Χωρίς σπίτι

Έξω από τον «Ευαγγελισμό», κάτω από μια σκάλα στο πεζοδρόμιο, έχει στρώσει ένα στρώμα που βρήκε σε μια κατεδάφιση. Μια φθαρμένη κουβέρτα, ένα χοντρό χαρτόνι, για προσκεφάλι ένα μαξιλάρι που κάποιος τραυματιοφορέας από τα εξωτερικά ιατρεία τον λυπήθηκε και του το φιλοδώρισε.
Στο βάθος της «στέγης» που σχηματίζουν τα σκαλοπάτια πάνω από το κεφάλι του, βρίσκεται ένα ποτήρι και ένα μπουκάλι νερό κι ακόμη, ένα ρολό χαρτί τουαλέτας – αναρωτιέμαι που κάνει την ανάγκη του αυτός ο άνθρωπος.
Τελευταία, βλέπω ολοένα και περισσότερο εξαθλιωμένο κόσμο στο κέντρο της πόλης, να κάνει την ανάγκη του ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Αυτή την εποχή κι εγώ ψάχνω για σπίτι. Μετά τις πρόσφατες μειώσεις μισθών, το ενοίκιο που αναζητώ είναι γύρω στα 200 με 250 –βία 270 ευρώ.
-Παλιότερα, λέω στη συμβία, πριν σε γνωρίσω, στα δέκα τηλεφωνήματα που έκανα για να βρω σπίτι -ειδικά μάλιστα αν οι τιμές ήταν «προνομιακά χαμηλές» όπως αυτές που ψάχνουμε- δεν υπήρχε περίπτωση να μην ακούσω δυο-τρία «λυπούμαστε, νοικιάστηκε».
Και δεν είναι επειδή μου έφερες γούρι. Στην αρχή κατοικούσαμε στα Εξάρχεια.
Τα Δεκεμβριανά, μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ήταν ένας σοβαρός λόγος για να μετακομίσουμε. Όταν για μέρες δεν ανοίγεις παράθυρα λόγω των δακρυγόνων και στο δρόμο για το μπακάλη κινδυνεύεις από τους ανεξέλεγκτους μπάτσους της ομάδας Δ και των MAT που κρύβονται -διμοιρίες ολόκληρες- κάτω από τις πυλωτές, το μπαλκόνι σου γίνεται πιο δυσπρόσιτο κι από την παραλία του Leonardo DiCaprio στο The Beach.
Έτσι, μετοικήσαμε προσωρινά κάπου ανάμεσα σε Χαλάνδρι και Νέο Ψυχικό. Μέναμε σε extra large διαμερίσματα φίλων, από το οποία εκείνοι αναγκάζονταν να απουσιάζουν για μακρά διαστήματα. Αυτά σκέφτομαι, βαδίζοντας κοιτώντας το έδαφος, τα βρώμικα πεζοδρόμια της πόλης που οι αμέτρητες πατημένες τσίχλες πάνω τους, μαρτυρούν την έλλειψη μέριμνας αλλά και την εκ του ασφαλούς αναισθησία των πολιτών της.
Ο άστεγος πάντως, κάτω από τη σκάλα, δεν δείχνει να ενοχλείται. Για την ώρα τού αρκεί ότι οι πρώτες μπόρες δεν θα τον βρουν να μουλιάζει σε κάποιο παγκάκι ή στις πυλωτές των εμπορικών κέντρων, έξω από τα έρημα καταστήματα με τα κολλημένα «Ενοικιάζεται».
Εμείς πάλι, θα αποχαιρετήσουμε ακόμη μια εποχή. Ακόμη ένα σπίτι, που στέγασε για λίγο την επισφαλή μας ύπαρξη. Κάποτε, έλεγαν ότι το να έχεις «τέσσερις τοίχους πάνω απ’ το κεφάλι σου» σήμαινε εξασφάλιση, κάποιου είδους καταφύγιο απέναντι στις αντιξοότητες.
Σήμερα όμως, η αντιξοότητα χρεώνεται με το τετραγωνικό και μεταφράζεται ως «επιβολή ειδικού τέλους στη δομημένη επιφάνεια των ακινήτων, μεσοσταθμικής επιβάρυνσης κάμποσων ευρώ/τ.μ., το οποίο θα εισπραχθεί μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ», όπως ανακοίνωσε κάποιος υπουργός Οικονομικών με διάσημο επίθετο. Ως άλλος Νοστράδαμος μάλιστα, δεν παρέλειψε να μας πληροφορήσει ότι το μέτρο αυτό, θα είναι κάτι σαν φαινόμενο παροδικό, μια απλή μεσοπρόθεσμη θεομηνία, η οποία λέει, θα διαρκέσει «μόνο» δυο χρόνια.
Θα στοιχημάτιζα όμως το τελευταίο μου ευρώ, ότι πολύ πιο σύντομα, όλοι μας -ακριβώς όπως ο άστεγος και ο μετανάστης που από ένα γύρισμα της τύχης βρέθηκαν σε αυτή τη λωρίδα γης- θα αναζητήσουμε κάτι καλύτερο, μακριά από εδώ. Αύριο, αλλού.


Για το Protagon...