elegance of Phoenix, the lively melodics of Feist and the emotional depth of Bon Iver. But to draw such comparisons is superficial and not especially helpful because what you miss is the originality of the BOY concept and the charisma of its two performers.

The BOY phenomenon began this summer with their first single 'Little Numbers'. Now, having conquered their native Germany and Switzerland, they are shipping their sharp brand of pop to the rest of Europe.

What about ACTA?

Leit motif

 

Leitmotif is the story of the last lonely member of a jazz band, only living through his music and the daily visits of a white cat.
One day the nostalgia takes over - and he has a crazy idea.

Leit Motif (2010) | 07:06 Animation - Cute / Musical
Produced at The Animation Workshop (www.animwork.dk)

CREDITS: Animated and Directed by Remi Gamiette. Music and Sound by Eric Cervera (neardeaf.com)

http://www.sketchozine.com
http://twitter.com/sketchoholic
http://facebook.com/Sketchoholic
http://www.sketchoholic.com

 

Θόδωρος Αγγελόπουλος: «Ξεχάστε με στη θάλασσα»

«Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία αλλά δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας/
Είμαι επισκέπτης/
Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά/
κι έπειτα δεν μου ανήκει/
Όλο και κάποιος βρίσκεται να πει "δικό μου είναι"/
Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου είχα πει κάποτε με υπεροψία/
Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε είναι τίποτε/
Ότι δεν έχω καν όνομα/
Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο/
Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάω/
Ξεχάστε με στη θάλασσα/
Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία».

(Ανέκδοτο ποίημα του Θόδωρου Αγγελόπουλου γραμμένο το 1982 λίγο πριν από την έναρξη συγγραφής του σεναρίου της ταινία «Ταξίδι στα Κύθηρα»)


via

Η νύχτα πέφτει στον κόκκινο ορίζοντα

Πάρος 16/1/2012

Κώστας Βεργόπουλος: μια κίνηση ματ

Ο Διδάκτωρ των Οικονομικών στη Σορβόννη Κώστας Βεργόπουλος, υποστηρίζει ότι το παιχνίδι του ευρώ παίζεται ακόμη –χρειάζεται απλώς μια κίνηση ματ για να κερδηθεί.

(απομαγνητοφώνηση μιας συνομιλίας μας για το Status Ιανουαρίου)

"Το ευρώ παραμένει το ισχυρότερο νόμισμα στον κόσμο αυτή τη στιγμή, αλλά δεν στηρίζεται όσο θα έπρεπε. Οι μηχανισμοί στήριξής του εξαρτώνται από την ΕΚΤ και από τη Γερμανία, που αποφεύγουν να αναλάβουν το συνολικό βάρος. Γιατί δεν το κάνουν;