Η μεταβατική κυβέρνηση, όταν και αν έρθει ποτέ, θα αναδείξει πιο έντονα από ποτέ ότι το DNA του ελληνικού πολιτικού συστήματος περνά μια δύσκολη μετάλλαξη. Οι πολιτικοί μας δεινόσαυροι στρέφονται απελπισμένα προς τη ζεστή κοπριά των περασμένων, αφού αυτό ξέρουν και αυτό εμπιστεύονται.
Σιγά μην έχει «κλειδώσει» το όνομα του νέου πρωθυπουργού. Το μόνο που έχει κλειδώσει είναι ένα μονότονο μπαράζ δήθεν «ραγδαίων εξελίξεων» που έχει κάνει την συντεταγμένη κατάρρευση της χώρας σίριαλ για γερά νεύρα. Άστοχοι, σφάλλοντες και λαϊκίζοντες ντροπιαστικά, οι πολιτικοί μας αποδεικνύονται περιορισμένης ευθύνης, έχοντας μετατρέψει ένα τόσο κρίσιμο σκηνικό σε σπέκουλο προσωπικής ματαιοδοξίας και αφασικών επιδιώξεων.
Ο ένας κληρονόμησε μόνο ένα επώνυμο (όπως όλοι μας κι ας μην περιμένουμε να μας χειροκροτήσουν γι’ αυτό) και ο άλλος δεν δεσμεύεται, λέει, παρά μόνο προφορικώς και ουχί γραπτώς – κάνοντάς σε πραγματικά να αναρωτιέσαι αν αυτό το θεωρεί τόσο σοβαρό, ώστε αν αύριο, ως πρωθυπουργός, κληθεί σε καμία Ευρωπαϊκή Σύνοδο, να προτείνει, ξερω ‘γω, να σφραγίσουν τη συμφωνίες τσουγκρίζοντας, «φιλώντας σταυρό» ή ανταλλάσσοντας χειραψίες και «λόγω τιμής», αντί να βάλει τζίφρα σε κανένα πρωτόκολλο.
Παλινωδίες, βέβαια, συμβαίνουν και αλλού, βλέπε Ιταλία. Το Βέλγιο δεν έχει πρωθυπουργό εδώ και 2μισι χρόνια – στα βελγικά media γίνονται συζητήσεις ανάλογες με αυτές που γίνονται και στη χώρα μας. Η διαφορά είναι οι χώρες αυτές διαθέτουν Διοίκηση – ότι κι αν σημαίνει αυτό, από το ότι θα κληθείς να πληρώσεις κλήση όταν παραβιάσεις τον κόκκινο σηματοδότη, μέχρι το ότι το σύστημα λειτουργεί ακόμη κι αν στην πολιτική σκηνή της χώρας παίζεται (με αξιοσημείωτη μάλιστα επιτυχία) το θέατρο σκιών «ο Καραγκιόζης Πρωθυπουργός». Μόνο στην Ελλάδα βλέπουμε απερίγραπτες σκηνές, όπως τον τέως πρωθυπουργό να βγαίνει βόλτα χαλαρός στον Εθνικό Κήπο ενώ η χώρα ουσιαστικά δεν κυβερνάται από κανέναν. Ή τον μοιραίο Σαμαρά, σε μόνιμο πλάνο στα κανάλια, να εξέρχεται από το γραφείο του μέσα στη νύχτα και να μπαίνει τρεχάτος στη λίμο με το τσουλούφι να ανεμίζει, λες και είναι το CSI που μόλις εξιχνίασε κάποιο έγκλημα. Σαμαράς on acid. Δεν πείθουν κανέναν – ούτε ο ένας ότι έχει ήσυχη συνείδηση, την οποία επιπλέον τη βγάζει βόλτα στο πάρκο, ούτε ο άλλος ότι τώρα τον έπιασε η φούρια να αναλάβει άμεση δράση, τη στιγμή που υπονομεύει εξακολουθητικά την αναπόφευκτη κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας. Τι δυνατότητα θα έχει να διαπραγματευτεί ο όποιος Παπαδήμος και οι συνεργάτες του όταν θα έχει συνοδοιπόρους τύπους σαν τον Σαμαρά;
Η μεταβατική κυβέρνηση, όταν και αν έρθει ποτέ, θα αναδείξει πιο έντονα από ποτέ ότι το DNA του ελληνικού πολιτικού συστήματος περνά μια δύσκολη μετάλλαξη. Οι πολιτικοί μας δεινόσαυροι στρέφονται απελπισμένα προς τη ζεστή κοπριά των περασμένων, αφού «αυτό ξέρουν και αυτό εμπιστεύονται». Έλλειψη κουλτούρας για κυβερνήσεις συνεργασίας; Ο παλαιοκομματισμός είναι το παρελθόν τους και παρελθόν μας, δεν αλλάζει αυτό σε μια μέρα – ούτε σε μια νύχτα. Θα πρέπει να περιμένουμε να μεταλλαχθούν οι κύριοι αυτοί; Για την ώρα μοιάζει δύσκολο το να αποδεχθούν την πραγματικότητα. Για πόσο ακόμη θα υπάρχει αντικειμενικά αυτή η δυνατότητα; Αν επί σειρά ετών, την κατακαημένη –κυριολεκτικά, επί των ημερών του– αυτή χώρα την κυβέρνησε ο «καταλληλότερος», ούτε που θέλω να σκέφτομαι τι ακριβώς μας επιφυλάσσουν οι διάδοχοί του. Η κοινωνία δεν θα πρέπει να μείνει αδιάφορη, ούτε να κινηθεί με την λεβέντικη, ελληναράδικη, καφενειακή ραθυμία με την οποία κινείται το δικομματικό σύστημα.
2011
Σιγά μην έχει «κλειδώσει» το όνομα του νέου πρωθυπουργού. Το μόνο που έχει κλειδώσει είναι ένα μονότονο μπαράζ δήθεν «ραγδαίων εξελίξεων» που έχει κάνει την συντεταγμένη κατάρρευση της χώρας σίριαλ για γερά νεύρα. Άστοχοι, σφάλλοντες και λαϊκίζοντες ντροπιαστικά, οι πολιτικοί μας αποδεικνύονται περιορισμένης ευθύνης, έχοντας μετατρέψει ένα τόσο κρίσιμο σκηνικό σε σπέκουλο προσωπικής ματαιοδοξίας και αφασικών επιδιώξεων.
Ο ένας κληρονόμησε μόνο ένα επώνυμο (όπως όλοι μας κι ας μην περιμένουμε να μας χειροκροτήσουν γι’ αυτό) και ο άλλος δεν δεσμεύεται, λέει, παρά μόνο προφορικώς και ουχί γραπτώς – κάνοντάς σε πραγματικά να αναρωτιέσαι αν αυτό το θεωρεί τόσο σοβαρό, ώστε αν αύριο, ως πρωθυπουργός, κληθεί σε καμία Ευρωπαϊκή Σύνοδο, να προτείνει, ξερω ‘γω, να σφραγίσουν τη συμφωνίες τσουγκρίζοντας, «φιλώντας σταυρό» ή ανταλλάσσοντας χειραψίες και «λόγω τιμής», αντί να βάλει τζίφρα σε κανένα πρωτόκολλο.
Παλινωδίες, βέβαια, συμβαίνουν και αλλού, βλέπε Ιταλία. Το Βέλγιο δεν έχει πρωθυπουργό εδώ και 2μισι χρόνια – στα βελγικά media γίνονται συζητήσεις ανάλογες με αυτές που γίνονται και στη χώρα μας. Η διαφορά είναι οι χώρες αυτές διαθέτουν Διοίκηση – ότι κι αν σημαίνει αυτό, από το ότι θα κληθείς να πληρώσεις κλήση όταν παραβιάσεις τον κόκκινο σηματοδότη, μέχρι το ότι το σύστημα λειτουργεί ακόμη κι αν στην πολιτική σκηνή της χώρας παίζεται (με αξιοσημείωτη μάλιστα επιτυχία) το θέατρο σκιών «ο Καραγκιόζης Πρωθυπουργός». Μόνο στην Ελλάδα βλέπουμε απερίγραπτες σκηνές, όπως τον τέως πρωθυπουργό να βγαίνει βόλτα χαλαρός στον Εθνικό Κήπο ενώ η χώρα ουσιαστικά δεν κυβερνάται από κανέναν. Ή τον μοιραίο Σαμαρά, σε μόνιμο πλάνο στα κανάλια, να εξέρχεται από το γραφείο του μέσα στη νύχτα και να μπαίνει τρεχάτος στη λίμο με το τσουλούφι να ανεμίζει, λες και είναι το CSI που μόλις εξιχνίασε κάποιο έγκλημα. Σαμαράς on acid. Δεν πείθουν κανέναν – ούτε ο ένας ότι έχει ήσυχη συνείδηση, την οποία επιπλέον τη βγάζει βόλτα στο πάρκο, ούτε ο άλλος ότι τώρα τον έπιασε η φούρια να αναλάβει άμεση δράση, τη στιγμή που υπονομεύει εξακολουθητικά την αναπόφευκτη κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας. Τι δυνατότητα θα έχει να διαπραγματευτεί ο όποιος Παπαδήμος και οι συνεργάτες του όταν θα έχει συνοδοιπόρους τύπους σαν τον Σαμαρά;
Η μεταβατική κυβέρνηση, όταν και αν έρθει ποτέ, θα αναδείξει πιο έντονα από ποτέ ότι το DNA του ελληνικού πολιτικού συστήματος περνά μια δύσκολη μετάλλαξη. Οι πολιτικοί μας δεινόσαυροι στρέφονται απελπισμένα προς τη ζεστή κοπριά των περασμένων, αφού «αυτό ξέρουν και αυτό εμπιστεύονται». Έλλειψη κουλτούρας για κυβερνήσεις συνεργασίας; Ο παλαιοκομματισμός είναι το παρελθόν τους και παρελθόν μας, δεν αλλάζει αυτό σε μια μέρα – ούτε σε μια νύχτα. Θα πρέπει να περιμένουμε να μεταλλαχθούν οι κύριοι αυτοί; Για την ώρα μοιάζει δύσκολο το να αποδεχθούν την πραγματικότητα. Για πόσο ακόμη θα υπάρχει αντικειμενικά αυτή η δυνατότητα; Αν επί σειρά ετών, την κατακαημένη –κυριολεκτικά, επί των ημερών του– αυτή χώρα την κυβέρνησε ο «καταλληλότερος», ούτε που θέλω να σκέφτομαι τι ακριβώς μας επιφυλάσσουν οι διάδοχοί του. Η κοινωνία δεν θα πρέπει να μείνει αδιάφορη, ούτε να κινηθεί με την λεβέντικη, ελληναράδικη, καφενειακή ραθυμία με την οποία κινείται το δικομματικό σύστημα.
2011
Posts
No comments:
Post a Comment