Τα καινούρια χρόνια

Με επισκέφτηκε λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Είμαι το Πνεύμα της Πρωτοχρονιάς, μου ξεφούρνισε και βάλθηκε, σώνει και καλά, να ανοίγει τα δώρα που ήταν ακόμη κάτω απ’ το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Προσπάθησα να το κατευνάσω με λίγο πόρτο. Περυσινό ήταν, αλλά σιγά μην το καταλάβαινε – δουλειά του ήταν να βλέπει μπροστά, όχι πίσω.
Πλατάγισε τα χείλη του και είπε με τρεμάμενη φωνή: καλήηη χρονιά ήταν φέτος για σέεενα... Απ’ όσο παρατηρώ, κανείς δεν σε δολοφόνησε.
-Άσε τις σάχλες, του είπα, και λέγε τι γράφει για μένα το μέλλον. Το τι έχει συμβεί το ξέρω. Τι γίνεται the day after tomorrow θέλω να μου πεις.
-Τι γίνεται… χμ, τι να γίνεται μετά την Πρωτοχρονιά; είπε στραγγίζοντας το ποτήρι. Οι περισσότεροι κάνουν δίαιτα.

Το πνεύμα σηκώθηκε, βρήκε ένα CD του Tom Waits στο ράφι και έβαλε να παίζει το Christmas Card From A Hooker In Minneapolis. Θα μας ψυχοπλακώσεις, του είπα, αλλά δεν φάνηκε να νοιάζεται και πολύ.
-Μου βάζεις κι άλλο πόρτο; μου έτεινε το ποτήρι του και συνέχισε λέγοντας: Για λίγο καιρό ακόμη, εσείς οι άνθρωποι θα ανταλλάσσετε μεταξύ σας ευχές, «χρόνια πολλά» και τέτοια... Τουλάχιστον όσο τα κανάλια θα προβάλλουν επαναλήψεις των εορταστικών εκπομπών. Μπορεί και μέχρι το Πάσχα. Ενδοοικογενειακά τώρα, η γκόμενά σου θα σου λέει να κάνεις δίαιτα - το ‘παμε αυτό; (το ‘παμε, πίνε) και να κόψεις το τσιγάρο. Θα έχεις χάσει ή κερδίσει στα χαρτιά, θα αρχίσει ξανά αυτό το άθλιο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημά σας, σε ένα-δυο μήνες θα σε θυμηθεί και η εφορία, θα συνειδητοποιήσεις ότι δεν θα κάνεις τίποτα απ’ όσα ήθελες φέτος, πολλά απ’ όσα σίγουρα δεν ήθελες, κάποια απ’ αυτά που ούτε καν υποψιαζόσουν ποτέ ότι θα ήθελες.
Αρκεί, απάντησα, δεν μου λες και τίποτα καινούριο.
-Άντε, στην υγειά σου.

Με δουλεύει, σκέφτομαι. Δεν μπορεί στις ζωές μας να παίζει πάντα το ίδιο έργο.
-Κι όμως, επανέρχεται, και μη βιαστείς να πεις ότι διάβασα τη σκέψη σου, γιατί αυτό έκανα. Πάρε για παράδειγμα, το εορταστικό γεύμα με την οικογένεια. Πάντα θα υπάρχει μια θεία-μαμά-γιαγιά που θα σε ρωτάει πότε θα παντρευτείς, ένας μπαμπάς που θα θέλει να συζητήσετε για το πόσα βγάζεις και «τι πρόγραμμα έχεις φέτος», η αναγκαία αναδρομή στο παρελθόν «τότε που η Αθήνα ήταν χωριό και ο παππούς σου ανέβαινε με το ποδήλατο στην Κηφισιά και η γιαγιά μαγείρευε παραδοσιακά, ενώ τώρα...». Πάντα το ίδιο σενάριο παίζει. Και το έργο αυτό είναι εφ’ όρου ζωής.

Το ζήτημα είναι αν θέλεις να ζεις το έργο ως πρωταγωνιστής, του αντέτεινα. Γιατί, τότε, μπορείς κάλλιστα να αλλάξεις ερμηνεία.
Για μένα, ας πούμε, η επόμενη μέρα έχει να κάνει με ένα μαύρο πουκάμισο που φορούσα στο πρώτο ρεβεγιόν της νέας χιλιετίας. Απ’ αυτό με είχε τραβήξει εκείνη κοντά της, για το πρώτο φιλί (και δεν το ξαναφόρεσα ποτέ).
Έχει να κάνει με το αλκοόλ. Με το μεθύσι ενός φίλου που, βάζοντάς τον στο κρεβάτι ανήμερα πρωτοχρονιάς, τον άκουσα να παραμιλάει: «μου τη σπάνε τα καινούρια χρόνια».
Έχει να κάνει με την καλοσύνη. Με ένα κομμάτι ξύλο που γίνεται φλάουτο έτσι και του δείξεις αγάπη – και το ίδιο μπορεί να συμβεί και σε ένα αγρίμι, αδέσποτο ή παιδί.
Έχει να κάνει και με μουσικές - και βγάλε αυτό το ψυχοπλακωτικό CD. Tom Waits, I don’t. Bάλε κάτι allegro, να ξυπνήσουν οι κοιμισμένες χορεύτριες στο διπλανό δωμάτιο, που της πήρε ο ύπνος απ’ την πολλή σαμπάνια.

Όπως κατάλαβες, η επόμενη μέρα έχει να κάνει και με τα κορίτσια. Που ονειρεύονται και τα όνειρά τους ταξιδεύουν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τον εραστή τους που κοιμάται πλάι τους.
Έχει να κάνει με τη λέξη «αγάπη». Την αφήσαμε προχτές να βρει το δρόμο της κι αυτή πήγε και κρύφτηκε κάτω απ’ τις κουβέρτες. Εκεί, ελπίζει ότι δεν θα μπορεί να πέσει θύμα εκμετάλλευσης από κανέναν.
Έχει να κάνει με μια πόλη. Όχι αυτή που ζεις. Αυτή που ονειρεύεσαι.
Έχει να κάνει με δάκρυα. Χαράς; Μπορεί και όχι. Άλλωστε, όσα ευρώ κι αν δώσω σε εκείνο το συγκινητικό ρομάκι με την ξεκούρδιστη κιθάρα στον πεζόδρομο, δεν πρόκειται να κάνουν τη διαφορά. Κι ας του χάιδεψα το ξεχτένιστο κεφάλι.
Έχει να κάνει με λόγια. Όχι με τα λόγια που λες, αλλά με αυτά που δεν ξέρεις πώς να πεις: «με κάνεις να θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος».
Έχει να κάνει και με επιθυμίες. Τα χαράματα, την ώρα που έχεις παρκάρει, σβήνεις τα φώτα και βγαίνεις τρεκλίζοντας και γελώντας από το αυτοκίνητο όσο η ανάσα σου αχνίζει στην πρωινή υγρασία. Όχι μόνος.

-Α! Θα κάνεις σεξ, είπε χαρωπά σαν να ανακάλυψε τον τροχό.
Ύστερα γέμισε τα ποτήρια μας για να σκοτώσει τον χρόνο εκείνο που κυλά τόσο αργά και να μεθύσει εκείνον που κυλά τόσο γρήγορα.
-Με τις ευχές μου.