Δημήτρης Πουλικάκος: Ο τελευταίος των Μοϊκανών

Μουσικός, ηθοποιός αλλά και από τους τελευταίους αυθεντικούς της χώρας μας για τους οποίους η λέξη rock έχει ακόμη κάποια σημασία.

Ισχύει αυτό που είπες ότι έχεις ακόμη 800 με 1000 κομμάτια αδημοσίευτα…
Ναι, στο πιθάρι!

Είναι τρομακτικός ο αριθμός! Είναι παλιά κομμάτια;
Και ναι και όχι.

Απ’ την άλλη, θα μου πεις, τι πάει να πει «νέο» και τι «παλιό». Δεν κάνεις «νέο» album με «παλιά» υλικά;
Α, μπράβο! Δηλαδή, αν έγραφα τώρα ας πούμε το «Σκόνη Πέτρες Λάσπη», θα το έλεγες παλιό κομμάτι; Αυτό ισχύει και με τα καινούρια μου τραγούδια. Πιστεύω ότι κομμάτια μου όπως το «Να Φύγει Κι Αυτός Ο Χειμώνας», δυστυχώς θα ισχύουν όποτε και να είχαν γραφτεί…

Την εποχή που έκανες το θρυλικό σου album «Μεταφοραί ο Μήτσος», υπήρχαν πράγματα στα οποία άξιζε να εναντιωθεί κάποιος. Σήμερα σε τι πιστεύεις ότι θα άξιζε να αντισταθεί ένας rock μουσικός;
Στα ίδια και χειρότερα. Στις μέρες μας, επειδή υπάρχει μια κατ’ επίφαση δημοκρατία, μπορώ να σου πω ότι η πίεση ή η απελπισία που αισθάνεται κανείς είναι περισσότερη ώρες ώρες…

Εννοείς στην Ελλάδα μόνο ή και παγκοσμίως;
Και παγκοσμίως.

Aπό τα 60s-‘70s έως σήμερα, υπάρχει κάτι που να έχει αλλάξει προς το καλό, στη μουσική;
Ωω, δεν ξέρω… Πρακτικά ίσως πράγματα, π.χ. το ότι μπορείς με λιγότερα έξοδα, να έχεις ένα στουντιάκι στο σπίτι σου και να κάνεις μουσική, ένα CD ας πούμε, κάτι που πριν από 30 χρόνια ήταν αδύνατο.

Υπάρχει σήμερα πολυφωνία όσο τότε; Χώρος έκφρασης;
Μην γενικεύεις τόσο πολύ. Σήμερα, συμβαίνει το εξής φαινόμενο: απ’ τη μια να τα έχουμε όλα γύρω μας, τις πρακτικές ευκολίες ας πούμε κι απ΄την άλλη να είναι σαν να μην έχουμε τίποτε, σαν να είμαστε αλυσσοδεμένοι και να μας απορροφούν περισσότερο πράγματα χωρίς ουσία.

Ορισμένα πράγματα όμως, όπως η έμπνευση δεν αλλάζουν ποτέ.
Σίγουρα. Απλώς ίσως στις μέρες μας η έμπνευση… δυσκολεύεται. Η ίδια αυτή ευκολία για την οποία μιλάμε, είναι συγχρόνως πλεονέκτημα και μειονέκτημα για έναν καλλιτέχνη. Όσο επαναπαύεται κάποιος, τόσο χάνει τα ερεθίσματά του.

Sorry αν επιμένω πάντως, αλλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι στα 70s, mainstream ήταν οι Led Zeppelin κάτι που δεν συμβαίνει σήμερα με «αντίστοιχα» rock ονόματα. Τώρα αυτό είναι καλό ή κακό;
Μάλλον προς το κακό βαίνει, θα έλεγα. (γέλια)

Και η μουσική των charts, από τη Britney μέχρι το hip-hop, πως σου φαίνεται;
Απ’ τη μια βλέπουμε μια υποχώρηση της μουσικότητας κι απ’ την άλλη, όσον αφορά τα λόγια –κι εννοώ το hip-hop, βλέπουμε ότι κάτι προσπαθούν να πουν. Βέβαια το ότι υποχωρεί η μουσικότητα δεν μου αρέσει. Θα πρέπει όμως να έχουμε υπόψιν μας ότι αυτά είναι συχνά και περιοδικά φαινόμενα: κατά καιρούς, υποχωρεί μια τάση και επανέρχεται μια άλλη. Συμβαίνει. Που ξέρεις; Μπορεί η έλλειψη της μουσικότητας να οδηγήσει αύριο σε μια αντίδραση που να επαναφέρει τη μελωδία.

Έχεις γνώμη για τα εγχώρια «ταλέντα» των reality shows;
Απ’ τη μια με διασκεδάζουν, κι απ’ την άλλη μου προκαλούν θλίψη.

Τι θεωρείς ότι χρειάζεται για να παίξει κανείς καλό rock;
Ψυχή πριν απ’ όλα. Ένα καλό υπόβαθρο είναι αναγκαίο σε ότι και να κάνεις και με ότι κι αν ασχολείσαι. Αν δεν ξέρεις τι έχει προηγηθεί, κινδυνεύεις πάντα να νομίζεις ότι κάνεις κάτι πρωτότυπο και να το έχουν κάνει άλλοι χίλιοι πριν από σενα. Η γνώση είναι πάντα απαραίτητη.


Η πρωτοτυπία είναι για σένα ζητούμενο;
Όχι. Το κυρίως ζητούμενο είναι να είσαι πιστός σε αυτό που έχεις μέσα σου. Σε αυτό που ακούς μέσα στο μυαλό σου και στα όνειρά σου.

Εσύ δηλαδή, βλέπεις μουσικά όνειρα;
Ναι, λειτουργώ αρκετά με τους ήχους.

Θέλω να πω, βλέπεις ένα όνειρο που έχει ας πούμε μουσική και θυμάσαι τι μουσική ήταν αυτή;
Ναι.

Πρέπει να είσαι ο πρώτος άνθρωπος που μου λέει ποτέ κάτι τέτοιο: π.χ. «ονειρεύτηκα χτες το βράδυ και άκουσα αυτή τη μουσική».
… (γέλια)

Πως ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική;
Άκουγα πολύ μουσική σπίτι μου, απ’ τους γονείς μου. Μιλάω για κλασική μουσική – εκτός από ραδιόφωνο. Από νήπιο μέχρι τις αρχές της εφηβείας μου. Και από κάποιο σημείο κι ύστερα, το ’55 και μετά έσκασε και το rock ‘n’n roll και υπήρχε και ο σταθμός της αμερικανικής βάσης που έπαιζε πολύ τέτοια μουσική. Το πρώτο όργανο που προτόπιασα ήταν μια κιθάρα μια και άκουγα blues, ως επί το πλείστον John Lee hooker, Muddy Waters, Lightnin’ Hopkins…

Και παίζεις και blues μέχρι σήμερα στις συναυλίες σου…
Ναι. Το blues είναι βάση για πάρα πολλά πράγματα. Κώδικας. Το blues απ’ τη μια και το ρεμπέτικο απ’ την άλλη, είναι δυο εκφάνσεις του ιδίου πράγματος ουσιαστικά, απλώς οι δρόμοι είναι διαφορετικοί, όμως ο τρόπος – η νοοτροπία είναι ίδια.


Ποιους συνομηλίκους σου θαυμάζεις; Jagger, Richards, Bowie, Clapton, McCartney…
Τη λέξη «θαυμάζω» δεν την πολυχρησιμοποιώ. Να πω «μου αρέσουν»…

Συγνώμη.
Όχι, δεν έχει να κάνει. Ακόμη και τότε που ήμουν μικρός, ποτέ δεν έβαλα βάθρο να αγαλματοποιήσω οποιονδήποτε. Ναι, μ’ αρέσουν, λοιπόν. Οι Stones ας πούμε.

Ακόμη και οι τελευταίες τους δουλειές;
Ναι.

Άρα, ήσουν στη συναυλία τους στην Αθήνα.
Ναι.

Αν έθετα αλλιώς την ερώτηση και σε ρωτούσα ποιος σου αρέσει τόσο πολύ ώστε να τον καλούσες να παίξει live στα γενέθλιά σου, ποιος θα ήταν;
Ο Keith Richards.

Αυτός πάει πακέτο με τον Ron Wood, όμως…
Ακόμη καλύτερα!

Και αν μπορούσες να πραγματοποιήσεις ένα τρελό σου όνειρο, με ποιον θα ήθελες να βγεις μαζί στη σκηνή;
Με τον Frank Zappa, τον Lou Reed, ή τον Iggy Pop.

Το σταθερό group με το οποίο παίζεις τα τελευταία δέκα χρόνια, είναι οι Αντιπρόσωποι. Πως προέκυψε το όνομα;
Από… λάθος! Σε μια εφημερίδα, νομίζω στην Ελευθεροτυπία, μας έγραψαν έτσι, ενώ το κανονικό μας όνομα ήταν Οι Άσοι του Καράτε. (γέλια) Μας άρεσε κι έτσι το κρατήσαμε…

Σήμερα υπάρχει ελληνικό rock;
Πάντα κάτι υπάρχει… κι ας μην το ξέρουμε καμιά φορά.

Φωτογραφίες κατά σειρά:
Από την ταινία Athens - Instabul του Νίκου Παναγιωτόπουλου,
από το aera.gr και από το Scary Greeks Blog.