Συνομιλώντας με τον κύριο Athensville / Atenista

Τον λένε Τάσο και ασχολείται επαγγελματικά με τη γραφιστική. Είναι ο άνθρωπος πίσω από το λαοφιλές και αγαπητό :) blog Αthensville και εκείνος που μαζί με τον Δημήτρη Ρηγόπουλο (της στήλης Urban Lab στο free press Lifo) ξεκίνησαν την ιδέα των Atenistas επειδή "είχαν βαρεθεί να μένουν διαρκώς στα λόγια".

Μιλήσαμε για ένα άρθρο που ετοιμάζω για το STATUS, και επειδή πολλά από όσα συζητήσαμε (συν το πιο προσωπικό aspect της σύντομης συνομιλίας μας) δύσκολα χωράνε σε ένα ρεπορταζιακού περιεχομένου αρθράκι, τα αναρτώ εδώ.

Είσαι βέρος Αθηναίος; Γκάγκαρος που λένε;

Ναι. Η οικογένειά μου είναι Αθηναίοι τα τελευταία 150 χρόνια.

Χωρίς πλάκα; Εξακριβωμένο;

Μεταξουργειώτες! Μέχρι τα 5 μου έμενα στο κέντρο. Αλλά και μετά που ανεβήκαμε και μέναμε στο Νέο Ηράκλειο, επειδή η δουλειά του πατέρα μου ήταν πάντα στο κέντρο, από 13 – 14 κατέβαινα πάρα πολύ συχνά και από τα 18 και μετά επέστρεφα στο Νέο Ηράκλειο μόνο για να κοιμηθώ. Eδώ και έξι χρόνια όμως, έχω δικό μυο γραφείο στο κέντρο αλλά και κατοικώ στο κέντρο – στην περιοχή του Μουσείου.

Είμαστε και γειτόνοι δηλαδή.

Όχι! Εγώ είμαι από την κάτω γειτονιά !

Σε ποια μέρη δεν θα πήγαινες ποτέ;

Με ποια έννοια;

Από επιλογή.

Δεν μου λένε κάτι τα προάστια όπως και κάποιες γειτονιές της Αθήνας, όπως τα Ιλίσια ή οι Αμπελόκηποι. Εγώ έχω συνδέσει την πόλη με αυτό που ήταν η πόλη της αθήνας μέχρι το 50 ας πούμε.. με το ιστορικό κέντρο. Έχει κάποια κτίρια, παλιά μαγαζιά. Με αυτή τη λογική, προτιμώ όπως καταλαβαίνεις τα μέρη με ιστορία. Στα κτίρια, στο φαγητό, στα μαγαζιά σε όλα. Προτιμώ τη Δραπετσώνα και το Κερατσίνι, αντί για τα Βριλήσσια.

Αγαπημένη σου βόλτα;

Όλο το κέντρο. Αλλά μου αρέσουν και οι «δύσκολες» περιοχές. Οι γειτονιές όπου υπάρχουν μετανάστες.

Οι λεγόμενες κακόφημες.

Ναι. Είναι πολύ ζωντανές γειτονιές όμως. Όλες οι περιοχές από την Ομόνοια και πέρα. Και είναι πολύ γοητευτικό αυτό, το ότι βλέπεις ανθρώπους που μπορεί να μην έχουν το background σαν κουλτούρα ή την οικονομικη΄δυνατότητα να υποστηρίξουν ότι στις παλιές αριστοκρατικές οικίες, μένουν τώρα αυτοί.

Αυτή ήταν η παλιά αστική Αθήνα και έχει εξαιρετικά κτίρια – ένα ενδιαφέρον μιξ, με τους οικονομικούς και άλλους μετανάστες.

Έχεις ζηλέψει ποτέ κάτι σε πόλεις που έχεις επισκεφθεί εκτός Ελλάδας;

Από Παρίσι μέχρι Κωνσταντινούπολη, από όλες τις ξένες πόλεις έχω ζηλέψει κάτι από τη Βιέννη, τη Σόφια, τα Σκόπια. – όλες είναι σε υποδομές καλύτερες από την Αθήνα. Σε άπλα, σε πράσινο και σε ρυθμούς ζωής...

Τι πιστεύεις ότι θα πρέπει να γίνει στην πόλη για να έχουμε κάποιο μέλλον, ως … οικοσύστημα – θέλω να πω, ως άνθρωποι και ως αστικός ιστός;

Κοίτα, νομίζω τα προάστια έχουν κάποιο στάνταρντς πράσινο και είναι πιο αραιοκατηκοιμένα. ελέυθερων χώρων. Θα έλεγα ότι θα έπρεπε να υπάξει κα΄ποιος τολμηρός για να γκρεμίσει ολόκληρα τετράγωνα σε κάποιες περιοχές που είναι πολύ πυκνοκατοικημένες ώστε να υπάρξει πρόσβαση των κατοίκων σε κάποια σημεία χαλάρωσης, όχι σε αυτή την ένταση που προκαλεί το μπετόν. Θα έπρεπε επίσης στο κέντρο να απαγορευτεί η κυκλοφορία των αυτοκινήτων όπως συμβαίνει σε πολλές άλλες πόλεις. Δεν είναι πια και τόσο τολμηρό. Απλώς απαιτεί κάποια απόφαση. Φαντα΄σου ένα ιστορικό κέντρος όπου θα μπροούσαμε να κυκλοφορύμε με ποδήλατα.

Ή με τραμ. Κάτι που το βλέπεις από την Κωνσταντινούπολη μέχρι το Μιλάνο.

Όλοι οι άνθρωποι θα μπορούσαν να μένουν στο κέντρο και να κυκλοφορούν με τα πόδια ή με το ποδήλατο. Εκεί που ζουν να μπροούν να βγαίνουν να κυκλοφορούν στη γειτονιά τους, να κάνουν ποδήλατο, τζόγκιν, βόλτες κ.ο.κ.

Το μπλογκ πόσον καιρό το έχεις ξεκινήσει;

Από πέρυσι τον Αύγουστο. Το είχα ξεκιν΄σηει από τον Μάιο του 2009, αλλά από τον Αύγουστο άρχισα να δουλεύω σε τακτική βάση για να ανεβάζω σχεδόν κάθε μέρα ένα καινούριο θεμα.

Και η ιδέα πίσω από αυτό ήταν για προσωπική αναψυχή ή για να εξυπηρετήσει κάποιου είδους δράση που θα συσπείρωνε ας πούμε, όσους αγαπούν την πόλη;

Επειδή το γραφείο μου είναι κοντά στην Ομόνοια, στην Αθηνάς, έβλεπα καθημερινά συγκλονιστικές εικόνες οι οποίες δεν τις έδειχναν ποτέ τα media. Αυτή η κατάσταση με ενοχλούσε. Ήθελα να φανεί αυτή η πόλη που δεν την παρουσιάζανε πουθενά. Ήταν το μεγαλύτερό μυο κίνητρο. Και φυσικά και η δημιουργικότητα – μου αρέσει να παράγω πράγματα, αυτό με κάνει να γίνομαι καλύτερος ακόημ και στη δουλειά μου.

Είναι πάντως ιδιαίτερα αγαπητό το blog σου, για τι επισκεψιμότητα μιλάμε;

Πλέον έχει φτάσει τους 60.000 μοναδικούς επισκέπτες (unique visitors) το μήνα.

Και οι Atenistas; Το όλο εγχείρημα ξεκίνησε με τον Δημήτρη Ρηγόπουλο;

Ναι. Μου έστειλε email και μαζί αποφασίσαμε ότι κάτι πρέπει να κάνουμε. Ήμουν κι εγώ στην περίοδο που τα σχόλια γίνονταν ολοένα και πιο πολυάριθμα και όλοι ζητούσαν λύσεις, πρότειναν λύσεις, όμως κανείς δεν έκανε τίπoτα. Εκτός από λόγια, αισθανθήκαμε την ανάγκη ότι πρέπει να κάνουμε κάτι ουσιαστικό.

 Οι Atenistas είναι «Αθηναίοι στην πράξη». Tι σημαίνει αυτό;

Ότι δεν μένουμε στα λόγια. Ξεκινήσαμε φέτος τον Ιούλιο, βρεθήκαμε, αρχικά αναζητήσαμε μέλη ανάμεσα στους φίλους μας –δυο τρεις μείναν, αλλα ουσιαστικά το μεγάλο μπαμ το κάναμε από τον Σεπτέμβρη που το ανακοινώσαμε στο blog και το έγραψε και στο lifo ο Δημήτρης. Γνωρίσαμε φανταστικούς ανθρώπους που επιθυμούν να προσφέρουν, έχουμε βέβαια εμείς οι δυο τον συντονισμό ακόμη, διότι θέλουμε να κρατήσουμε την ιδέα αγνή: ομάδα δράσης χωρίς καμία πολιτική θέση. Και βρίσκουμε ωραίο κόσμο.

Και μετά ήρθαν οι δεδροφυτεύσεις…

Έχουμε κάνει πέντε-έξι ήδη! Βάψαμε ζαρντινιέρες… μεταμορφώσαμε χώρους, μοιράσαμε 3.000 φυτά στο Σύνταγμα. Όλη η δράση μας έχει και συμβολικό χαρακτήρα, δε σημαίνει ότι φυτέψαμε κάμποσες ζαρντινιέρες και κάναμε τη διαφορά, σημασία έχει να παρακινήσουμε τους ανθρώπους να δράσουν. Για παράδειγμα οι ζαρντινιέρες που βάψαμε και φυτέψαμε σε ένα από τα πιο βρώμικα μέρη της Αθήνας, όπου άνθρωποι πήγαιναν και ουρούσαν δημοσίως μιλάμε, στη Σατωβριάνδου, είδαμε ότι άρχισαν από την επόμενη μέρα και τις πότιζαν οι ίδιοι οι περίοικοι, δέσαν την ελίτσα… Ενώ στην αρχή ήταν αρνητικοί. Ενεργοποιούνται.

Κάτι που να σου έκανε εντύπωση;

Προχτές που ήμασταν στο Σταθμό Λαρίσσης, περνούσαν μετανάστες, περνούσαν έλληνες… Οι μετανάστες σε πληροφορώ ότι ήταν πολύ πιο θετικοί στις προσπάθειές μας για βελτίωση των συνθηκών σε σχέση με τους Έλληνες... Μας έκανε μεγάλη εντύπωση αυτή η διαφορά...