Αντώνης Κανάκης: "χίλιες φορές η μαφία, από αυτούς που έφεραν την Ελλάδα στη σημερινή κατάσταση"

Το χιούμορ του είναι φονικό, τα λόγια του πιάνουν τόπο. Κεντρικός πρωταγωνιστής στην σατιρική ομάδα Ράδιο Αρβύλα του ΑΝΤ1, αφήνει για λίγο το casual ντύσιμο του αντιστάρ για να μπει στο κοστούμι του Ιταλού μαφιόζου. Του λέω ότι δείχνει να είναι τόσο πολύ μέσα στο πετσί του ρόλου, ώστε μου έρχεται να τον αποκαλέσω «Αντόνιο». «Πλάκα έχει», παρατηρεί. «Πολλοί φίλοι μου, με φωνάζουν έτσι». Δεν θα κάνω το λάθος να μην πάρω στα σοβαρά ότι κι αν μου πει. Τα αστεία του είναι πολύ σοβαρή υπόθεση.

Η πλήρης απομαγνητοφώνηση της συν/ξης 
που δημοσιεύθηκε στο STATUS Νοεμβρίου 2010

Φωτο: Γιάννης Μπουρνιάς

Οι μαφιόζοι αν και καθάρματα, είχαν κώδικα αξιών.

Και μάλιστα σημαντικότατο. Ξέρεις, όσο αντιφατικό κι αν ακούγεται, ο κώδικας αξιών τους ήταν πολύ πιο ηθικός από τους υποτιθέμενους μη-απατεώνες, τη μαφία που βρίσκεται στο πολιτικό προσκήνιο της χώρας μας εδώ και πολλά χρόνια. Προτιμώ χίλιες φορές τη μαφία εκείνη, από τη μαφία που έφερε την Ελλάδα στη σημερινή κατάσταση.

Στο bottom line ο κώδικας αξιών τους όμως, είχε να κάνει με τρια πράγματα: με γυναίκες, με φίλους και με δουλειές - με χρήματα.

Χωρίς να είμαι και γνώστης εδώ που τα λέμε –για σένα δεν ξέρω (γέλια), νομίζω ότι είχε να κάνει και με σημαντικότερα και βαθύτερα πράγματα, όπως η ιεραρχία, ο σεβασμός και η παλαιότητα. Και τι θα πει “γυναίκες”; Αυτή η γενίκευση μου τη σπάει. Έχει πολύ μεγάλη διαφορά η μία γυναίκα που θα γίνει ο άνθρωπος της ζωής σου, από όσες μπορεί απλώς να περάσουν απ’ τη ζωή σου. Αυτή την ιεραρχείς διαφορετικά.

Κι εσύ πώς θα ιεραρχούσες γυναίκες, καριέρα και φίλους;

Η φιλία είναι πολύ ψηλά στον κώδικα αξιών μου, αλλά έχω ενστάσεις επί της ερώτησης! Είναι λάθος να ιεραρχούμε τα πράγματα έτσι. Κι αν το κάνουμε, η ιεραρχία δεν μπορεί να είναι μόνιμη. Θα σου εξηγήσω: αν κάποια στιγμή βρεθείς χωρίς μία και δεν έχεις να φας, προφανώς εκείνη τη στιγμή, στην ιεραρχία σου πρώτα θα έρχονται τα χρήματα. Οι συνθήκες λοιπόν, καθορίζουν το πώς ιεραρχείς τα πράγματα.

Στις επιχειρήσεις σου, πόσο «αφεντικό» είσαι;

Σημειολογικά, η λέξη «αφεντικό» δεν μου αρέσει καθόλου, ούτε εντός ούτε εκτός εισαγωγικών. Αν πρέπει να χρησιμοποιήσουμε απαραίτητα τέτοιους βαρύγδουπους όρους, προτιμώ τον όρο «καπετάνιος». Για πολύ συγκεκριμένους, μάλιστα, λόγους. Γιατί τον καπετάνιο σου μέσα στη θάλασσα, δεν τον ακούς για κανέναν άλλο λόγο αλλά επειδή τον εμπιστεύεσαι. Γιατί ξέρεις ότι αυτός θα σε πάει με ασφάλεια κάπου. Με αυτή την έννοια, είμαι από πάνω από τα πράγματα, παρακολουθώ τα πάντα. Και δεν χαρίζομαι ούτε στην καθημερινότητα μου ούτε στις δουλειές. Όσο μπορώ προσπαθώ αν μην αδικώ κανέναν. Αυτό που κάνουμε ούτως ή άλωλς έιναι πολύ δύσκολο, είμαστε διαρκώς στην τσίτα και έχουμε και στιγμές έντασης. Όπως έχουμε και πάρα πολλές στιγμές που πεθαίνουμε στα γέλια.

Σε ποια λάθη δείχνεις τη μεγαλύτερη επιείκεια;

Κανονικά, αν κάτι χαρακτηρίζεται λάθος και ειδικά από αυτόν που το έκανε - είτε λεκτικά - άμεσα είτε έμμεσα, με τον τρόπο του και αναγνωρίσει το λάθος του, για μένα τελειώνει το ζήτημα εκεί. Πρέπει σε όλα τα λάθη να δείχνουμε επιείκεια και το εννοώ αυτό. 

Έχεις υπάρξει πάνκης στα νιάτα σου.

Εντάξει, μη φαντάζεσαι ότι ήμουν και σε καμία συμμορία. Είχα πανκ εμφάνιση για μια περίοδο της ζωής μου και άκουγα πανκ και νιου γουέβ στις αρχές της δεκαετίας του ’80.

Πέρασες ζόρικη εφηβεία;

Μια χαρά ήταν, τόσο που το ’χω παράπονο! Ήσυχή δεν ήταν, δεν ήταν όμως και προβληματική. Δεν είχα προβλήματα με τους γονείς μου, με τον εαυτό μου ή τους άλλους ανθρώπους.

Και πώς από την πανκ εποχή σου, φτάνουμε στα ‘90s και στα μεσημέρια του FM 101, όπου όλοι ακούνε φανατικά τις εκπομπές σου κι έχεις γίνει ήδη Διευθυντής Προγράμματος στα 20 σου χρόνια;

Υπήρξε ένα σταυροδρόμι στη ζωή μου. Ή θα γινόμουν αθλητής ή όλα αυτά που τελικά έγινα, από αγάπη αρχικά για τη μουσική, κατόπιν για το ραδιόφωνο και γενικότερα για τα μέσα και την επικοινωνία με τον κόσμο. Στα 12 μου χρόνια είχα ήδη πειρατικό ραδιοφωνικό σταθμό!

Και από πομπό πώς τη βόλευες;

Αν θυμάσαι, σε κάθε σχολείο τότε είχαμε κι από έναν συμμαθητή wizard, έναν μικρό Αϊνστάιν που καταπιανόταν με τα ηλεκτρονικά. Ε, από έναν τέτοιο φίλο τον πήρα. Μια μέρα που είχα πάει στο σπίτι του, είδα ένα παράξενο μηχάνημα στο σαλόνι και τον ρώτησα τι είναι. Πομπός, απάντησε. Ούτε τη λέξη δεν είχα ξανακούσει. Όταν μου εξήγησε τι κάνει, ξετρελαμμένος όπως ήμουν με τους πειρατικούς σταθμούς και τη μουσική, του τον άρπαξα μαζί με την κεραία και έτρεχα στο δρόμο, πήγα τα ‘στησα στο σπίτι μου και βγήκα κατευθείαν στον αέρα.

Οι γονείς σου πώς το είδαν όλο αυτό;

Με στήριζαν πάντα σε ό,τι κι αν έκανα. Είχα φτιάξει ένα μικρό στούντιο στο σπίτι, κλεινόμουν όλη την ημέρα και ασχολιόμουν με αυτό. Θυμάμαι τη μητέρα μου να ανοίγει την πόρτα και να μου λέει με χιούμορ: αγόρι μου δεν θέλω να σε ενοχλώ, αλλά ρωτούν οι φίλες μου τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις, τι να τους απαντήσω; (γέλια)

Σήμερα, έχεις το δικό σου ραδιοφωνικό σταθμό, τον Imagine 89.7, εκπομπή στην τηλεόραση (Ράδιο Αρβύλα), μαγαζιά σε Θεσσαλονίκη (Limani) και Χαλκιδική (Angels)… Αισθάνεσαι περισσότερο παραγωγός της TV και του ραδιοφώνου, entertainer ή επιχειρηματίας;

Αυτό είναι μια μεγάαααλη ερώτηση. Δύσκολη. Νομίζω ότι περισσότερο απ’ όλα αισθάνομαι DJ!

Αναφέρεσαι στον Imagine ;

Και στον σταθμό αλλά και στα μαγαζιά μου όπού συχνά παίζω DJ. Μου αρέσει να παίζω μουσική. Δυνατά!

Και σε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα όπως το Ράδιο Αρβύλα;

Εκεί ο ρόλος μου είναι πολλαπλός, αυξημένα πολλαπλός. Έχω την αρχισυνταξία, γράφω και επιμελούμαι κείμενα, τη σκηνοθετική και καλλιτεχνική επιμέλεια, παρουσιάζω…

Χτες πάντως που σε πήρα, έκανες μοντάζ!

(γέλια) Και μοντάζ, ναι. Μέχρι και το σκηνικό του Ράδιο Αρβύλα, το έχω φτιάξει εγώ.

Εννοείς ότι το έχεις σχεδιάσει, έτσι;

Όχι, όχι. Εννοώ ότι εγώ ήμουν ο σκηνογράφος!

Την επιτυχία πώς την ορίζεις;

Για μένα, πλέον, επιτυχία είναι η προσωπική επιτυχία. Το να έχεις πετύχει στην προσωπική σου ζωή. Να τα έχεις βρει στη σχέση με τον εαυτό σου για να είσαι ήσυχος και γαλήνιος στην καθημερινότητά σου και κατόπιν στη σχέση με τον άνθρωπό σου και την οικογένειά σου, όταν κάνεις. Για μένα αυτού του είδους η επιτυχία είναι η σημαντικότερη και υπ’ αυτή την έννοια, δεν έχω καμία σχέση με την επιτυχία οπότε κάθε άλλο παρά success story είμαι!

Μήπως υπερβάλλεις λίγο;

Τι να υπερβάλλω; Δεν έχω κάνει ακόμη τίποτα από όλα αυτά που προανέφερα!

Υπάρχει και η επαγγελματική επιτυχία.

Τη βάζω με απόσταση δεύτερη, μετά την προσωπική επιτυχία. Επαγγελματικά, η επιτυχία συνίσταται στο να επιτυγχάνεις τους στόχους σου, όποιοι κι αν είναι αυτοί –και δεν εννοώ κατ’ ανάγκην στόχους εμπορικούς ή οικονομικούς, γιατί μπορεί κάποιος να έχει στόχο την καλλιτεχνική αναγνώριση ή την αποδοχή και την αγάπη του κόσμου και μόνο. Πιστεύω, όμως, ότι και στα επαγγελματικά, επιτυχία είναι να είσαι εντάξει με τον εαυτό σου και με αυτό που κάνεις: να έχεις καθαρή τη συνείδησή σου, να μην έχεις πουλήσει την ψυχή σου στο διάβολο, να έχεις κάνει τους λιγότερους δυνατούς συμβιβασμούς σε θέματα που πραγματικά σε καίνε…

Εκφράζεις με τόση ταχύτητα και σαφήνεια αυτά που λες, ώστε δίνεις την εντύπωση ότι τα έχεις επεξεργαστεί μέσα σου πολύ καλά.

Μα τι νόμιζες; Δεν μιλάω εγώ, έχω ειδικό πρόγραμμα που απαντάει στις συνεντεύξεις! (γέλια) Δεν μπορείς να φανταστείς τι μπορεί να κάνει αυτό το πρόγραμμα!

Εκτός τηλεοπτικού ή ραδιοφωνικού πλατό, πώς διασκεδάζεις;

Αυτή την περίοδο της ζωής μου, με το να βρίσκομαι με φίλους στο σπίτι βλέποντας ταινίες ή κάνοντας μια ωραία συζήτηση, τρώγοντας και πίνοντας. Διασκεδάζω επίσης πάντα με τη μουσική, είτε ακούγοντας μόνος μου κάτι που μου αρέσει είτε μέσα σε πολύ κόσμο, παίζοντας μουσική στα μαγαζιά μου. Μου αρέσει να βρίσκομαι σε χώρο όπου υπάρχει καλή ενέργεια από ανθρώπους που είναι συντονισμένοι στην ίδια μουσική. Μου αρέσουν δηλαδή τα κλαμπ, τα πολυσύχναστα μπαρ και οι συναυλίες.

Η τελευταία καλή συναυλία που πήγες;

Ήταν των Prodigy και ήταν αδιανόητα καλή!

Και η πιο κακή;

Των Placebo στη Θεσσαλονίκη. Έπαιξαν 55 λεπτά και μετά σηκωθήκαν και φύγανε. Για μένα, αυτή είναι η ξεφτίλα του ροκ. Οι άνθρωποι που είναι πάνω στη σκηνή και έχουν το ροκ στην ψυχή τους, δεν θέλουν να κατέβουν. Έχεις ένα sold out θέατρο, κόσμο που σε αποθεώνει, γίνεται χαμός και σηκώνεσαι και φεύγεις; Πόσο ξενέρωτος μπορεί να είσαι; Πόσο δεν έχεις επαφή με αυτό που κάνεις; Πόσο το έχεις απομυθοποιήσει;

Σκέφτεσαι ποτέ ότι έχοντας το θάρρος της γνώμης σου και να λες όσα λες, μπορεί να κάνεις εχθρούς;

Πέρυσι το χειμώνα, μια βόμβα στο αμάξι μου κάτι μου είπε… Είχα βγει και τα ‘χα χώσει λίγο άσχημα, χωρίς να μετανιώνω καθόλου και χωρίς να παίρνω πίσω τίποτα απ’ όσα είχα πει, για όλους αυτούς τους επαναστάτες που βάζουν βόμβες δεξιά κι αριστερά. Ε και οι επαναστάτες αυτοί θεώρησαν ότι πρέπει να με τρομοκρατήσουν ώστε να μην ξαναμιλήσω γι’ αυτούς, βάζοντάς μου μια βόμβα. Εντάξει, δεν πειράζει..

Δεν μπορείς να αρέσεις σε όλους φαντάζομαι.

Μου φαίνεται ότι είναι σχεδόν αναπόφευκτο. Υπάρχει πάρα πολύς φανατισμός εκεί έξω… Εγώ σαν άνθρωπος κυρίως διαφωνώ με τα άκρα. Άκρα ίσον φανατισμός και φανατισμός ίσον έλλειψη ικανότητας σκέψης. Οι άνθρωποι των άκρων δεν πρόκειται ποτέ να μπουν σε καμία διαδικασία να ακούσουν, να προβληματιστούν, να σκεφτούν, ακόμη κι αν είναι να διαφωνήσουν στο τέλος. Δεν υπάρχει καμία τέτοια πιθανότητα.

Με την έννοια της ιδιωτικότητας πώς τα πάς; Τι σημαίνει για σένα το να είσαι incognito;

Δεν τα πάω καλά με αυτή την έννοια. Δεν με ενδιαφέρει να είμαι incognito ποτέ.

Δεν σε ενοχλεί ο κόσμος; Δεν θες να πας κάπου που να είσαι ανενόχλητος;

Αν θέλω να αποφύγω τον κόσμο, πάω κάπου όπου δεν έχει κόσμο. Τόσο απλά.

Και το κάνεις συχνά αυτό;

Όχι! Τι να πάω να κάνω σε ένα μέρος μόνος μου; Πάντα βρίσκομαι σε μέρη που έχουν κόσμο, αλλά αν το θελήσω, θα βρω τον τρόπο να κλέψω την ώρα και να πάω να ακούσω μια μουσική μόνος μου κάπου.

Πολλοί διάσημοι όπως εσύ, πάντως, δεν αντιμετωπίζουν τόσο χαλαρά την αναγνωρισιμότητα. Τυχαίνει για παράδειγμα έτσι και είναι ο Τάδε στο μπαρ, να μην μπορείς ούτε να ζυγώσεις να παραγγείλεις, επειδή το entourage του καταλαμβάνει όλη τη μπάρα.

Ε, να, αυτό το entourage που λες εγώ δεν τα γουστάρω καθόλου.

Ίσως όμως δεν ευθύνεται πάντα ο ίδιος ο σταρ.

Ε, εντάξει... Δεν μπορεί να υπάρξει όμως αυτό αν δεν το επιτρέψεις εσύ ο ίδιος.

Φαντάζομαι ότι με τους Ραδιο Αρβυλίστας δηλαδή δεν συμβαίνει κάτι αντίστοιχο.

Όχι. Είμαστε όλοι άνθρωποι που σιχαινόμαστε την «αυλή» και τους αυλικούς, αυτό δηλαδή, που περιγράφεις. Κοίτα, είναι πολύ μικρή η Ελλάδα μας για τέτοια πράγματα. Ωραία, υπάρχει εκτίμηση και θαυμασμός από κάποιους αλλά και εμπάθεια από κάποιους άλλους, υπάρχουν ας πούμε τα στοιχεία μιας αναγνωρισιμότητας, αλλά μην αρχίσουμε να ξεφεύγουμε επειδή το σύστημα μας, θέλει ντε και καλά να έχει κι αυτό τα εγχώριά του προϊόντα.

Προσέχεις τη διατροφή σου;

Δεν έχω καμία σχέση με διατροφές και τέτοια. Τρώω τα πάντα. Ειδικά αυτή την περίοδο. Και τώρα τρώω κοτόπουλο επειδή μετά θα πάμε να φάμε!

Γυμνάζεσαι όμως.

Αθλούμαι από μικρό παιδί. Τώρα τελευταία γυμνάζομαι πάλι, αλλά το χειμώνα αναγκάζομαι να περιορίζομαι στο γυμναστήριο και μου λείπει η κίνηση και η αεροβική γυμναστική που κάνω έξω. Το κολύμπι, το ποδήλατο, το τζόγκιν και… οι πολύωρες ρακέτες. Το καλοκαίρι είμαι συνέχεια σε κίνηση.

Προηγουμένως μίλησες για συμβιβασμούς. Εσύ αισθάνεσαι ότι έχεις κάνει συμβιβασμούς για την καριέρα σου;

Κοίτα, ο συμβιβασμός είναι μια παρεξηγημένη λέξη. Εγώ τον θεωρώ κάτι υγιές! Είναι προϋπόθεση για να υπάρχεις σε μια κοινωνία και για να έχεις συναλλαγές κάθε είδους με άλλους ανθρώπους. Δεν γίνεται να μη συμβιβαζόμαστε. Απ’ τη μια υπάρχουν οι υγιείς συμβιβασμοί που φυσικά και τους έχω κάνει και θα συνεχίσω να τους κάνω και απ’ την άλλη, υπάρχουν και συμβιβασμοί που έχουν να κάνουν με τα πολύ δυνατά πιστεύω μου, με τις πολύ βασικές αρχές του εαυτού μου και αυτούς δεν έχω ενδώσει.

Αντιλαμβάνομαι αυτό που λες. Είχες πει για παράδειγμα ότι δεν θέλεις να πηγαίνεις σε χώρους που παίζουν ελληνική live μουσική, όταν όμως ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη ο Ντέμης, με τον οποίο είστε φίλοι, δεν θα είναι καθόλου κομψό να του πεις ότι δεν θα πάτε μαζί στο μαγαζί όπου τραγουδάει η γυναίκα του…

Δεν είπα ποτέ ότι «δεν θέλω», αλλά ότι «δεν συνηθίζω να πηγαίνω» και ότι «δεν μου πολυαρέσουν» αυτοί οι χώροι. Έχει τεράστια διαφορά. Φυσικά και θα πάω λοιπόν, έτσι και μου πει ο Ντέμης “ πάμε ρε φίλε παρέα να δούμε τη Δέσποινα”. Δεν έχω κυρήξει καμία επανάσταση κατά των μπουζουξίδικων ούτε έχω να αποδείξω κάτι με το να μην πηγαίνω εκεί. Τελευταία, μάλιστα, ύστερα από πολλά χρόνια, έτυχε να πάω δυο φορές μαζεμένες, μια με τον Ντέμη και μια στην πρεμιέρα του Αντώνη (σ.σ. Ρέμου), κάτι που όπως καταλαβαίνεις για μένα αποτελεί τεράστιο ρεκόρ. Αντιλήφθηκα λοιπόν, ότι τα μπουζουξίδικα έχουν αλλάξει, δεν έχουν πια την δομή που είχαν, του πρώτου τραπεζιού, του πολύ λουλουδιού κ.λπ. Είναι πιο πολύ σαν κλαμπ, με καναπέδες και DJ στα διαλείμματα. Εντάξει, δεν είναι και η Νο1 επιλογή μου στη διασκέδαση, συνεχίζουν να υπάρχουν πολλά που δεν μ’ αρέσουν εκεί και δεν είναι και η μουσική που ακούω αυτή… σε σημείο μάλιστα να αισθάνομαι και άσχημα, που οι άνθρωποι εκεί είναι φίλοι μου και εγώ δεν γνωρίζω τα τραγούδια τους.

Από την εποχή του FM 101 μέχρι σήμερα, τι θα έλεγες ότι έχει αλλάξει σε σένα και στον κόσμο;

Αχανής ερώτηση! Ήμουν ένας άλλος άνθρωπος τότε και άλλος άνθρωπος τώρα.

Ε, ναι, σήμερα, είσαι πιο γυμνασμένος.

(γέλια) Οι συνθήκες δεν συγκρίνονται πάντως... Σίγουρα έχει χαθεί ένα έντονο στοιχείο ρομαντισμού και το λέω αυτό γιατί όλη η ομάδα του Ράδιο Αρβύλα, είμαστε ρομαντικοί άνθρωποι. Οι συνεργάτες μου, πέρα από οτιδήποτε άλλο, είναι άνθρωποι υψηλής ευφυΐας και το ωραίο είναι ότι δεν έχουν κανένα κόμπλεξ να το δείξουν αυτό. Αυτό με μαγεύει.

Πώς το εννοείς αυτό το κόμπλεξ;

Εδώ στην Ελλάδα χρειάζεσαι μανδύες. Μανδύες διανόησης, μανδύες κουλτούρας, μανδύες ευφυΐας. Πρέπει να το βγάζεις μπροστά ως ένδυμα το οτιδήποτε κρύβεις μέσα σου, προκειμένου να αποκτάς το κύρος και το ρόλο που αυτό συνεπάγεται: εγώ είμαι κουλτουριάρης, εγώ είμαι διανοούμενος, εγώ είμαι αυτό είμαι το άλλο… Τα παιδιά στο Ράδιο Αρβύλα δεν έχουν την ανάγκη να αποδείξουν τίποτα ούτε στον εαυτό τους ούτε και σε κανένα.

Πήρατε θέση στη διένεξη του Μπουτάρη με τον Μητροπολίτη Άνθιμο. Πιστεύεις ότι τελικά, άξιζε τον κόπο να απαντήσετε σοβαρά, ή ότι ο χλευασμός ήταν και παραμένει το καλύτερό σας όπλο;

Ήταν απλώς μια παρένθεση σοβαρότητας σε μια σατιρική εκπομπή - έχει να κάνε με τη δοσολογία. Η γνώμη μου είναι ότι το Ράδιο Αρβύλα μπορεί να αντέξει μια τέτοια παρένθεση, όσο αυτή παραμένει η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Η στιγμή πάντως που αρχίσατε να λέτε ρυθμικά το όνομα του Μπου-τά-ρης Μπου-τά-ρης, θύμιζε τελείως καρτούν.

Να είσαι σίγουρος ότι αν ο Άνθιμος είχε δίκιο θα του το αναγνωρίζαμε. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να πάρουμε το μέρος του οποιουδήποτε, ακόμη και του χειρότερού μας εχθρού… είμαστε τέτοιοι άνθρωποι. Πιστεύουμε όμως, ότι το συγκεκριμένο πρόσωπο είναι από τα πιο αντιπροσωπευτικά παραδείγματα της κακής πλευρά της εκκλησίας, που τη χρησιμοποιούν ως μέσο εξουσίας, χωρίς να έχουν καμία ουσιαστική σχέση με αυτά τα οποία υποτίθεται ότι εκπροσωπούν ή κυρρήττουν.

Δυστυχώς, ο κόσμος στην Ελλάδα εκπαιδεύεται να μην εξετάζει και να μην αξιολογεί επί της ουσίας το πρόσωπο που εκπροσωπεί τον εκάστοτε θεσμό. Σου λέει, αν κάποιος είναι Αρχιεπίσκοπος τελείωσε. Ακόμη κι αν κατάφερνε ένας παιδεραστής ή ένας δολοφόνος να πάρει το αξίωμα αυτό με κάποιο τρόπο, μια μερίδα ανθρώπων δεν θα τον αμφισβητούσε ποτέ.

Μπορείς όμως να τον σατιρίσεις.

Μπορείς. Ίσως όμως μετά έχεις να κάνεις με το ΕΣΡ.

Και πόσο ελεύθερη είναι στην ελληνική τηλεόραση η σάτιρα, ελέω ΕΣΡ;

Είμαι θυμωμένος με τα ελληνικά κανάλια, με τον ANT1, με το Mega, με όλους. Δεν γίνεται να συμβαίνει αυτό που κάνει το ΕΣΡ και να μην έχουν ενωθεί όλα τα κανάλια να πάνε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Αν μάθουν εκεί ότι μια σατιρική εκπομπή τιμωρήθηκε με πρόστιμο επειδή έκανε τη δουλειά της και σατίρισε ένα Μητροπολίτη, θα μας κοιτάνε με απορία. Θα ξεφτιλιστούμε ακόμη μια φορά διεθνώς και ίσως θα πρέπει μπας και καταλάβουμε τίποτα.

Γιάννης Μπουτάρης ή Κώστας Γκιουλέκας; Διάβασα σε κάποιο μπλογκ, ότι πήγες στο πάρτι του δεύτερου.

Πότε πήγα; Δεν πήγα. Υπάρχει μια λαγνεία με τον αρνητισμό και αυτό ευδοκιμεί σε ένα περιβάλλον όπως τα μπλογκς. Οποιοσδήποτε θέλει να εξυπηρετήσει σκοπιμότητες ή να βγάλει τα απωθημένα ή τις προσωπικές του εμπάθειές του, ανοίγει ένα μπλογκ. Αδικώντας κάποια άλλα, καταπληκτικά και πολύ αξιόλογα μπλογκ. Δεν πήγα λοιπόν στον Γκιουλέκα, αλλά δεν πήγα επειδή δεν μπορούσα. Ευτυχώς ή δυστυχώς, ο Κώστας είναι συνάδελφός μου από το 1986, ήμασταν συνάδελφοι για πέντε χρόνια στον FM 100 όπου εργαζόταν ως δημοσιογράφος και τότε κάναμε πολύ παρέα. Είναι φίλος μου από τα παλιά και απ’ όσο τον ξέρω, είναι ένας έντιμος άνθρωπος.

Δεν ήταν δηλαδή πολιτικοί λόγοι υποστήριξης που θα πήγαινες στο πάρτι του;

Πολιτικά, μέχρι σήμερα, δεν έχω υποστηρίξει δημοσίως τίποτα και κανέναν. Ούτε από το Ράδιο Αρβύλα ούτε από την εκπομπή μου στο ραδιόφωνο. Δεν ξέρω αν θα το κάνω στο μέλλον… Δεν θέλω να λέω και μεγάλα λόγια, ίσως εμφανιστεί κάποτε κάποιος που θα τον πιστέψω τόσο μα τόσο πολύ ώστε να βγω δημοσίως και να το πω. Μακάρι και να γίνει.

Εσύ ο ίδιος θα πολιτευόσουν;

Μου έχουν γίνει πολλές προτάσεις, αλλά η απάντησή μου είναι πάντα αρνητική και παρά το γεγονός ότι μέσα μου θεωρώ ότι είμαι ιδιαίτερα πολιτικό ον. Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να μην έμενα στα λόγια αλλά να προσπαθούσα να κάνω κάτι ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση, όμως στην Ελλάδα, έτσι όπως είναι η πολιτική σκηνή, φοβάμαι ότι η απάντησή μου θα συνεχίσει να είναι «όχι».

Υποψιάζομαι γιατί.

Για πες μου τι υποψιάζεσαι…

Ότι αν ένας χώρος είναι μολυσμένος, τι πιο φυσιολογικό από το να μη θες να έχεις καμία σχέση με αυτόν;

Σωστά υποψιάζεσαι. Σίγουρα δεν είμαστε υποχρεωμένοι όλοι να γίνουμε πολιτικοί ή να αναλάβουμε εμείς τις ευθύνες των κοινών. Η εξάσκηση των δημοκρατικών μας δικαιωμάτων – και δεν εννοώ την μόνο την ψήφο κάθε τέσσερα χρόνια, αλλά την καθημερινή εξάσκηση, μπορεί επίσης να αλλάξει τα πράγματα. Οποιοσδήποτε πολίτης μπορεί να κάνει τη διαφορά. Από εκεί και πέρα, η πολιτική με απωθεί ιδιαίτερα όπως ασκείται στην Ελλάδα. Άσε που σαν άνθρωπος, ανεξάρτητα από τις όποιες ικανότητες μπροεί να έχω, δεν έχω καμία διάθεση να προσπαθήσω να πείσω κανέναν για να κερδίσω την εμπιστοσύνη του, όπως ένας πολιτικός. Και όλο αυτό το επιχειρηματικό που μου έχει προκύψει στη ζωή μου, έχει συμβεί γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο: επειδή δεν ήθελα ποτέ να μπαίνω στη διαδικασία να πείσω κανέναν για αυτό που θέλω να κάνω. Έτσι πάντα έπρεπε να έχω τους δικούς μου χώρους.

Ποιες πρόσφατες φήμες βρίσκεις εξοργιστικές; Τη φήμη αυτή ότι στηρίζεις τον Γκιουλέκα, ότι τα έχεις με τη Χριστίνα (Μουστάκα), ότι έκανες εμφύτευση μαλλιών;

Δεν με εξοργίζουν οι φήμες πλέον. Η αντίδρασή μου είναι στην καλύτερη περίπτωση το να πεθαίνουμε στα γέλια με τα παιδιά σε φάση «μλκ, τι λένε οι άνθρωποι;» και ακριβώς το ίδιο, αλλά στο πιο σοβαρό, με τα ίδια ακριβώς λόγια. Πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται ως πού φτάνει αυτό το «ο καθένας γράφει και λέει ό,τι θέλει» και μετά επιστρέφω στην πραγματικότητα και παύω να αναρωτιέμαι.

Το Ράδιο Αρβύλα έχει κοινωνική άποψη και τη λέει, επηρεάζοντας ενδεχομένως το κοινό. Αισθάνθηκες ποτέ ότι η κοινωνική σου παρεμβατικότητα, σου προσδίδει κάποια ευθύνη;

Από τη στιγμή που χρησιμοποιείς ένα τόσο ισχυρό μέσο όσο η τηλεόραση, θα πρέπει φυσικά και να υπάρχει μέσα σου ένα τέτοιο αίσθημα ευθύνης. Ως έστιγκτο όμως, όχι ως βάρος. Γιατί αν αντιλαμβάνεσαι την ευθύνη ως βάρος, δεν μπορείς να λειτουργήσεις, να δημιουργήσεις ή να εκφραστείς ελεύθερα. Θα σε οδηγήσει σε φαινόμενα αυτολογοκρισίας και αυτοπεριορισμού και είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί. Αν διαθέτεις όμως ως έστιγκτο το αίσθημα της ευθύνης, είναι ουσιαστικά ένας αυτοματισμός, ο οποίος ανάλογα με τις αρχές και την ποιότητα του κάθε ανθρώπου εφαρμόζεται και λειτουργεί όντας στο πίσω μέρος του μυαλού σου χωρίς όμως να σε κουράζει και να σε βαραίνει.

Σήμερα, ποιοι είναι οι ήρωές σου στην Ελλάδα του ΔΝΤ;

Δεν θα αναφερθώ σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Ήρωές μου ήταν από πάντα όσοι ήταν διατεθειμένοι να θυσιάσουν το συμφέρον τους στο βωμό του σωστού και του δίκαιου. Το είδος των ανθρώπων που δεν προδίδουν τις αρχές και τα πιστεύω τους, ακόμη κι αν αυτό θα τους κάνει να υποστούν πολύ σημαντικές επιπτώσεις στη ζωή τους.

Δημοσιεύθηκε στο STATUS Νοεμβρίου 2010