«Kαλοκαιρινή αναπηρία» του Γιάννη Ξανθούλη

«….. Τουλάχιστον έτσι την χαρακτήριζα κάποτε. Δεν διέθετα ταλέντο να διευθετήσω τα καλοκαίρια μου. Δούλευα περισσότερο, ίδρωνα κι αρρώσταινα εκτεθειμένος στους ανεμιστήρες (παλιά) κι αργότερα στα κλιματιστικά μηχανήματα. Δεν έκανα διακοπές, δεν ήθελα να διακόψω την ακαταμάχητης ταχύτητας ζωή των καλοκαιριών μου. Οπότε δήλωνα… μίσος!

Σήμερα, στα 63 μου χρόνια, οι εποχές ευλογούνται από την επιείκεια της ηλικίας και του χρόνου που συντομεύει. Εξάλλου θα ήταν αφελές να καταδικάσω τα καλοκαίρια μου έχοντας σπείρει μπόλικους Αύγουστους και Ιούλιους στα βιβλία μου. Πολλά από αυτά γράφτηκαν καλοκαίρι. Όμως σε καθένα υπάρχει μία ελεγεία καλοκαιρινή, φυσικά ανάλογα με τις ανάγκες του θέματος. Σήμερα, τολμώ να πω ότι διακρίνω μια ζήλια για ό,τι καλοκαιρινό μού διέφυγε. Και, βέβαια, δεν εννοώ τα φωτογραφικά ενσταντανέ στις ακρογιαλιές και τα απωθητικά μαυρίσματα ή κάποια ποπ ερωτική έξαρση.
Είναι η ζήλια και ο θυμός για μια ζωή που καρδάρει με καλοκαιρινή συνείδηση τις κορυφώσεις της, όσο γελοίο κι αν ακούγεται. Γράφοντας, παρηγοριέμαι πως αναπαράγω στιγμές καλοκαιριών, έχοντας σαν μυστικούς καλοκαιρινούς πράκτορες τους ήρωές μου.
Αυτό ακριβώς κάνω και στην “Εκδίκηση της Σιλάνας”, το τελευταίο μου βιβλίο, που είναι αυτοβιογραφικό. Ξαποστέλνω τον εφηβικό άγουρο εαυτό μου στα δόντια ενός γιορταστικού καλοκαιριάτικου τέρατος με προκλητική ανάσα. Και τελικά αγαπιόμαστε δραματικά εξ ονόματος των μελλοντικών τύψεων…».

Σημείωμα του Γιάννη Ξανθούλη,
περί θέρους, στο STATUS που κυκλοφορεί

Η φωτό είναι του Λεωνίδα Δημακόπουλου από το blog Εντευκτήριο