Δεν ευκαιρώ

Τις τελευταίες μέρες πιο εύκολα βρίσκεις στο τηλέφωνο τον Πάπα, παρά εμένα. Θα μου πεις, ο Πάπας δε ζει στην Αθήνα. Σωστό. Και στο φινάλε, τι κάνει κι αυτός ο ευλογημένος (sic) όλη τη μέρα; Καμιά προσευχή, καμιά νηστεία, κάνα τηλέφωνο στον Bono, άντε και καμιά περιοδεία αεροπορικώς. Που σημαίνει ότι τάχιστα πάει – τάχιστα επιστρέφει. Εγώ όμως, κάθε μέρα πρέπει να αποφεύγω τις φονικές για τα δίτροχα νερολακούβες της Αθήνας ή εκείνα τα κίτρινα αυτοκίνητα που κοκαλώνουν στη μέση του πουθενά επειδή μια γριούλα αποφάσισε να τεντώσει το χέρι της που πιάστηκε κρατώντας την ομπρέλα. Δεν ευκαιρώ.

Όπως οι περισσότεροι της γενιάς μου, γράφω σε υπολογιστή. «Ευκολύνουν τη ζωή σου» μου έλεγαν πάντα στα περιοδικά. Τότε ήταν που από την πολλή διευκόλυνση, άρχισα να παίρνω δουλειά και στο σπίτι. Σήμερα, από τη στιγμή που ξυπνάω και τσεκάρω τα mail μου πίνοντας καφέ, μέχρι το τέλος της μέρας στα γραφεία του CITY 210, είμαι μπροστά σε μια πολυάσχολη οθόνη γεμάτη εικονίδια, φολδεράκια, άντε και κάνα wallpaper με την Καιτούλα (Moss). Συνεπώς, μικρή μου που μου γράφεις στο MSN με το ψευδώνυμο “I’m beautiful, it’s true”, όμορφη μπορεί να ‘σαι, αλλά να το ξαναγράψω για να το εμπεδώσουμε μαζί: Δεν ευκαιρώ.

Κινητό άργησα να αγοράσω. Τι το χρειαζόμουν; Όσοι ήθελαν να με βρουν, ήξεραν που είμαι, τι κάνω και πως διάγω. «Τι κοστίζει ένα τηλεφώνημα;» έλεγα στους φίλους μου την εποχή που ένας ένας είχαν αρχίσει να αγοράζουν mobile phones. Σήμερα, έχω στη SIM 300 ονόματα και αν το χάσω ποτέ το μαραφέτι, κάλλιο να πάω να βρω τον Πάπα να του ζητήσω δουλειά σε κανένα κενοτάφιο. Δεν θα με βρίσκει κανένας. Το τηλέφωνό μου δεν είναι απλώς κινητό. Είναι αεικίνητο. Δεν ευκαιρώ, λέμε.

Η καινούρια μου μηχανή τελικιάζει στα 170. Στο κέντρο της πόλης, όμως, δεν τρέχουμε. Δεν μπορούμε. Η κίνηση γίνεται με τόση δυσκολία που μέχρι και τα μηχανάκια μποτιλιάρουν ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Η χειρότερή μου είναι όταν κάτι Africaνοί και Εντουράδες επιταχύνουν απ’ το ένα φανάρι στο άλλο και μπαίνουν πρώτοι ανάμεσα στα μποτιλιαρισμένα: αφού το βλέπεις ρε φίλε, ότι δεν θα μπορέσεις να προχωρήσεις, γιατί κλείνεις κι εμένα που χώραγα; Δεν λέω τίποτα όμως. Δεν μαλώνω, δεν διαπληκτίζομαι. Δεν κορνάρω. Δεν ευκαιρώ.

Ούτε βγαίνω μπροστά μπροστά κι ας βιάζομαι. Σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο, όποιος οδηγεί δίτροχο, τετράτροχο, καρότσι, λεωφορείο ή ταξί, στο φανάρι αφήνει ελεύθερη τη διάβαση των πεζών. Τι είναι αυτό; Εκείνες οι άσπρες (ξεβαμμένες) λωρίδες. Α, γεια σου. Αυτές λοιπόν, σηματοδοτούν μια διάβαση, Ελληνάρες μου. Δεν τις κλείνουμε γιατί η γιαγιούλα, που λέγαμε και πιο πριν, δεν έχει κάνει στιπλ στο στίβο. Και πιστέψτε με, τώρα πια, δεν ευκαιρεί.

Τις προάλλες, σταμάτησα σε ένα κάθετο φανάρι της μαρτυρικής Κηφισίας. Executives πήγαιναν για lunch break με τα φρεσκοπλυμένα τους SUV, γυαλιστερά 4Χ4 που τσαμπουκαλεύονταν για μια θέση στα παράνομα πάρκινγκ, αλαρμιασμένα σπορ ανέμεναν καρτερικά τους οδηγούς τους έξω απ’ τις τράπεζες. Σταμάτησα όπως πάντα, πριν τη διάβαση. Είχε κόκκινο. Πίσω μου άρχισαν να συγκεντρώνονται αυτοκίνητα - αν υπήρχαν μηχανάκια, είμαι βέβαιος ότι θα έβγαιναν μπροστά. Ειδικά οι κούριερ, που όλοι ξέρουμε ότι δεν ευκαιρούν.

Τότε είναι που ένας συνάνθρωπός μας, οδηγώντας την αυτοκινητάρα του περνάει όοοολη την ουρά και βγαίνει πρώτος μπροστά, κλείνοντας εμένα, τη διάβαση και το μάτι σε μια πιτσιρίκα που πήγαινε να τη διασχίσει. Τα παίρνω στο κράνος (το φόραγα). Τσιμπάω το γκάζι, του κολλάω στο παράθυρο. Το κατεβάζει έτοιμος για καυγά: «Τι θες;» -Να μου δώσεις ένα αυτόγραφο, του απαντάω. Τα χάνει. «Nα σου δώσω ένα τι;» λέει. -Ένα αυτόγραφο θέλω, ξαναλέω. Ποιος νομίζεις ότι είσαι και δεν περιμένεις στη σειρά όπως όλοι μας; Δεν μπορεί, θα νομίζεις ότι είσαι κάποιος. Το ίδιο θα έκανες σε μια ουρά, στην Τράπεζα, ας πούμε;
Εδώ αρχίζει να πέφτει γέλιο από τους άλλους οδηγούς που είχαν βγει απ’ τα αυτοκίνητά τους περιμένοντας καυγά. Όταν τελικά έληξε το επεισόδιο, συνειδητοποίησα πόσο πιο αποτελεσματικό είναι να χλευάζεις τους αγενείς από το να καταφέρεσαι εναντίον τους με ύβρεις. Όσο για τον τύπο, στο τέλος προσπάθησε να δικαιολογηθεί για τη βιασύνη του: «Δεν ευκαιρώ», μάσησε τα λόγια του.
Mα την πίστη μου, τον λυπήθηκα.