Jon Bon Jovi: «Όσοι αγαπώ, ζούνε στο παρόν»

Μια παλιά συνέντευξη που ανακάλυψα στο αρχείο μου (και πολύ το χάρηκα, αφού τις περισσότερες συνεντεύξεις που έχω κάνει δεν τις έχω πια σε κανενός είδους ψηφιακή μορφή).
Με τον JBJ είχαμε μιλήσει τηλεφωνικά λίγο πριν ή λίγο μετά το 2000 για το περιοδικό "Music Life".

Tυπικό παράδειγμα του all american hero που δούλεψε σκληρά όχι μόνο για να πετύχει, αλλά και για να παραμείνει στην κορυφή, έζησε τα δικά του έξαλλα χρόνια, γέμισε στάδια, πούλησε εκατομμύρια albums, εμφανίστηκε παντού, και παρ' όλα αυτά, κατάφερε να τινάξει από πάνω του την σκόνη των 90's και να αποφύγει τη φθορά, παραμένοντας όμως ροκ είδωλο.

Είσαι διάσημος, πλούσιος και πιθανότατα ευτυχισμένος, Jon. Έχεις κάνει γιγαντιαίες πωλήσεις και...
Ναι. Οκταψήφιες... όμως έχω απομυθοποιήσει τα πάντα. Έχω ξεφορτωθεί managers, δικηγόρους, ατζέντες, σχεδόν τους πάντες. Ευτυχώς, δεν κλείστηκα στο καβούκι μου, αλλά κατάφερα να προχωρήσω...

Τι εννοείς;
Εννοώ ότι αν και έχω πουλήσει περισσότερα από 75 εκατομμύρια albums, έχω πλέον πάψει να περηφανεύομαι γι' αυτό και ψάχνω κάτι άλλο... Ο χρόνος με έχει κάνει πιο ταπεινό.

Δηλαδή δεν ήσουν έτσι πάντοτε;
Όχι, φυσικά! Τι νόμιζες; Πολλή επιθετιικότητα, πολλή αυταρέσκεια και ματαιοδοξία με χαρακτήριζαν πιο παλιά... Περισσότερο όμως, είχε να κάνει με τον φόβο ότι, να, ξέρεις, η επιτυχία δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα. Αν έμαθα κάτι σκουπίζοντας πατώματα στο Power Station Studio ως πιτσιρικάς, είναι ότι οι μέτριοι stars που μεγαλοπιάνονται, αυτοί είναι και οι πιο μεγάλοι μαλάκες. Αυτοί που πραγματικά ήταν stars ερχόντουσαν, σου δίναν κουράγιο και έλεγαν «πως πάει με τη μουσική σου, φίλε; προσπάθησε και θα δεις ότι θα τα καταφέρεις».

Δεν είναι και πολλά γνωστά για 'σένα, από εκείνη την εποχή.
Δεν συνέβαινε και τίποτε σπουδαίο. Πήγαινα στο Sayreville High School και ήμουν μοναχικός. Οι γονείς μου δούλευαν έξι μέρες τη βδομάδα κι εγώ έπαιζα στα μπαράκια κιθάρα από τις αρχές του '70. Γρήγορα συνειδητοποίησα ότι με το να παίζω διασκευές δεν θα πήγαινα μακριά κι έτσι άρχισα να γράφω δικά μου κομμάτια. Στα 16 μου, πρωτοέπαιξα με τον Springsteen! Έχουμε παίξει σε αμέτρητα bar μαζί. Κάποτε, γράψανε ότι θα είμαι πάντα στη σκιά του, δεν είναι αλήθεια αυτό, όμως, γιατί δεν προσπαθώ να του μοιάσω. Το μόνο που ξέρω, είναι ότι ίσως να μην είχα αποφασίσει ποτέ να γίνω μουσικός, αν δεν υπήρχαν τύποι σαν τους Springsteen, Little Steven και Southside Johnny.

Ωστόσο, κι είμαι βέβαιος ότι το ξέρεις, ότι ένα από τα συστατικά της επιτυχίας σου, είναι και το παρουσιαστικό σου. Δεν συμφωνείς;
Το παρουσιαστικό μου απ' τη μια με βοήθησε κι απ' την άλλη με παγίδευσε. Αρκετά χρόνια πριν, ήμουν πολύ περήφανος που είχα γίνει εξώφυλλο στο Rolling Stone, όταν όμως ο δημοσιογράφος το μόνο που έβρισκε να μου πει ήταν για τα μαλλιά μου, σκέφτηκα: αν θες να με γαμήσεις, πες το να τελειώνουμε! Τι να κάνω που είμαι όμορφος; Να χαρακωθώ ή να σπάσω τα δόντια μου; Δεν έκανα πάντως αυτό που κάνουν οι περισσότεροι μόλις γίνονται πλούσιοι και διάσημοι... να χωρίσω τη γυναίκα μου για ένα φωτομοντέλο και να διαλύσω το group για να κάνω solo καριέρα. Και ξέρεις γιατί; Γιατί αυτοί ήταν οι μόνοι άνθρωποι που πίστεψαν σε μένα πριν από χρόνια. Έτσι, όταν καμιά φορά μου λένε να ξεφορτωθώ όσα με συνδέουν με το παρελθόν ξέρεις τι απαντάω; Αποκλείεται, φίλε. Κανένας απ' όσους αγαπώ και μ' αγαπούν δεν ζει μόνο στο παρελθόν μου. Όσοι αγαπώ, ζούνε στο σήμερα. Στο παρόν.

Πως θα περιέγραφες σήμερα τη ζωή σου;
Χμ... Είναι, μάλλον βασισμένη στην πολυτέλεια. Ζούσα μέσα σε τζηνς όλη μου τη ζωή. Ο μόνος σχεδιαστής μόδας που ήξερα μέχρι τα 30 μου, ήταν ο Levi Strauss... Έμαθα, όμως, πολλά για την μόδα τα τελευταία χρόνια.

Με ποιόν τρόπο;
Ύστερα από τα τέσσερα πρώτα μας albums, αισθάνθηκα ότι τα είχαμε κάνει όλα. Έκανα ένα time out στα 1990 και άρχισα να προπαθώ να εκφραστώ με διαφορετικό τρόπο και μέσα... soundtracks, ταινίες. Έκοψα τα μαλλιά μου και έγινε θέμα στο CNN!

Και γιατί τα έκοψες;
Το ίδιο με ρώτησαν και τότε! Μα είναι σοβαρή ερώτηση αυτή; (γέλια) Απλώς τα είχα βαρεθεί.

Θυμάσαι την πρώτη φορά που συνειδητοποίησες ότι ντύνεσαι ακριβά;
Ναι. Ήταν στο Chicago, γύρω στα 1989, και ένα κατάστημα μου είχε στείλει ένα διαφημιστικό μπλουζάκι και μια επιστολή, για promotion, ξέρεις. Πήγα λοιπόν εκεί μαζί με τον πατέρα μου, και ήμουν cool όπως πίστευα τότε ότι πρέπει να είναι ένας rock star, ξέρεις δεν έβγαλα τα γυαλιά μου και τέτοια... Οι πωλητές τσακίστηκαν να με εξυπηρετήσουν και τελικά, αγόρασα ένα δερμάτινο μπουφάν με πόρπες και κρόσια και είπα «ok, βάλτε το στον λογαριασμό μου». Βγαίνοντας από το κατάστημα, ο πατέρας μου λέει «Ξέρεις πόσο κοστίζει αυτό το jacket που πήρες;», απάντησα «ναι, νομίζω 250 ή 350 δολλάρια. Γιατί;» Και εκείνος: «Εε, rock star, την επόμενη φορά που θα βγεις για ψώνια, φρόντισε να βγάλεις τα γυαλιά σου... το μπουφάν που μόλις αγόρασες, έκανε 2.500 δολλάρια.»

Φαντάζομαι ότι τώρα πια δεν θα το φοράς, επειδή έχει περάσει η μόδα του ή επείδή το έχεις βαρεθεί όπως τα μαλλιά σου...
Ναι σε όλα! Θα σου πώ κάτι: αν θές να με βασανίσεις, βάλε μου να δω τα πρώτα μας videos. Στα δυο πρώτα albums, ειδικά, νόμιζα ότι για να κάνουμε επιτυχία θα έπρεπε να μοιάζουμε στους Motley Crue. Πριν το καταλάβω, καθόμουνα να με παστώνουν στο make up και στο hairspray. Μετά, ίδρωνα, το hairspray έτσουζε στα μάτια, ένα δράμα. Δεν ήταν παρά στο τρίτο album που είπαμε ο ένας στον άλλον «στο διάολο όλα αυτά. Πήγαινε σπίτι και γίνε ξανά ο εαυτός σου» Κι ευτυχώς για μας, αυτό μας βοήθησε να επιβιώσουμε και σαν group.

Σήμερα, ποιός διαλέγει τα ρούχα σας; Έχετε προσωπικό image maker;
Ναι... τις γυναίκες μας! Αφού στο γύρισματα του video, λέγαμε «τι καλά που θα ήταν να είναι τα κορίτσια εδώ!» Δεν ήμασταν και πολύ βέβαιοι για το τι θέλαμε να φορέσουμε...

Και οι γυναίκες σας δηλαδή αποφασίζουν;
Η δική μου, σίγουρα! Ακου αυτό: σε ένα πρωτοχρονιάτικο πάρτυ, δεν θυμάμαι πότε, με έβαλε να φορέσω πέντε διαφορετικά ρούχα μέχρι να αποφασίσει... κι εγώ ήμουν κάπως, ξέρεις, γαμώτο, δεν μπορώ ούτε σε ένα πάρτυ στο ίδιο μου το σπίτι να πάω όπως γουστάρω; (γέλια)

Ας μιλήσουμε λίγο για τις ταινίες σου. Πως αποφάσισες να ασχοληθείς με την ηθοποιία;
Οι φίλοι και η οικογένειά μου, ξέρουν καλά ότι όταν δεν δουλεύω αισθάνομαι μίζερος. Δεν είναι για οικονομικούς λόγους. Έχω ήδη όλη τη δόξα και τα χρήματα που θα ήθελα. Ερωτεύτηκα την ηθοποιία...

Και πως συνέβη δηλαδή; Ξύπνησες μια μέρα και είπες στον εαυτό σου: τώρα θα γίνω ηθοποιός;
Όχι. Ξέρεις, όλα αυτά τα χρόνια, ερχόντουσαν διάφοροι άνθρωποι και μου έλεγαν, Jon, γιατί δεν δοκιμάζεις να γίνεις ηθοποιός; Η αλήθεια, όμως, είναι ότι σέβομαι τόσο πολύ το επάγγελμα του ηθοποιού για να σκεφτώ ότι απλώς και μόνο επειδή είμαι τραγουδιστής σε μια rock band, μπορώ και να τα καταφέρω στην υποκριτική. Η αρχή έγινε όταν έγραψα το soundtrack για την ταινία Young Guns II, το 1990. Τότε μπήκα στην ιδέα. Συνειδητοποίησα ότι είχα γίνει πολύ... πεζός. Το μόνο που μπορούσα να κάνω δηλαδή, ήταν να ηχογραφώ δίσκους και να δίνω συναυλίες; Από τότε που ήμουν μικρό παιδί, το μόνο που έκανα ήταν να παίζω μουσική! Τότε, λοιπόν, αποφάσισα να σπουδάσω ηθοποιία, ή να διαβάσω σενάρια και βιβλία που έχουν γίνει ταινίες και να γράψω τραγούδια γι' αυτά. Κάποιοι φίλοι, μου είπαν για έναν δάσκαλο υποκριτικής στην Νέα Υόρκη, τον Harold Guskin. Μου έκανε μια audition για να δει αν όντως ήθελα να ασχοληθώ σοβαρά με αυτό και τον πλήρωσα 150 δολλάρια για να μου πει μόνο «Οk, είσαι ο πιο κακός ηθοποιός που έχω δει ποτέ»! Παρακολούθησα τα μαθήματά του για δυο χρόνια. Ξεκίνησα να διαβάζω έργα του κλασικού θεάτρου και να γράφω τραγούδια εμπνευσμένος απ' αυτά, τραγούδια που αργότερα μπήκαν στο album «Keep The Faith» το 1992.

Πάντως οι ταινίες στις οποίες έχεις παίξει έως σήμερα, δεν είναι λίγες...
Χμ... πρώτα έπαιξα στο «The Leading», μετά στο «Man. Little City. Homegrown», ύστερα σε μια του Eddie Burn με τίτλο «No Looking Back», μετά στην «Row Your Boat», στο «U-571». Είμαι πολύ περήφανος! Καμία απ' τις ταινίες δεν μου αποφέρει ένα κάρο δολλάρια. Δεν το έχω ανάγκη. Πάρε για παράδειγμα τον Sean Penn τον οποίον θεωρώ έναν από τους πιο σπουδαίους και ηθοποιούς της γενιάς μου. Θα μπορούσε να γυρίζει μια ταινία τη βδομάδα για τα λεφτά, αλλά δεν το κάνει. Με τον ίδιο τρόπο κι εγώ, θα μπορούσα πολύ εύκολα να γράψω ακόμη ένα hit σαν το «You Give Love A Bad Name», όμως το θεωρώ φτηνό. Ξέρεις, θέλω να μπορώ να κοιτάζω το πρόσωπο μου στον καθρέφτη όταν ξυρίζομαι το πρωί...

Γιατί όμως λες ότι τα χρήματα δεν αποτελούν κίνητρο; Συνήθως, όταν μια παραγωγή είναι μεγαλεπήβολη, οι αμοιβές των πρωταγωνιστών υπολογίζονται σε εκατομμύρια δολλάρια...
Ξεκίνησα να παίζω και να ηχογαφώ μουσική από τα 20 - 21 μου. Στα 25 μου ήμουν εκατομμυριούχος και αργότερα πολυεκατομμυριούχος. Τα λεφτά δεν σημαίνουν τίποτα για μένα. Τι νόημα έχει η εμπορική επιτυχία αν δεν βάζεις και λίγο καρδιά σε αυτό που κάνεις; Αυτή είναι και η προσωπική μου ιστορία με τη μουσική και τις ταινίες. Αυτή άλλωστε, ήταν, είναι και θα είναι και η ιστορία των Βon Jovi: πέντε παιδιά από το New Jersey που, απλώς, έκαναν αυτό που γούσταραν.