Δημοσιογραφία αλά ελληνικά

Στην Ελλάδα ντρεπόμουν να λέω ότι είμαι δημοσιογράφος.
Στον κινηματογράφο ή στο θέατρο (για άλλα θεάματα τύπου ρόκουέιβ δε συζητάμε, η συμπεριφορά που εισέπραττες ήταν σα να περιμένεις να σου δοθεί χάρη από τον αυτοκράτορα) με κοιταζαν στα δόντια έτσι και τολμούσα να κάνω χρήση της ατέλειάς μου λες και μου έκαναν χάρη - συχνά, το ύφος τους πρόδιδε την αντιμετώπιση "αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι". 

Σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο, και σε χώρες του πλανήτη από Ευρώπη μέχρι Ασία, όποτε συνέβη να επιδέιξω δημοσιογραφική ταυτότητα για να μπω οπουδήποτε, όπως λόγου χάρη σε ένα Μουσείο, μου ζητούσαν απλά να υπογράψω σχετικά με το έντυπο για το οποίο θέλω να καλύψω δημοσιογραφικά την έκθεση (έκθεση μόνιμη ή όχι, αδιάφορο) και να δώσω ένα mail ή κάποιο άλλο στοιχείο -τηλέφωνο κ.ο.κ. για να μπορούν να με με ενημερώνουν. Απλά, καθαρά και ντόμπρα πράγματα.

Η διαφορά για τις παράλληλες αυτά σύμπαντα της ελληνικής κολομβιας με τον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο, είναι αυτή η είδηση. Στη χώρα του "γιατί όχι", κανείς δεν ντρέπεται και κανείς δεν παραιτείται.