Ο Γιάννης Πετρίδης μιλά για τον Mick Jagger

Με αφορμή την επανακυκλοφορία αυτόν τον μήνα, του ιστορικού album τους “Exile On Main Street” που έφερε στο φως 10 ακυκλοφόρητα ως σήμερα κομμάτια, στα οποία παίζουν εμβληματικοί μουσικοί όπως ο Billy Ρreston, o Dr John ή ο Mick Taylor, ανέσυρα από το αρχείο μου μια παλαιότερη συνομιλία μας με τον Γιάννη Πετρίδη σχετικά με τους Rolling Stones και τον one-in-a-million frontman τους.


Λένε ότι οι ακροατές των ‘60s χωρίζονταν σε εκείνους που γούσταραν τους Beatles και σε εκείνους που γούσταραν του Stones. Εσείς σε ποιους απ’ τους δυο ανήκετε (ή ανήκατε) και γιατί;
Με τρομάζει η σκέψη ότι κάποιος θα μπορούσε να απορρίψει ένα από τα δύο συγκροτήματα, δηλώνοντας φίλος του άλλου. Παρ’όλο που θα μπορούσε να γίνει και αυτό, αφού είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους. Αυτό όμως τους κάνει να έχουν τις προϋποθέσεις για να τους γουστάρουν οι πάντες.
Από την αρχή παρακολούθησα και τους 2 και μου άρεσε αυτός ο συναγωνισμός στα χρόνια της δεκαετίας του ‘60 που υπήρχε μεταξύ τους με τις κυκλοφορίες των σίνγκλς, των άλμπουμς και τα υπόλοιπα...
Θα πρέπει να παραδεχτώ, παρ’όλο που δεν θα το ήθελα απόλυτα, ότι οι Beatles είχαν προηγηθεί τις περισσότερες φορές και οι Stones τους ακολουθούσαν. Υποψιάζομαι όμως ότι πολύ έξυπνα οι Beatles στα τέλη της δεκαετίας του ‘60 διέλυσαν το γκρούπ, γιατί δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν τους Stones, ιδιαίτερα στις ζωντανές εμφανίσεις τους. Αυτός βέβαια είναι ένας από τους λόγους της διάλυσης των Beatles, κατά την άποψή μου…


Τι πιστεύετε ότι κάνει τον Mick Jagger, αντί να επαναπαύεται στις δάφνες της δόξας του ή στο σπίτι του στη Γαλλία, να αλωνίζει τα στάδια, σε αυτή την ηλικία; Δεν νομίζω ότι το κάνει για οικονομικούς λόγους.
Δεν θα ήθελα να σχολιάσω κάτι τόσο προσωπικό για τον Mick Jagger. Με καλύπτει το ό,τι συνεχίζει να κάνει αυτό που έκανε από μικρός, χωρίς να με κάνει να λυπηθώ από την σύγκριση του τώρα με το παρελθόν. Οι Stones με άφησαν για μια ακόμα φορά άφωνο, όταν τους είδα ένα Σεπτέμβρη του 2004, στο Maddison Square Garden της Νέας Υόρκης, καθώς ξεκινούσε η περιοδεία τους. Ο Mick Jagger ήταν ανεπανάληπτος, το ίδιο και ο Keith.

Είχατε δει τους Rolling Stones στην επεισοδιακή εκείνη συναυλία στη χώρα μας, παραμονές της χούντας; Τι θυμάστε από τότε;
Ναι, τους είχα δει στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, 3 μέρες πριν την 21η Απριλίου. Αυτό που θυμάμαι περισσότερο, είναι όταν πλησίασε ο Mick Jagger, πριν την διακοπή της συναυλίας, την εξέδρα προς την πλευρά της θύρας 13 και των επισήμων και πέταγε στον κόσμο τα τριαντάφυλλα από τις ανθοδέσμες που τους είχαν προσφέρει.

Τι ρόλο θεωρείτε πως έπαιξαν οι Rolling Stones και ειδικά ο Jagger για την σεξουαλική επανάσταση των ‘60s;
Οι Rolling Stones ήταν ένα από τα πολλά κομμάτια που αποτέλεσαν την σεξουαλική επανάσταση του ’60.

Και δεν ήταν ζήτημα συγκυρίας –λόγω της σεξουαλικής αφύπνισης των ‘60s, που ο τρόπος κίνησής του στη σκηνή έμεινε θρυλικός, ή θα συνέβαινε έτσι κι αλλιώς;
Κοίτα. Η γενιά του ’50 είχε τον Elvis, τον Little Richard και άλλους. Του ’60 τον Mick, τον Jim Morrison και άλλους. Δεν είναι θέμα συγκυρίας. Όποιος έχει το ταλέντο να χρησιμοποιεί το σώμα του στη σκηνή, επωφελείται από αυτό.
«Όχημα» του Jagger υπήρξαν πάντα η μουσική του λατρεία για τα blues: τα όλο νόημα λικνίσματα του James Brown και τα σεξουαλικά υπονούμενα του Little Richard ήταν για κεινον τρόπος ζωής.
Τα blues είναι ένα είδος μουσικής που κρατιέται ζωντανό για δεκαετίες και που μάλλον θα συνεχίσει να συγκινεί το κοινό για άγνωστο χρονικό διάστημα. Συνεπώς, όσοι έβαλαν στοιχεία από τα blues στη μουσική τους βγήκαν κερδισμένοι.


Επαναστάτης, ποιητής, προκλητικός, sex symbol, γυναικοκατακτητής και δηλωμένος λάτρης της ακολασίας; Τι απ’ όλα αυτά πιστεύετε ότι εξακολουθεί να είναι σήμερα;
Ελπίζω ότι συνεχίζει να είναι όλα αυτά που ήταν πάντοτε!


Είστε σχεδόν συνομήλικοι ή όχι...
Είμαι μικρότερος από τον Mick αλλά αυτό δεν έχει σημασία, ανήκουμε στην ίδια γενιά. Ο Mick Jagger είναι το απόλυτο σύμβολο της γενιάς του. Νομίζω ότι ο Mick για όλους όσους είναι από 50 και πάνω, συμβολίζει την αιώνια νεότητα που όλοι θα ήθελαν να ξέρουν ποιο είναι το μυστικό της. Όλοι θα ήθελαν να αποκτήσουν την δυναμική και την ζωτικότητα του Jagger.
Για τη γενιά μου είναι πολύ σπουδαίο να βλέπουμε ανθρώπους όπως De Niro, Pacino, Lou Reed, Bowie, Neil Young, Van Morrison, Peter Gabriel, Martin Scorseze, F.F. Copola, Spielberg, και άλλους, να μην είναι μονο στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, αλλά να καθορίζουν ακόμα τα πράγματα.
Για μένα ο Jagger είναι ένα μεγάλο μέρος απο το ημερολόγιο της ζωής μου, αφού η πορεία του μέσα από τους Stones, συμβαδίζει με το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα της δικής μου ζωής. Κάθε τραγούδι του γκρούπ, κάθε κίνησή του είναι κομμάτι απο κάποιο παζλ, που συναρμολογεί την μέχρι σήμερα πορεία μου σαν άνθρωπου.


Πως είναι να μεγαλώνετε ακούγοντας τη μουσική ενός σχεδόν συνομήλικού σας; Τον φθονήσατε ποτέ – έστω και αμυδρά;
Δεν τολμώ να σκεφτώ ότι θα μπορούσα να συγκριθώ μαζί του σε κάτι. Πώς είναι δυνατόν να φθονήσω αυτόν που θαυμάζω 40 χρόνια και από τον οποίο επιρρεάστηκα σε πολλά πράγματα στη ζωή μου;

Ποιο από τα albums του σας άρεσε πιο πολύ και γιατί; (Primitive Cool, Wandernig Spirit, Goddess In The Doorway...)
Δεν με ενθουσιάζουν ιδιαίτερα οι προσωπικές του δουλειές.

Κι αν έπρεπε να σώσετε μόνο ένα album των Rolling Stones από τη δισκοθήκη σας, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;
Δύσκολη ερώτηση! Αν έσωζα ένα μόνο άλμπουμ τους, θα ήταν το «40 Licks», για να ακούω τα ανεπανάληπτα σινγκλς τους. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι είναι καλύτερο άλμπουμ από το «Beggar’s Banquet» ή το «Exile on Main Street».

Aν εμφανιζόταν σήμερα, με τις ίδιες δυνατότητες που είχε τότε (φωνή, γόνιμο θράσος, επιθετική σεξουαλικότητα, attitude), θεωρείτε ότι θα είχε καμία τύχη στη music-biz; Αν ναι, γιατί; Αν όχι, πάλι... γιατί;
Δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτή την υποθετική ερώτηση, σε μια σημερινή εποχή όπου τα media έχουν ισοπεδώσει τα πάντα και προβάλλουν ό,τι πιο σαβούρα. Ο Jagger και οι Stones έγιναν αυτό που έγιναν από τον κόσμο και όχι από τα media του ’60. Αργότερα βέβαια, τα media, όπως ήταν φυσικό, προσπάθησαν να τους εκμεταλλευτούν. Όπως βλέπετε όμως, τόσο ο Jagger όσο και οι υπόλοιποι, τα έχουν σε μεγάλη απόσταση και τα χρησιμοποιούν όποτε εκείνοι θελήσουν.


Είχατε την τύχη ποτέ να τον γνωρίσετε ή να του πάρετε συνέντευξη;
Είχα την τύχη να τους συναντήσω αρκετές φορές.
Την πρώτη φορά, το ‘67 στο Hilton της Αθήνας, σαν απλός οπαδός τους που κατάφερα να μπω στην πρες κόνφερανς, και τους κοιτούσα σαν χάνος...
Μετά, στη δεκαετία του ‘70 είχα αρχίσει να εργάζομαι για την Polygram - ο κυριότερος λόγος που έμεινα στη δισκογραφία, από την οποία αποχωρώ τώρα, ήταν η επαφή που υποψιαζόμουν ότι θα είχα με τα είδωλά μου. Και δεν διαψεύστηκα. Το 1971 λοιπόν, η Polygram αντιπροσώπευε στην Ευρώπη την καινούργια ετικέτα τους, Rolling Stone Records. Έτσι λοιπόν, δούλεψα για αυτούς στα περίφημα άλμπουμ τους «Sticky Fingers» και «Exile on Main Street» μεταξύ άλλων, και είχα την τύχη να τους δω να τα παρουσιάζουν οι ίδιοι στο Λονδίνο σε ένα στενό κύκλο ανθρώπων της Polygram από την Ευρώπη. Αυτές ήταν οι πρώτες, τυπικές θα έλεγα, επαφές μαζί τους. Όμως αργότερα, εκτός από τις 2 συνεντέυξεις που τους πήρα στην δεκαετία του ’80, είχα την τύχη να ξαναβρεθώ μαζί τους, όταν η Virgin πήρε τα δικαιώματα του καταλόγου τους, τα οποία διατηρεί μέχρι σήμερα.
Σαν διευθυντής πια, η πρόσβαση σε αυτούς ήταν πόλυ πιο εύκολη και οι σπουδαίες συστάσεις που έκανε για μένα την επόμενη φορά που τους ξανασυνάντησα το 1992 ο Ken Berry (ο τότε Πρόεδρος της ΕΜΙ), έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην επαφή που είχα μαζί τους αυτή τη δεκαετία.
Την άνοιξη του ’94 λοιπόν έζησα μια μοναδική ημέρα στη ζωή μου, όταν από το μεσημέρι μέχρι αργά μετά τα μεσάνυχτα, οι Stones με τον παραγωγό τους Don Was, στο σπίτι του Ken Berry στο Beverly Hills, παρουσιάσαν στους 15 διευθυντές της Virgin το άλμπουμ τους «Voodoo Lounge».
Από εκείνη την ημέρα και μετά είχα μια πιο στενή επαφή μαζί τους και με το γραφείο τους που ήταν ο ενδιάμεσος σταθμός μεταξύ Stones και Virgin. Ιδιαίτερα θα μπορούσα να σας πω μεταξύ άλλων, ότι μου ζητήθηκε να προτείνω τραγούδια κατά τη γνώμη μου, που θα συμπεριλάμβαναν στο επόμενο άλμπουμ τους «Stripped», και διάφορα άλλα. Όπως καταλαβαίνετε, τους έχω δει αρκετές φορές στη σκηνή, αλλά θυμάμαι ιδιαίτερα την εμφάνισή τους στο Earl’s Court το ’76 και 2 διαφορετικές εμφανίσεις τους στην δεκαετία του ’80 και του ’90 στο Yankee Stadium της Νέας Υόρκης.

Μέρος της συνομιλίας δημοσιεύθηκε στο περιοδικό STATUS

B&W photos: umg