It Moss be Kate

Μέσα των ‘90s. Δεν ήξερα ποια ήταν, τι ήταν ή τι θα γινόταν. Στο Λονδίνο τότε, ζούσα -κοντά και στους φίλους που με φιλοξενούσαν σε ένα υπενοικιασμένο διόροφο στο Landbroke Grove- τα δικά μου ‘70s. 

Έξω απ’ την πόρτα μας ρασταφάρι πουλούσαν χασίς, κάτω από τον M40 μετανάστες από την Καραϊβική έπαιζαν calypso, στα ρουχάδικα του Notting Hill μπορούσες να ντυθείς μεσαιωνικός μύστης σαν τον Richiie Blackmore ή μικρός Γαβριάς σαν τον Nick Cave. Με τον τελευταίο ψωνίζαμε και στο ίδιο σούπερμάρκετ –αλλά αυτή είναι μια άλλη, ένοχη ιστορία.
Πίσω στο σπίτι με την εσωτερική σκάλα που το ταβάνι της έτριζε όταν περπατούσε (ή πηδιόταν) κανείς στον πάνω όροφο, ακούγαμε τα άπαντα του Hammill και των Led Zeppelin και πειραματιζόμασταν -μεταξύ άλλων- με τα χιλιάδες μπαχάρια και καρυκεύματα που βρίσκαμε στα μαγαζάκια της γειτονιάς.
Πολύ πριν ο Χιου Γκραντ και η κοπέλα με το μεγάλο στόμα κάνουν trend το Notting Hill και αρχίσουν να σκάνε τουρίστες στο Αυγουστιάτικο καρναβάλι, στην ευρύτερη περιοχή του Portobello μπορούσες να συναντήσεις οποιονδήποτε. Εννοώ τα ινδάλματά σου. Τον Nick Cave, τον Paul Weller ή τον Michael Brook.
Ένα μέρος που σκάγαμε συχνά, ήταν ένα μικρό πορτογαλικό καφέ, το café Lisboa. Τότε, δεν είχε γίνει ακόμη η trendy patisserie που είναι σήμερα. Αν περνούσες το πρωί θα συναντούσες κάτι χοντροκομμένους τύπους με φάτσες που έμοιαζαν σα να είχαν μόλις σκοτώσει τη μάνα τους και είχαν σκουπίσει τα αίματα στις ξεχειλωμένες τους φανέλες.
Το βράδυ όμως, pal! Όταν έπεφτε το σκοτάδι πάνω στην αχανή μητρόπολη, το μικροσκοπικό εκείνο καφέ έκανε στιγμιαία υπαρξιακή ανακαίνιση. Αναβαθμιζόταν σε ιερό του πόθου. Τα αίματα άναβαν. Το μέρος μεταμορφωνόταν σε underground spot, με αυτοσχέδια κοκτέιλ και γάρα, χαλαρές γκόμενες –Αγγλίδες, Κύπριες, Τουρκάλες και Ιταλίδες- Νιγηριανούς dudes επικίνδυνα πολύ περήφανους που σέρνανε ξανθές Αγγλιδούλες, Ινδούς φοιτητές και καλλιτέχνες –εδώ ένα βράδυ τσουγκρίσαμε pints με τον Paul Weller που έκανε πρόβες κάπου εκεί κοντά, εδώ τζαμαρισε ο κιθαρίστας του John Lee Hooker, εδώ συνάντησα και εκείνη.
Δεν ήξερα ποια ήταν, τι ήταν ή τι θα γινόταν –το ‘παμε; Δεν μπορούσες όμως να μην την προσέξεις. Άναβε τα τσιγάρα δυο μαζί και έψαχνε κάποιον να δώσει το δεύτερο. Μετά έπινε από το ποτήρι σου. Μια φορά κατέβασε το μπλουζάκι της και μας ρώτησε αν βρίσκαμε ότι το στήθος ήταν πολύ μικρό. Είχε τικ –έξυνε και ρουφούσε τη μύτη της, από την κόκα- και όλοι την αγκάλιαζαν και τη φιλούσαν στο στόμα για το welcome κάθε φορά που έσκαγε, ασυνόδευτη ή όχι, αδιάφορο. Ήταν μικροκαμωμένη και πρόσχαρη, όσοι ήξεραν έλεγαν ότι έστηνε παρτούζες με ένα άλλο κορίτσι, τη Lemon. Απ’ την παρέα μόνο ένας είχε την τύχη να τον προσκαλέσουν μια φορά -εκείνες διάλεγαν.
Την ξανάδα πολλές φορές τα επόμενα χρόνια. Στο βιντεοκλίπ του Jack White, σε διαφημιστικά, στο τελευταίο εξώφυλλο του Bryan Ferry, σε catwalks και δουλειές φωτογράφων που θαυμάζω , στο νέο clip του George Michael ... Ο George δεν την είχε καλέσει τότε στα 90'ς να παίξει στο video του "Freedom" - είχε προτιμήσει τις Linda Evangelista, Naomi Campbell, Christie Turlington και Cindy Crawford.
Σήμερα όμως δεν είχε ίσως άλλη επιλογή. Ίσως επειδή είναι κι αυτή ένα από τα «κουρέλια που τραγουδάνε ακόμα», survivor όπως εκείνος ή ίσως πάλι, επειδή είναι η μόνη που θα μπορούσε ακόμη να τον φιλήσει στο στόμα. Όπως τότε που ήταν 21 χρονών, στο café Lisboa. .


Γράφτηκε για το e-tetradio