Συζητώντας με τον Renaud Garcia-Fons

Γιατί επέλεξες να ονομάσεις το νέο σου album
“La Linea Del Sur”;
Πρόκειται για μια φανταστική γεωγραφική γραμμή που ενώνει όλες τις μουσικές του Νότου. Το album αυτό είναι ένα είδος περιπλάνησης στη μουσική γεωγραφία.

Είχες προαποφασίσει λοιπόν να συνεργαστείς σε κάποια κομμάτια με τη σπουδαία τραγουδίστρια των flamenco, Esperanza Fernandez και όχι να κάνεις ένα ακόμη σπουδαίο instrumental album όπως το “Arcoluz”;
Στο μυαλό μου, δεν υπάρχει κνένας διαχωρισμός ανάμεσα σε ένα μουσικό όργανο και την ανθρώπινη φωνή. Μου αρέσει να σκέφτομαι τα μουσικά όργανα ως τραγουδιστές και τους τραγουδιστές ως μουσικά όργανα… Απ’ την άλλη, ναι, ήθελα να εισάγω την υπέροχη φωνή της Esperanza στη μουσική μου, αν και όχι σε κάτι παραδοσιακά flamenco αλλά σε κάτι πιο διαφορετικό.

Συνθέτεις στο κόντραμπάσο; Πώς εμπνέεσαι;
Κλισέ να το λέει κανείς, αλλά εμπνέομαι από οτιδήποτε. Ανεξαρτήτως τόπου και χρόνου! Και συνθέτω συνήθως στο κοντραμπάσο, αλλά ο τρόπος που δουλεύω συνήθως είναι απευθείας στο χαρτί, γράφοντας τις νότες. Μόνο αφού έχω γράψει κάποιες μελωδίες δοκιμάζω να παίξω στο μπάσο αυτό που έχω γράψει. Συνήθως με δυσκολία!

Πώς θα περιέγραφες τη μουσική σου σε κάποιον που δεν την έχει ακούσει ποτέ;
Αυτή είναι η πιο δύσκολη ερώτηση. Η μουσική είναι πολλά πράγματα. Και ακριβώς επειδή με αυτήν εκφράζεις όσα δεν μπορείς να πεις με λόγια, μου είναι δύσκολο να σου απαντήσω πειστικά στην ερώτηση. Αν μπορούσα, θα ήμουν ποιητής. Εντελώς περιγραφικά, θα έλεγα ότι η μουσική μου καλύπτει ένα ευρύ φάσμα, από τη Jazz και την Κλασική, μέχρι την παραδοσιακή μπουσική της Μεσογείου και τη latin.

Φοίτησες μουσική κοντά στον σπουδαίο François Rabbath. Θα μοιραστείς μαζί μας κάποια αξιομνημόνευτη εμπειρία σου από τη μαθητεία σου αυτή;
Ήμουν μαθητής του για 4-5 χρόνια. Αλλά μου έκανε μάθημα μόνο 3 ή 4 φορές το χρόνο (!) οπότε όπως αντιλαμβάνεσαι κάθε μάθημα από αυτά ήταν εξόχως σημαντικό για μένα. Τα μαθήματα είχαν να κάνουν περισσότερο στο να αποκτήσω ένα σωστό attitude στο όργανο, όπως οικονομία στην κίνηση, ενέργεια, ελαστικότητα, διάρκεια και αντοχή στο βάρος του κοντραμπάσου. Τα στοιχεία της διδαχής του ήταν κυρίως τεχνικά.

Παίζεις με δικό σου μοναδικό τρόπο ένα ιδιαίτερο όργανο, το πεντάχορδο κοντραμπάσο, κάνοντάς το να ακούγεται σαν τσέλο. Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία και ποια η μεγαλύτερη απόλαυση σε αυτό;
Σχετικά με τη δυσκολία, η γωνία του δοξαριού είναι περιορισμένη, ενώ χρειάζεται και επιπλέον δυναμη και ακρίβεια. Η απόλαυση που βρίσκω όμως σε αυτό, έχει να κάνει με τις μελωδικές του δυνατότητες στις πέντε χορδές.

Είσαι γιος ζωγράφου. Ξεκίνησες μουσικές σπουδές σε μικρή ηλικία. Τι θεωρείς ότι σε έφερε κοντύτερα στη μουσική απ’ ότι σε κάποια άλλη μορφή τέχνης;
Μα, ο καθένας μπορεί να έλκεται περισσότερο ή λιγότερο από μια τέχνη. Εγώ από τότε που ήμουν μικρός μαγευόμουν από τη μουσική. Είχα ένα μικρό πικάπ και έβαζα δίσκους που τους άκουγα άπειρες φορές, το ίδιο και το ίδιο κομμάτι. Το πάθος είναι κάτι ανεξήγητο. Είναι πέρα από κάθε είδος θέλησης. Και μπορεί να σέβομαι και να εκτιμώ όλα τα είδη τέχνης, αλλά μόνο για τη μοσυική έχω τέτοιο πάθος.

Ποιες μουσικές σε παθιάζουν; Ποιες συγκαταλέγονται στις πιο σπουδαίες επιρροές σου; Jazz, ethnic; Mediterranean, flamenco;
Όλα όσα αναφέρεις έχουν μια θέση στην καρδιά μου. Είναι μέρος της μουσικής μου ενδιαιτήματος. Θα προσέθετα μάλιστα σε αυτές και τα είδη που έρχονται από τη νότια και βόρεια Αμερική: blues, gospel, jazz, brasilian και AfroCuban… Η λίστα είναι ανεξάντλητη και δεν θα ήθελα να αφήσω απ’ έξω και την κλασική μοσυική:: Bach, Chopin, Prokofiev, Stravinsky…

Οι μουσικοκριτικοί σε έχουν χαρακτηρίσει συχνά «Paganini του κοντραμπάσου». Τι κοινά βρίσκεις να έχεις με τον Ιταλό βιρτουόζο;
Η αλήθεια είναι ότι δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου σε αυτή την τόσο κολακευτική σύγκριση. Με την έννοια ότι ο Paganini είναι ταυτόσημος με το αρχέτυπο του βιρτουόζου ενώ ο δικός μου αποκλειστικός σκοπός μου στη μουσική είναι η αναζήτηση μιας έκφρασης που δεν έχει καμία σχέση με τη δεξιοτεχνία. Η τεχνική είναι για μένα απλώς ένας επιπλέον τρόπος να παοκτήσεις ελευθερία προσέγγισης στο όργανο. Βοηθά στο να αυτοσχεδιάζεις και να εκφράζεσαι στιγμιαία… Αυτό που κατά βάση εκτιμώ στη μουσική είναι η ψυχή και το πνεύμα – και αυτά είναι πράγματα που δεν εξηγούνται.

Έχεις έρθει στην Ελλάδα στο παρελθόν ή η συναυλία σου στην Πάτρα στις 13 Ιουνίου θα είναι για πρώτη φορά;
Εχω ξανάρθει ως τουρίστας αρχικά και κατόπιν για tour με την ελληνίδα τραγουδίστρια Angélique Ionatos, πάνε 15 χρόνια τώρα. Από τότε ενδιαφέρομαι για τη μουσική και την κουλτούρα σας. Έχω διάφορες παραδοσιακές ηχογραφήσεις στο σπίτι μου, που εκτιμώ πολύ το άκουσμά τους.

Τι θα ακούσουμε λοιπόν, στη συναυλία σου στη χώρα μας;
Θα παίξουμε τριο με τον Kiko Ruiz στην κιθάρα φλαμένκο και τον Pascal Rollando, στα percussions και το ρεπερτόριο θα είναι κυρίως από το live CD/DVD «Arcoluz», συν ορισμένα ακόμη κομμάτια από το τελευταίο album «Linea del Sur».

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό SONIK