Αλέξης Μάρδας: "Τα ‘60s δεν ήταν μια, αλλά πολλές επαναστάσεις"

Συνέχεια από εδώ.

Magic Alex Says:

"Τα ‘60s δεν ήταν μια, ήταν πολλές επαναστάσεις. Ήταν μουσική επανάσταση και ενδυματολογική – φορέθηκε το μίνι ζιπ για πρώτη φορά.
Και μην το υποτιμάτε αυτό. Ήταν σπουδαίο, όσο σπουδαίο ήταν και το pill, το αντισυλληπτικό χάπι. Οι μικρές των 13-14 χρονών, που μαζεύονταν έξω από τα στούντιο όπου ηχογραφούσαμε ή στις συναυλίες, νόμιζαν ότι ήταν κάτι σαν άδεια από την κυβέρνηση για να πάνε να κάνουν έρωτα.
Έτσι άρχισαν να φεύγουν απ’ τα σπίτια τους, να μένουν σε κοινόβια και να ακολουθούν τα γκρουπς. Μιλάω για 5-6000 μικρές. Να σκεφτείτε ότι όταν τελειώναμε κάθε μέρα τις ηχογραφήσεις, χαράματα, 5 και έξι το πρωί, έξω από το στούντιο υπήρχαν τουλάχιστον τρεις χιλιάδες κορίτσια. Αυτό ήταν που αργότερα χαρακτηρίστηκε Beatlemania.
Κάτι σαν ψυχασθένεια της εποχής - και μάλιστα, αναγνωρισμένη από τους ψυχιάτρους τότε. Μικρά κορίτσια 14 χρονών από καλές οικογένειες, έσκιζαν τα ρούχα τους, πρότειναν γονατιστές στα γκρουπ να τις αγγίξουν, για να πουν μετά ότι ο Lennon ή ο Jagger τις άγγιξαν. Ή έδιναν ένα αντικείμενό τους, ένα μολύβι ή ένα ρούχο να το αγγίξουν, για να το κάνουν μετά φυλαχτό...

Προσχέδιο για το εξώφυλλο του Sgt Pepper's Lonely Heart Club Band,
γύρω στα 1967.

"Εκείνη την εποχή, τα μεγάλα γκρουπ, οι Manfred Mann, Monkeys, Beatles, Rolling Stones. κ.λπ., πιστεύω ότι δεν είχαν συνειδητοποιήσει τη δύναμη που είχαν. Το συνειδητοποίησαν πολύ μετά, τη δεκαετία του ΄80..."

Happening στο Round House

Magic Alex Says:

"Το Round house στο Λονδίνο (σημ. θρυλικό music venue στο Camden της δεκαετίας του '60, που λειτουργεί σήμερα ως συναυλιακός χώρος), ήταν ένα τεράστιο κτήριο – σταθμός σιδηροδρόμου, μέσα στον οποίο έμπαιναν τα τρένα για να αλλάξουν κατεύθυνση.
Το πάτωμά του περιστρεφόταν και έτσι, σταματημένο εκεί μέσα το τρένο, περιστρεφόταν 90 και 180 μοίρες, αναλόγως. Εκεί, λόγω της μεγάλης έκτασης του χώρου καθώς και του ότι ήταν στεγασμένο, γίνονταν τα μεγάλα happenings - μαζευόταν κόσμος μέχρι και 30.000 άτομα, γινόντουσαν προβολές κινηματογραφικών ταινιών, live κ.λπ. Σε ένα από τα happenings τότε, είχαμε πάει με τον John Lennon, και μου λέει:
«Λες να υπάρχει έστω μια παρθένα εδώ μέσα»;
Ήταν όλες τους κορίτσια ηλικίας από 12 μέχρι 17 ετών.
Του απαντάω «οι μισές τουλάχιστον».
Παίρνει τότε το μικρόφωνο και λέει από σκηνής:
«Προσφέρω 10.000 λίρες -μεγάλο ποσό για την εποχή-, σε όποια σηκώσει το χέρι της και πει ότι είναι παρθένα».
Σας πληροφορώ ότι δεν υπήρξε ούτε μια που να το σήκωσε.



Magic Alex and John.



Έχετε σκεφτεί ποτέ να γράψετε βιβλίο με τις αναμνήσεις σας;
Μου έχουν προτείνει επανειλημμένως. Και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Αλλά δεν θα γράψω. Και να σας πω γιατί… Οι Pink Floyd, οι Μamas & Pappas, οι Stones και οι Beatles, ήμασταν όλοι μια παρέα… Ότι ήταν να γραφτεί γι’ αυτούς γράφτηκε. Τα μόνα που μπορώ να πω εγώ και δεν έχουν γραφτεί ήταν τα εσωτερικά τους. Δεν θα το κάνω όμως ποτέ, γιατί ήμουν μέλος αυτής της μεγάλης οικογένειας. Μου είχαν δείξει εμπιστοσύνη και αισθάνομαι ότι αν βγω και μιλήσω για τα εσωτερικά των συγκροτημάτων, θα είναι προδοσία… σα να προδίδω τους φίλους μου.



Ακούγεται τόσο σωστό και τόσο άνισο όμως αυτό, κύριε Μάρδα… Τη στιγμή που η Yoko Ono έχει δημοπρατήσει μέχρι και τα τούβλα από το πατρικό σπίτι του John Lennon στο Λονδίνο…
Τη σύστησα εγώ στον John ξέρετε. Η Yoko προσπαθούσε να τον πλησιάσει αλλά ήταν αδύνατο - οι Beatles ήταν απρόσιτοι εκείνη την εποχή. Απλησίαστοι. Ήρθε στο γραφείο μου μια μέρα σαν γιαπωνέζα καλλιτέχνης, είχε φανταστικές ιδέες… τρελές…
Ήθελε να γυρίσει μαζί του ένα φιλμ. Τελικά, γνωρίστηκαν στη γκαλερί Indica.
Είχε μια έκθεση τέχνης ο Takis ο δικός μας ο γλύπτης, και οι Beatles είχαν πάει στο preview. Η γκαλερί ανήκε στον Peter Asher και η Jane Asher ήταν η κοπέλα του McCartney τότε, ενώ ο έτερος ιδιοκτήτης, ο John Dunbar ήταν ο πρώην σύζυγος Marianne Faithful, που ήταν κοπέλα του Mick Jagger. Έτσι, έγινε μια εξαίρεση για τα συγκροτήματα να επιλέξουν αν θέλουν να αγοράσουν κάποιο έργο τέχνης πριν ανοίξει η γκαλερί στο κοινό. Εκεί ήρθε η Yoko Ono και τη σύστησα στον John.

Οι Beatles στο γάμο του Αλέξη Μάρδα, στο Λονδίνο.

Και το φιλμ για το οποίο λέτε;
Η Yoko ήθελε να τον ενθουσιάσει. Δεν υπήρχε περίπτωση όμως! Και ερχόταν στο γραφείο μου με τρελές ιδέες. Μια από αυτές τις ιδέες της, την είπα στον John για αστείο… Ήθελε να γυρίσει ένα φιλμ με κάμερα υψηλής ταχύτητας (high speed camera). Για να καταλάβετε, οι κανονικές μηχανές κινηματογράφησης, έπαιρναν 24 καρέ το δευτερόλεπτο, ενώ οι high speed μπορούν να πάρουν 6000 frames το δευτερόλεπτο. Η ιδέα της, την οποία και του μετέφερα χάριν αστεϊσμού, ήταν να κινηματογραφήσει το πέος του John σε στύση, με high speed κάμερα.

Ο Lennon τι είπε;
Ο John ενδιαφέρθηκε αμέσως. Eγώ ήμουν κατά της ιδέας – εκείνη την εποχή μέναμε στο ίδιο σπίτι. Νοικιάσαμε τελικά τη μηχανή, η οποία ήταν πανάκριβη και ήρθε μαζί με ειδικούς οπερατέρ. Σκηνοθέτης ήταν η Yoko. Κατέβασε λοιπόν το παντελόνι του ο John, tου είχαν φέρει και κάτι περιοδικά για … καταλαβαίνετε. Σε κάποια στιγμή που αισθάνθηκε έτοιμος, είπε «τώρα» και έβαλαν μπροστά τη μηχανή – αλλά όλα έγιναν πολύ γρήγορα – το φιλμ τέλειωσε αστραπιαία, χωρίς να καταγράψει στύση.
Η υπόθεση άρχισε να κοστίζει πολύ, όσο έκαναν γύρω στις 30-40 δοκιμές χωρίς επιτυχία. Στο τέλος, η Yoko ανέβασε τη μπλούζα της για να δείξει το στήθος της στον John…

Και;
Εκεί είναι που δεν είχε στύση! (γέλια)

Και τελικά τι έγινε; Τα Playboy δεν βοηθούσαν;
Kοιτάξτε, αυτά τα περιοδικά δεν ήταν τόσο τολμηρά όσο είναι σήμερα… Είχαν κάτι, ας πούμε... κάπως σαν κοπέλες με μαγιό.
Τελικά όμως πέτυχε στύση ο John. Κινηματογραφήθηκε και εγώ πήρα τις ταινίες στην Apple Electronics και τις έστειλα στην Kodak για εμφάνιση, η οποία όμως, τις επόμενες μέρες, αρνήθηκε να μου τις επιστρέψει, γιατί υπήρχε εισαγγελική εντολή να μην παραδίδεται, λέει, άσεμνο υλικό! Επί μια βδομάδα μιλούσα με την Kodak, τους απείλησα ότι θα τους κάνω αγωγές, αλλά τελικά, αυτό που έπιασε ήταν ότι τους έπεισα πως δεν ήταν άσεμνο υλικό, αλλά επιστημονικό υλικό μελέτης, με το πρόσχημα ότι ήμασταν τεχνική εταιρία!

Σήμερα υπάρχει αυτή η κόπια;
Ναι. Μια έχω εγώ και μια βρίσκεται στα αρχεία της Apple στο Λονδίνο. Η προβολή έγινε στο Roundhouse. 30.000 άνθρωποι μαζεύτηκαν, είχε live και σηκώθηκε ένα μπαλόνι όπου πάνω σε αυτό προβλήθηκε το φιλμ. Η ιδέα της Υοko ήταν να προβάλει μια κινηματογράφηση με κάμερα υψηλής ταχύτητας, σε ταχύτητα 24 καρέ το δευτερόλεπτο. Η εντύπωση που θα είχες βλέποντας το αποτέλεσμα, θα ήταν εκείνη μιας στατικής εικόνας, μόνο που αν κοίταζες προσεκτικά, θα «αισθανόσουν» την κίνηση. Μια σκηνή π.χ. 3 δευτερολέπτων, θα προβαλλόταν 2 ώρες.

Cool ακούγεται.
Η Γιόκο πήρε αέρα μετά από αυτό. Είχε κι άλλη ιδέα για ένα άλλο τρελό φιλμ με τίτλο «1000 & 1 Βottoms», το οποίο το χρηματοδότησε ο John. Νοίκιασε 1001 μοντέλα, τα καλύτερα της εποχής, μανεκέν, γριές, υπερήλικες άντρες, μωρά παιδιά, και έστησε μια εξέδρα που τους έβαλε πάνω γυμνούς από τη μέση και κάτω. Τους κινηματογράφησε τους πισινούς τους, γκρο πλαν, ενώ έκαναν σημειωτόν – για να κινείται ο ποπός τους.

Αυτή ήταν η υπόθεση;
(γέλια) Ναι. Η Yoko τα θεωρούσε αυτά αντικείμενο τέχνης. Και κάτα κάποιον τρόπο ήταν. Γιατί αυτά ήταν οι πρόγονοι των σημερινών video art...

Ο John και η Yoko στην Ύδρα.