Μυθιστορία (Yes, we CAN'T)

Γραικία, Σωτήριον Έτος 2012 μ.Χ. Για πρώτη φορά στην ιστορία του, το μικροσκοπικό κρατίδιο της Άπω Εσπερίας βρέθηκε αντιμέτωπο με τις αδηφάγες ορέξεις των δανειστών που χρηματοδοτούσαν αφανώς την ύπαρξη του, από την πρώτη μέρα της δημιουργίας του - άλλοτε με τη μορφή στρατιωτικής βοήθειας, άλλοτε με εγγυήσεις, άλλοτε με οικονομικές προμήθειες και μίζες στους κυβερνήτες και τους αυλικούς τους.

Οι δανειστές επέβαλλαν στάσεις πληρωμών στο χρεωμένο κρατίδιο, η διακίνηση αγαθών σταμάτησε, όλες οι υπηρεσίες και οι οργανισμοί κοινωνικής ωφέλειας σίγησαν. Ξημέρωσε μια μέρα που τα είδη είχαν ακριβύνει τόσο ώστε οι άνθρωποι αισθάνονταν φθηνοί. Τα τρένα έτριξαν φρενάροντας στις σκουριασμένες ράγες, στα νοσοκομεία οι σοβάδες άρχιζαν να παίρνουν πια το χρώμα της λάσπης και στα σχολεία τα τελευταία βιβλία χρησιμοποιήθηκαν για προσάναμμα στην ξυλόσομπα κάποιο άγονο χειμωνιάτικο μεσημέρι με τσουχτερό κρύο.

Περπατώντας πάνω-κάτω στο γραφείο του, που για τη θέρμανσή του εξαντλούσε τα τελευταία ενεργειακά αποθέματα της χώρας, ο κυβερνήτης της Γραικίας συσκεπτόταν με τους δυο υπέρβαρους συμβούλους του. Τους κοίταξε αποκαρδιωμένος. Σαν από καπρίτσιο της τύχης είχαν αμφότεροι επιφορτιστεί με το να πείσουν τον πληθυσμό για την αναγκαιότητα των μέτρων λιτότητας.

Ο πρώτος εξέθετε, με άκομψο είναι η αλήθεια τρόπο -αλλά ποιος θα μπορούσε να έχει απαιτήσεις από έναν παλαιό αγωνιστή; - ότι θα έπρεπε να βγάλουν το στρατό στο δρόμο για να επιβάλλει την τάξη. Ο δεύτερος, καθόλου νηφάλιος και απολύτως μέσα στο πνεύμα των ημερών, εξηγούσε χειρονομώντας και αναλύοντας τα ποσοτικά στοιχεία, το ένα και το άλλο, αυτό και εκείνο, το έτσι και το τάδε. Ο κυβερνήτης τα αξιολόγησε, συνοψίζοντάς τα στην ελάχιστα πολιτική έκφραση «τη βάψαμε», αλλά δεν τους την είπε. Αντιθέτως, τους απευθύνθηκε με το πράο, μειλίχιο ύφος που είχε προβάρει αμέτρητες φορές στο σκοτεινό καθρέφτισμα της οθόνης του λάπτοπ, όταν αυτό έπεφτε σε sleep mode:

«Παραιτούμαι. Ο επόμενος πρωθυπουργός θα πρέπει να διαθέτει μια σειρά από ποιοτικά χαρακτηριστικά, τα οποία εγώ δεν διαθέτω».
«Όπως;» ρώτησε εμβρόντητος ο Αντιπρόεδρος.
«Μην κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις. Εδώ χρειάζεται κάποιος που να μπορεί να κρατικοποιήσει ιδιωτικά συμφέροντα προς όφελος των πολλών, όχι κάποιος που θα ιδιωτικοποιήσει τον εθνικό πλούτο προς όφελος των λίγων, όπως κάνουμε εμείς».
«Δεν σοβαρολογείθ», συνέχισε αφήνοντας να πέσει το παστέλι του, ο Αντιπρόεδρος. «Αυτοί εκεί έκθω, είναι έτοιμοι να μαθ καρατομήθουν».
«Θα σου θυμίσω ότι αυτοί εκεί έξω μας εξέλεξαν» απάντησε ο κυβερνήτης.
«Και μάλιστα με άλλη ατζέντα, γι' αυτό τώρα δεν θέλουν να μας δουν στα μάτια τους».
«Δηλαδή αυτό ήταν πρόεδρε;» μπήκε στην κουβέντα και ο Υπουργός Διαβαθμισμένων Φόρων. «Το βάζουμε στα πόδια;»
«Εγώ σίγουρα, δεν ξέρω για σας. Εξαντλήθηκα με αυτό που μας έλεγαν διαρκώς ότι "οι Γραικοί μπορούν". Από κάποια στιγμή κι ύστερα ήθελα να φωνάξω "μα δεν το βλέπετε ότι δεν μπορούμε;»
«Και η Δημοκρατία μας;»
«Α, η Δημοκρατία, λένε, είναι σαν μια νέα κοπέλα. Είναι πολύ όμορφη, αλλά η μοίρα της είναι να γαμηθεί κάποτε».

Δημοσιεύθηκε στο Protagon.gr