skip to main |
skip to sidebar
Ένας μελαχρινός σωματώδης άντρας,
με άσπρα μαλλιά, στραβή μύτη και αδρά χαρακτηριστικά, βρίσκεται στο σαλόνι σας στις 4 τα ξημερώματα.
Πριν αποπειραθείτε να τον ακινητοποιήσετε ή να καλέστε την αστυνομία,
ρωτήστε τον ευγενικά:
Άγιε Βασίλη, εσύ είσαι;

Τύχη, εντροπία, αναπάντεχο. Αν το Θείο είναι αυτό που προκύπτει από τη διαίρεση της Δημιουργίας με το Τυχαίο, τότε ο Θεός –αν υπάρχει- όχι μόνο δεν έχει χιούμορ, αλλά μάλλον έχει φύγει και έχει αφήσει το φαγητό στο φούρνο. Και εννοείται ότι δεν παίζει ζάρια. Ο διακεκριμένος Φυσικός, συγγραφέας και ερευνητής, μιλά περί φωτός - δίνοντας κυριολεκτικά τα φώτα του.
Εδώ και δυο μέρες, ο Θεούλης μετακομίζει τα μπαούλα του. Μπουμπουνητά, αστραπές, βροντές, πρέπει να έχει ξεχάσει και κάποια βρύση ανοιχτή. Οι παγανιστές και οι εσχατολόγοι αυτής της πόλης χαίρονται με κάτι τέτοιες βροχές κατακλυσμιαίων προδιαγραφών. Οι φίλοι σε προσκαλούν για μια ήσυχη βραδυά στο σπίτι με ρακόμελα και καμία avant-και βγάλε premiere κατεβασμένη από το Internet. Οι πιο τολμηροί σε ψήνουν για extreme καταστάσεις «για καγιάκ, ρε γαμώτο». Αφήστε παιδιά, καγιάκ κάνω και στη Σόλωνος.
Ένα βράδυ, ένας γέρος ινδιάνος της φυλής Τσερόκι μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων. Είπε: "Γιέ μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο λύκων που υπάρχουν μέσα σε όλους μας. Ο ένας είναι το Κακό. Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία, η αυτολύπηση, η ενοχή, η προσβολή, η κατωτερότητα, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ.
Με αφορμή τα 40 χρόνια από ένα δίσκο-σταθμό για μια ολόκληρη εποχή, το «Περιβόλι του Τρελλού», ο Διονύσης Σαββόπουλος αποτίει το δικό του φόρο τιμής στη δεκαετία που θα τα άλλαζε όλα, τα ’60s, με μια πανδαισία συναυλιών και εκδηλώσεων, προορισμένη «να φέρει τους μάγους στη σκηνή». Το ροκ του μέλλοντός μας, εξάλλου, είναι δική του εφεύρεση.
Θύμα απαγωγής από τους Ταλιμπάν σε μια περιοχή του κόσμου όπου το προαιώνιο ερώτημα ήταν πάντα σε ποιον ανήκει και τι, ο Θανάσης Λερούνης, Έλληνας εθελοντής και ευεργέτης των Καλάς, της φυλής απογόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, είναι ο ίσως ο μόνος που δεν επιθυμεί παρά μόνο την ελευθερία του.
Ινδικός Καύκασος, 1895. Ο Άγγλος αξιωματικός Σερ Τζορτζ Ρόμπερτσον συναντά σε ένα οροπέδιο στα Ιμαλάια του Πακιστάν, μια φυλή που κανείς ως τότε δε γνώριζε την ύπαρξή της. Αποκαλούνται Καλάς και τα χαρακτηριστικά τους μοιάζουν ευρωπαϊκά: γαλάζια μάτια, ξανθά ή καστανοκόκκινα μαλλιά και λευκό δέρμα. Ο φιλέλληνας Ρόμπερτσον, γίνεται ο πρώτος μάρτυρας στη νεότερη ιστορία, που ακούει να βγαίνουν από τα χείλη αυτών των ανθρώπων αρχαιοελληνικές λέξεις και φράσεις…
<----φωτογραφία από την αποστολή του Ρούσου Κούνδουρου στους Καλάς, 1963.
Found the foloowing email in my mailbox today. Could this be a true story?