15.5.12

Ανοιχτή επιστολή στον εργοδότη μου

Κύριε Λυμπέρη

Ο μηνιαίος μου μισθός στις εκδόσεις σας, ανέρχεται πλέον, ύστερα και από την περικοπή για την οποία «ο ίδιος προσωπικά μεριμνήσατε αναφορικά με κάθε εργαζόμενο» όπως μας μεταφέρθηκε τον Ιανουάριο, στο ιλιγγιώδες ποσό των 830κάτι ευρώ.

Έτσι, μπορεί να περιμένετε σήμερα από εμένα να βρω για συνέντευξη τον Τομ Χανκς, με βάση όμως την αμοιβή μου θα μπορούσατε κάλλιστα να αναθέσετε τη δουλειά αυτή και στον σωφέρ του μίνι βαν της επιχείρησης, με τον οποίο παίρνουμε πλέον τα ίδια χρήματα. Το γράφω χωρίς καμία σνομπ διάθεση, αντιθέτως, ζηλεύω τη θέση του καθώς εκείνος πληρώνεται και υπερωρίες.

Επιπλέον, το γεγονός ότι ενας έμπειρος εκδότης όπως λέτε ότι είστε, δεν έχει να μας δώσει –τέσσερις μόλις μήνες από την ημέρα που υπογράψαμε τις νέες μειωμένες συμβάσεις, τον Ιανουάριο- ούτε το μισό (15θημερο) του μισού (πλέον) μισθού που καταλήξαμε να παίρνουμε, δύσκολα πείθει για τις καλές σας προθέσεις. Ή για το ότι δεν το είχατε προσχεδιάσει.
Πόσο μάλλον, όταν την ίδια στιγμή που καθυστερείτε τις πληρωμές εσωτερικών και εξωτερικών συνεργατών, αυτό δεν φαίνεται διόλου να σας εμποδίζει να τυπώσετε και να κυκλοφορήσετε το βιβλίο της συζύγου σας ενώ εμείς παραμένουμε απλήρωτοι.

Την τελευταία φορά, μας κάνατε την τιμή να μας μιλήσετε προκειμένου να μας εκλιπαρήσετε/εκβιάσετε να υπογράψουμε οικειοθελώς μείωση στο μισθό μας για να «βάλουμε πλάτη» μπλα μπλα μπλα. Πράγμα και το οποίο πράξαμε στο μεγαλύτερο σύνολο οι εργαζόμενοί σας.
Για να μας πείσετε τότε (για να μας προσεταιριστείτε και να μας διαβεβαιώσετε ότι συμπάσχετε μαζί μας) μας είπατε ότι έχετε κόψει το… κομμωτήριο και ότι ψάχνατε να πουλήσετε μια RXκάτι BMW και δεν την έπαιρνε κανένας. Και την ίδια στιγμή, η σύζυγός σας σιγοντάριζε χαριτολογώντας για να ελαφρύνει την βαριά ατμόσφαιρα ότι «ε, μωρέ, αφού κρεμόταν ο προφυλακτήρας της, ποιος να την πάρει;» Και τι δεν μας είπατε ακόμη: ότι δεν μπορείτε να κυκλοφορήσετε με μια ακριβή τσάντα Prada... όλα αυτά, σε ανθρώπους που αμείβονταν (όσο ακόμη τους πληρώνατε) με 600 ευρώ και δεν είχαν -και πολυ  περισσότερο δεν έχουν σήμερα) να βάλουν βενζίνη για να έρθουν στο εξωτικό Κορωπί να εργαστούν στην επιχείρησή σας!
Το γεγονός ότι δεν συναισθάνεστε οικογενειακώς τι είναι αυτά που μας λέτε οπωσδήποτε εκπλήσσει, ειδικά τη στιγμή που ευτυχήσατε να σας συμπαρασταθούμε στην επιχειρηματική σας ανάγκη.

Στις 15/4/2012, μας ανακοίνωσαν από το γραφείο προσωπικού:
-"Δεν θα πληρωθείτε 15νθημερο αλλά θα εξοφληθείτε στο τέλος του μήνα".
-"Ευχαριστούμε» είπαμε και φύγαμε ελπίζοντας.
Ελπίζω να περάσατε καλό Πάσχα, αν και γνωρίζοντας ότι πολλοί από μας, την τελευταία στιγμή που μας ανακοινώθηκε ότι… δεν θα πληρωθούμε, δύσκολα θα τα φέρναμε βόλτα.

Και στο τέλος του μήνα, στις 30/4/2012, (δεν μπήκε κανείς στον κόπο να μας ανακοινώσει, αλλά), μάθαμε και πάλι από το γραφείο προσωπικού ότι:
-"Δεν θα πληρωθείτε σήμερα".
-"Αλλά; Θα πληρωθούμε την Τετάρτη;" (διότι Τρίτη πέφτει Πρωτομαγιά)
-"Δεν έχουμε καμία πληροφορία επ' αυτού..."

Μήνα Μάιο, το αστειάκι συνεχίζεται. Μας χρωστάτε πλέον το μισθό ενός μήνα και κανείς δεν ξέρει αν θα πληρωθούμε, πότε και τι ποσό. Τόση έγνοια δείχνετε για τους ανθρώπους που φτιάχνουν τα περιοδικά σας;
Στο εν τω μεταξύ χρονικό διάστημα, την ίδια στιγμή που διατείνεστε ότι δεν έχετε να πληρώσετε τα δεδουλευμένα μας -15θημερα της τάξεως των 400 ευρώ λέμε τώρα, έτσι;- κυκλοφορείτε ανερυθρίαστα βιβλία για την Ελένη Μενεγάκη ή το magnum opus της συζύγου σας, γιορτάζοντας το γεγονός σε λαμπρά πανηγύρια βγαλμένα από τα παλιά, όπου δίνουν το παρών υπέροχοι άνθρωποι όπως ο Βασίλης Βασιλικός, η Φαίη Σκορδά, ο Δημήτρης Καμπουράκης, η Μαριέττα Χρουσαλά, ο Πέτρος Φιλιππίδης, η Γωγώ Μαστροκώστα, η Σταματίνα Τσιμτσιλή, ο Λάκης Γαβαλάς και πολλοί άλλοι φίλοι σας.

Έτσι, βγάζω κι εγώ βιβλία, αφεντικό.


ΥΓ.
Προβληματίστηκα σχετικά με το αν θα έπρεπε να σας στείλω προσωπικά αυτή την επιστολή, κοινοποιώντας τη ταυτόχρονα και σε όλους τους εργαζόμενους του ομίλου, οι οποίοι είμαι βέβαιος ότι σκέφτονται πάνω κάτω ό,τι και εγώ.
Τελικά όμως, αποφάσισα να την αναρτήσω στο άγριο, ελεύθερο Ίντερνετ και να μην κρατήσω τα του οίκου εντός του οίκου, για τον μοναδικό λόγο ότι ούτε εσείς
μπήκατε στον κόπο να επικοινωνήσετε μαζί μας κατά πρόσωπο όπως θα όφειλε να κάνει ένας -συμπληρώστε μόνος το επίθετο που επιθυμείτε- εργοδότης. 

Όταν χρειαστήκατε τη βοήθειά μας (βλέπε: νέες συμβάσεις)
μας απευθυνθήκατε. Κατόπιν μας περιφρονήσατε χωρίς καν να μας ενημερώσετε για το ότι δεν θα πληρωθούμε! Από εσάς έχουμε εισπράξει μοναχά απαξίωση. 

ΜΣ



-Edit 16/5/2012 :

Επειδή ορισμένα παπαγαλάκια διαδίδουν ψευδώς ότι η επιστολή μου είναι ανυπόγραφη, ενημερώνω ότι ουδέποτε έκρυψα το όνομά μου - αναγράφεται since day one στο παρόν blog, στο sidebar δεξιά.

Χρίστος Παπαδημητρίου: "Με τους Ναζί μπροστά δεν φτιάχνεται Ισραήλ"




Η Ελλάδα δεν πέρασε καλά τον εικοστό αιώνα: Σμύρνη, προσφυγιά, Κατοχή, εμφύλιος, χούντα. Αλλά μέσα από τις στάχτες αυτών των συμφορών βγήκαν ο Σεφέρης και ο Ελύτης, ο Βενέζης και η Σωτηρίου, ο Τσαρούχης και ο Εγγονόπουλος, η Κάλας και ο Χατζιδάκις, ο Παπανικολάου και ο Παπακυριακόπουλος και η υπόλοιπη ακαδημαϊκή διασπορά. Όταν βρίσκομαι ανάμεσα σε νέους Έλληνες, προσπαθώ να τους θυμίσω ότι, ακόμα και μέσα στο πιο βαθύ σκοτάδι, κανένας νέος δε μετανιωσε ποτέ που έγραψε έναν ωραίο στίχο, που έπαιξε κάτι γλυκό στην κιθάρα, που σκέφτηκε κάτι έξυπνο και πρωτότυπο, που κατάλαβε μια δύσκολη έννοια ή ένα θεώρημα.
Για μένα, το όραμα της αναγέννησης της Ελλάδας περνάει μέσα από την πνευματική άνθιση και τη δημιουργία. Αλλά η σημερινή νέα γενιά είναι πιο τραγική από αυτές των άλλων συμφορών. Tην πρόδοσε ολόκληρη η γενιά των γονιών της, οι οποίοι ψήφιζαν, επί τέσσερις δεκαετίες εναλλάξ και εν γνώσει, δύο σπείρες εγκληματιών που, με νομοθετημένη ατιμωρησία, λεηλατούσαν την Ελλάδα και κατέστρεφαν το μέλλον των παιδιών τους. Τους ψήφιζαν είτε από κλινική αφέλεια, είτε, συχνότερα, από μια αηδή ελπίδα ότι έτσι θα πάρουν κι αυτοί κάποιο κόκκαλο από το τσιμπούσι. Ενώ τα λεγόμενα μικρά κόμματα στάθηκαν εντελώς ανάξια των περιστάσεων.
Πως θα ξαναγεννηθεί η Ελλάδα; Δεν είναι ασυμβίβαστο να καταδικάζει κανείς τα στυγνά εγκλήματα του Ισραήλ και των υποστηρικτών του, αλλά και να ζηλεύει το θαύμα της νεκρανάστασης του λαού αυτού μέσα από τα κρεματόρια. Και η ταυτότητα της αναγέννησης εκείνης ήταν σαφέστατα πνευματική, άρχισε ουσιαστικά με τα πανεπιστήμια, και κάτω από την καθοδήγηση ανθρώπων του πνεύματος όπως ο Βάιζμαν (μετά πού ο Αϊνστάιν αποποιήθηκε την ηγεσία του νέου κράτους). Και μια και μιλάμε για τον Αϊνστάιν, να τον παραφράσουμε λίγο; Από τη συμφορά που ζούμε τώρα στην Ελλάδα, δεν είναι δυνατό να μας βγάλουν αυτοί που την δημιούργησαν. Με τους Ναζί μπροστά δεν φτιάχνεται Ισραήλ. Όλες οι κρίσεις περνούν, αλλά μερικές περνούν πιο δύσκολα. Η αναγέννηση της Ελλάδας θα αρχίσει όταν οι σημερινοί πολιτικοί, αλλά και οι ψηφοφόροι τους, είναι ένας εφιάλτης από το παρελθόν.

- Ο Χρίστος Παπαδημητρίου είναι καθηγητής της Πληροφορικής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϋ. Το νέο του μυθιστόρημα "Ανεξαρτησία" θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο από τις εκδόσεις Πατάκη. Τις απόψεις του για την κρίση μπορείτε να τις δείτε εδώ.

Μια συνομιλία, για το περιοδικό
STATUS

11.5.12

The Dø (Live Session at Studio Pigalle)